Mjölnir - 05.01.1948, Blaðsíða 4

Mániidagiim 5. janúar 1948
1. töIubJað.
11. árgangur.
TILKYNNING
frá Verkamannafélaginu Þrótti
■ jV: ■
Tillögur uppstillingarnefndar Þróttar um menn í trúnaðar-
stöður félagsins fyrir árið 1948.
Stjórn:
form: Gunnar Jóhannsson.
v.form.: Jóhannes Sigurðsson
ritari: Hreiðar Guðnason
gjaldk.: Þóroddur Guðmunds.
Gísli H. Elíasson.
Vamstjórn:
ritari: Jóhann Möller
gjaldk.: Öskar Garibaldason.
Páll Ásgrímsson.
Trúnaðarmannaráð •
auk stjórnar
Guðjón Þórarinsson
Óskar Garibaldason.
Þórailur Björnsson.
Jóhann G. Möller.
Jón JóhannssQn, Norðurg.
Jónas Björnsson.
Steingrímur Magnússon
Jóhann Malmquist
Maron Björnsson
Páll Ásgrímsson.
Guðmundur Konráðsson.
Kristinn Guðmundsson.
Hallur Garibaldason.
Kristján Sigurðsson.
Jónas Stefánsson.
Varamenn í trúnaðarmannaráð:
Gunnar Guðbrandsson
Þorvaldur Þorleifsson
Njáll Sigurðsson
Konráð Konráðsson
Erlendur Jónsson
Anton Ingimarsson
Guðiaugur Sigurðsson
Jörgen Hólm
Heiðdal Jónsson
Arnór Sigurðsson
Mikael Þórarinsson
Kristinn Jóakimsson
Endurskoðendur:
Karl Dúason.
Kristmar Ólafsson.
Vamendursk.:
Óskar Guðlaugsson.
Bjarki Árnason
1 húsnefnd Alþýðuhússins:
Þóroddur Guðmundsson.
Jóhann G. Möller
Þórhallur Björnsson
Kristján Sigurðsson
Jóhann Guðjónsson
Vammenn í húsnefnd:
Páll Ásgrímsson
Steinn Skarphéðinsson
Fræðslunefnd:
Benedikt Sigurðsson.
Jón Jóhannsson
Einar M. Albertsson.
Hlöðver Sigurðsson
Gísli Sigurðsson.
Varamenn í fræðslunefnd:
Jóhannes Hjálmarsson
Júlíus Júlíusson.
Stjórn Hjálparsjóðs Þróttar:
Þóroddur Guðmundsson.
Guðjón Þórarinsson.
Kristján Sigurðsson.
Vammenn-'
Gunnar Jóhannsson.
Jón Sigurðsson.
Siglufirðd, 31. des. 1947.
1 uppstillingarnefnd:
Páll Ásgrímss., Jón Sigurðsson,
Kristinn Guðmundsson
Samkvœmt 17. gr. félagslaga er hverjum fullgildum
félagsmanni heimillt að koma fram með breytingar við
tillögur uppstillingarnefndar, en komnar skulu þœr
breytingartillögur til félagsstjórnar fyrir 15. jan. n. k.,
annars ekki teknar til greina.
Siglufirði, 31. desember 1947.
Stjórn Verkamannafélagsins Þróttar.
TILKYNNING

Þar sem Alþýðusamband íslands hefur ákveöið, að
fá úr því skorið með dómi eftir hvaða vísitölu tíma-
kaup verkamanna skuli reiknað í janúar, frestar
Verkamannafélagið Þróttur fyrst um sinn að birta
kauptaxta í janúar. — Verkamenn eru aðvaraðir um,
að gefa ekki fullnaðar kvittun fyrir vinnulaunum,
sem unnið er fyrir í janúar, þar til úr þessum ágrein-
ingi hefur verið skorið.

