Sjómannablaðið Nútíðin - 01.08.1941, Síða 2

2
N Ú T í Ð I N
Fyrír sunnadagaskólann.
Pabbi! Pabtii! Komdu hingað
(Eftir Moody)
i
Ég minnist þess aö ég prédikaði
í þorpi einu, þar sem ég var alveg
ókunnugur og maöurinn sem ég
gisti hjá, bað mig að aEsaka að
hann yrði íjarverandi um kvöldið
Éarna sat ég í dagstofunni og mér
hálfleiddist, svo hugsaði ég sem svo:
»Sky]du ekki börnin koma bráðlega
inn, svo ég geti leikið mér við
þau«, en ég heirði ekki til neiana
barna, Loks kom húsbóndinn heim
og ég spurði hann að kvort hann
ætti ekki börn, og hann svaraði:
»Jú, ég á eina litla stúlku, sem er í
himnaríki, og það gleður mig að
hún er þar«, »Gleður það þig«,
spurði ég, >að barnið þitt er dáið?«
Hann sagði mér þá upp alla sög-
una, að hann hefði gert barnið sitt
að skurögoði meðan það Jifði, og
þannig gleymt freJsaranum. En svo
bar það við einn dag, þegar hann
kom heim að Htla stúlkan lá dauð-
veik, Éegar hún dó ásakaði hann
Guð um það að hann hefði tekið
einkabarnið sitt í stað þess að taka
barn einhvers sem mörg ætti.
‘Éegar ég kom heim frá gröfinni*,
sagði hann, »lagðist ég i sæng mína
og grét sáran. Loks sofnaði ég og
dreymdi mig þá, að ég þóttist vera
á gangi á eyðimörku, og kom að
6. Form sköpunarinnnar — þró-
un frá lægri til hærri tegunda og
frá einfaldri til samansettrar.
Að lokum segja þau, að hinni
jarðnesku sköpun sé lokið með
manninum.
fljóti miklu, sem sýndist svo svalt
og skuggalegt. Ég var að því
kominn að snúa frá því, er ég
heyrði rödd hinum megin fljótsins
er hrópaði: »Pabbi! Pabbi! Komdu
hingað*. Ég leit yfir um, og virt-
ist mér þá að ég sæi dóttur mína
ásamt mörgum fleiri skínandi ver-
um, Ég sá hana benda mér með
hendinni. og rödd hennar fanst mér
indælli en meðan hún var hér á
jörðu.
Ég þóttist nú ganga alveg ofan
að fljótinu, og ætla mér að vaða
yfir, en það var svo djúpt og svo
straumhart, að mér var ómögulegt
að vaða yfir. Ég litaðist um eítir
ferjumanni, en þar var enginn. Ég
gekk upp og ofan með fljótinu, en
allt var árangurslaust. Aftur heyrði
ég barnið mitt segja. »Komdu
hingað*. En allt í einu heyrði ég
rödd, er mér virtist koma frá himni
er sagði: »Ég er vegurinn, sann-
leikurinn og lífið: enginn kemur til
föðursins nema fyrir mig«. (Jöh.
14. 6.) og við þessi orð vaknaði ég.
Ég skildi nú að frelsarinn var að
kalla mig til afturhvarfs, og trúar-
innar á sig, því þá gæti ég mætt
litla barninu mínu.
Konan mín er nú einnig frelsuð,
og við munum bæði sakir Krists,
sem nú er okkar vegur, mæta kæru
litlu dótturinni okkar í himnaríki«.
Sá hefir lært mikið sem hefir
lært að hlusta á Guðs rödd í sjálf-
um sér.
Allt að þessu orði hlýddu þeir á
hann, en nú hófu þeir upp raust
sína og æptu: Burt með slíkan
mann af jörðunni, því að eigi hæfir
að hann lifi! Og er þeir æptu upp
og köstuðu af sér klæöum sínum og
jusu mold í loft upp, skipaði her-
sveitarforinginn að fara með hann
inn í kastalan, og sagði að kúga
skyldi hann til sagna með svipu-
höggum, til þess að hann fengi að
vita, fvrir kverja sök þeir hrópuðu
svo gegn honum. Og er þeir höfðu
strengt hann undir svipuböggin með
taugum, sagði páll við hundraðs-
höfðingjann, er hjá stóð.
Leyfist yður að húðstrýkja róm-
verskan mann, og það ódæmdanr
Og er hundraðshöfðinginn heyrði
það, fór hann til hersveitarforingjans*
inti honum frá og sagði: Hvað ert
þú að gjöra! Éví *ð maður þessi er
rómverskur. Hersveitarforingjinn
kom þá og sagði við hann. Seg
mér, ert þú rómverskur? En hann
sagði. Já. Og sveitarforinginn svaraði
Fyrir ærið fé keypti ég þennan
þegnrétt. En Páll sagði. Ég er
meira að segja með honum fæddur.
Og jafnskjótt viku þeir frá honum,
er áttu að pína hann til sagna, og
bersveitarforingjinn varð hræddur,
er hann varð þess vís, að hann
var rómverskur, og af því að hann
hafði látið binda hann.
Daginn eftir, er hann vildi vita
með vissu, um hvað hann væri
kærður af Gyöingum, leysti hann
hann og bauð, að æðstu prestarnir
og alt ráðið skyldi koma saman og
hann kom með Pál og leiddi hann
fram fyrir þá.
Læru sjálfsafneitun — og þá
saknar þú aldrei neins.