í.- •
Siglufirði, 2. jan. 1948
STJÓRN ÞRÓTTAR
>♦♦♦♦♦♦♦«
K L U K K A N
Eftlr A. E. W. Mason
(Sá kafli framhaldssögunnar, sem fer hér á
eftir, féll framan af þeim hluta hennar, sem
birtist í síðasta blaði. — Eru lesendur beðnir
að afsaka þessi leiðinlegu mistök).
„Gleymið ekki að hitta mig þegar þér komið
heim aftur,“ sagði Twiss að skilnaði, og Bray-
ton svaraði glaðlega: „Ég kem.“
En hann kom aldrei. Fáinn dögum síðar
fluttu blöðin fregnina um hinn kynlega og
voveiflega dauðdaga hans.
Twiss fékk fyrstu boðin um þennan hræði-
lega atburð kvöld eilt er hann kom heim til
sín. Þar beið hans símslceyti frá Archie Can-
field, svohljóðandi:
Komið samstundis. Er í hræðilegum vanda
staddur. Cranfield.“
Síðustu kvöldlestirnar voru farnar, svo að
Twiss gat ekki lagt af slað til skjólstæðings
síns fyrr en næsta morgun. Ilann fór með
fyrstu lest, sem gekk frá Liverpool Street.
Blöðin voru komin út, en elckert þeirra minnt-
ist einu orði á Archie Cranfield ná bústað
hans. Twiss dró andann léttara. Hann lcom svo
snemma á stöðina, sem næst var heimili Cran-
fields, að ekki var með sanngirni liægt að
ætlast til þess að vagn biði hans þar. Twiss
ákvað því að ganga þessar sex milur. Þetta
var heiður og bjartur nóvembermorgunn, og
hefðu trén ekki verið blaðlaus og hvergi verið
fugl, hefði Twiss sennilega haldið, að ekki væri
komið nema fram í júní. Honum létti í skapi
við gönguna, blóð hans komst á hreyfingu, og
er hann loks kom á áfangastaðinn, þótti hon
um neyðarkall Cranfields hafa verið smá-
munir einir.
(Hér hefst framhald þess, sem birtist í
síðasta blaði).
Það virtist því augljóst, að á meðan þeir
Cranfield, Chalmers og Linfield ræddust við
niðri í billiard-stofunni, hafði Brayton farið
inn í herbergi Cranfields, tekið skammbyssuna
hans og ráðið sér bana með henni.
En rannsólcn leiddi ekkert í ljós, sem gæti
verið ástæðan til sjálfsmorðs. Hagur hans var
með blóma; hann var vel fjáður og útlit fyrir
að hann mundi brátt hækka í metorðastig-
anum. Ekkert virtist benda til þess, að hann
ætti við neina óhamingju að stríða í einkalífi
sínu. Hinu voveiflega láti hans var því skipað
á skrá þeirra ráðgátna, sem taldar eru óleysan
legar.
„Eg mætti ef til vill bæta við nýju dæmi, til
styrktar þeirri skoðun, sem ég var að leitast
við að rökstyðja þegar Humpreys truflaði
okkur í billiard-stofunni,“ mælti Chamers.
„Það er tiltæki Braytons heitins.“
„Þér megið ekki fara,“ mælti Cranfield í
bænarrómi og beindi orðum sinum til Twiss.
„Linfield og Chalmers fara í dag, og ef þér
farið líka, verð ég hér aleinn.“
„Hversvegna skylduð þér vei-ða hér eftir,“
anzaði málafærslumaðurinn. „Þér ætlið þó lík-
leg'a ekki að vera hérna í allan vetur.“
„Nei, en ég verð að dvelja hérna í fáeina
daga enn; ég þarf ýmsar ráðstafanir að gera
áður en ég flyt héðan,“ svaraði Cranfield, og
lagði enn fastar en;áður að Twiss að fara ekki.
Loks tókst honiuii að telja hann á að vera
kyrran.
Twiss bjó um sig eftir föngum, og eyddi
tímanum í að skoða sig um, og kornst fljótt að
því, að dauði Braytons hafði orðið til þess að
breyta viðhorfi nágrannanna til Cranfields.
Það li'efði þó verið of mikið sagt að segja að
hann væri orðinn vinsæll — til þess var hann
of daufur og þungbúinn — en menn sýndu
honum samúð á ýmsan hátt, bæði í orði og
verki.
Éppgjafa flotaforingi, sem lét stjórnmál all-
mikið til sín taka, og einna minnst hafði verið
um Cranfield gefið, heimsótti hann meira að
segja til þess að votta honum samúð sína.
Cranfield hafði hann þó ekki hitt, en Twiss
fylgdi honum út að garðshliðinu.
„Þetta var mjög þungbært fyrir Cranfield,“
mælti flotaforinginn. „Enginn hér um slóðir
neitar því. Það var mjög ónærgætnislegt af
Brayton að taka skammbyssu gestgjafa síns.
Hefði ekki viljað svo til, að Cranfield varfstadd
ur í billiardherberginu ásamt þeim Linfield og
Chalmers þegar hinn sorglegi viðburður gerð-
ist, hefði þetta mál verið heldur en ekki ó-
skemmtilegt fyrir liann. Við nágrannar hans
skiljum þetta mjög glöggt, og okkur langar til
þess að Cranfield viti, að sarnúð okkar er hans
megin. Viljir þér gera svo vel að segja honum
það, lierra Twiss?“
„Þetta er mjög vingjarnlega hugsað af ykk-
ur,“ gengdi Twiss. „En annars geri ég ekki ráð
fyrir því, að Cranfield dvelji hér framvegis.
Dauði Braytons hefur fengið mjög mikið á
hann.“
Twiss kvaddi flotaforingjann við hliðið og
snéri síðan heimleiðis. Honum var ekki rótt
innanbrjósts. Hann gekk nokkra hxáð um-
hverfis grasflötina í skugga hinna stórvöxnu
trjáa og hugsaði málið.
„Það var sannarlega heppilegt fyrir Cran-
field að hann skyldi vera staddur niðri í
billiard-skálanum hjá Linfield og Chalmers
þegar Brayton skaut sig; guð einn veit hvers
jafnvel ég kynni annars að hafa trúað honum
til."
Brayton og Cranfield höfðu átt í illskiptum;
Brayton hafði sjálfur trúað Twiss fyrir þvi. Þá
var hin einkennilega hreyting, sem orðið hafði
á skapferli Ci'anfield, sem hafði oi’sakað það,
að ókunnugir urðu honum fjandsamlegir,
Framliald.

1
Ósvífni Sveins Ben.
(Framliald af 1. síðu)
ummælin hafi fallið. Einn talar
um fund í stjórnarráðinu, ann-
ar um fund í ríkisverksmiðju-
st jórn og nú segir Sveinn að þau
hafi verið sögð utan fundar í
umræðum milli stjórnarmeð-
lima. Einn sögmnanna segir um-
mælin bókuð í fundargerðabók
SR og nú segdr Sveinn að þau
séu bókuð í „vasabók" eftir
minni, að vísu þó sanidægurs.
— Ekki ætla ég að heimska mig
á því að ráðleggja þessum vin-
um mínum drengskap í stjórn-
málabaráttunni, en eftir á hljóta
þeir sjálfir að sjá, að þegar þeir
leggja margir saman til þess að
rægja og svívirða pólitískan
andstæðing, segja allir sömu sög
una en engum ber saman við
hinn, eru mikið meiri líkur til
að almenningur skilji þorpara-
skap þeirra.
Sveinn Benediktsson ætti að
láta sér skiljast það að hags-
munir ríkisverksmiðjanna eru
líka alþjóðarhagsmunir og það
er hlálegt að ætla sér að afsaka
fyrirhyggjuleysi sitt um hags-
muni ríkisverksmiðjanna, með
umhyggju fyrir þjóðarhags-
munum.
Siglufirði, 23. des. 1947
Þ. Guðmundsson.