Mjölnir - 14.01.1948, Blaðsíða 4

Miðvikudaginn 14. janúar 1948
2. tölublað.
11. árgangur.
TILKYNNING
Frá og með 8. janúar 1948 hœtti ég starfrœkslu á
Hertervigsbakaríi, og er reksturinn og skuldbindingar í
nafni hans mér óviðkomandi frá sama tíma.
Um leið og ég liœtti, vil ég þakka samstarfsfólki
mínu fgrir samvinnuna og Siglfirðingum fyrir viðskipt-
in liðnum árum og óska þeim öllum farsœldar á nýja
árinu.
ÞÓRlIt IÍONRÁÐSSON
Við undirritaðir höfum tekið við rekstri Herter-
vigsbakarí frá og með 8. janúar 1948.
Um leið viljum við tilkynna tilvonandi viðskipta-
vinum, að áherzla verður lögð á fyllsta hreinlœti og
vöruvöndun.
Virðingarfyllst
KAJ RASMUSSEN
JÓHANN MAREL JÓNASSON
TILKYNNING
Samkv. tilkynningu fré Félagsmálaráðuneytinu ber
að lækka alla húsaleigu um 10%, sem samningar hafa
verið gerðir um munnlegir eða skriflegir, eftir árslok
1941.
Þeir, sem kynnu að þurfa aðstoðar til að fá lækkaða
húsaleigu samkv. ofanskráðu, geta snúið sér til húsa-
leigunefndar.
HUSALEIGUNEFNDIN
t7ÍTyTnTnT™~~~
frá ALMANNATRYGGINGUM SIGLUFIRÐI
Gjalddagi á fyrri hluta iðgjalds til almannatrygg-
inga 1948 var 2. janúar s.l. Eru menn því áminntir um
að greiða nú þegar áfallið iðgjald, — 200 kr. fyrir hjón
og einhleypa karlmenn, en fyrir ógiftar konur 150 kr.
Lögtak fer fram fyrir gjaldinu að 8 dögum liðnum
frá þessari auglýsingu. Atvinnurekendum er skylt að
halda eftir af kaupi launþega sinna á föllnum iðgjöld-
um, ella verða þeir ábyrgir fyrir greiðslu gjaldsins.
Skrifstofu Siglufjarðar, 7. janúar 1948.
BÆJ ARFÓGETINN
T I L K Y N N I N G
frá SlLDAR VERKSMIÐJUM RlKISINS
■ -i,‘ •.»->*;*'Vv,. i-'
Ötborgun reikninga fer fram á föstudög-
um kl. 4—6 eftir hádegi.
SILDARVERKSMIÐJUR RlKISINS
Tryggingar
Tryggingar
önnumst eftirfarandi brunatryggingar með beztu fáanlegum
tryggingarkjörum.
Innbústryggingar — vörutryggingar — skepnu-
tryggingar — heytryggingar — tryggingar á innan-
stokksmunum fyrir skemmdum af vatni.
Sigluf jarðarumboð Samvimnutrygginga
JÓN KJARTANSSON
Skrifstofa Norðurgötu 4 — Sími 81
K L U K K A N
Eftir A. E. W. Mason
kunningjar hans honum ókunnugir — hið kyn-
lcga og lcynduglega viðmót hans, hneigð hans
til einveru, áhugaleysi hans á því sem gerðist
í umheiminum, hið annarlega glott hans, eins
og' hann réði yfir einhverjum dularöflum, hin
ólýsanlega slægð og balcferli, sem framkoma
hans virtist mótuð af, en þó var ómögulegt að
henda neinar reiður á — Twiss staðnæmdist
og reyndi að skipa hugsunum sínum í sam-
ræmda heild.
„Ég hefði enga ástæðu haft til grunsemda,
en ég þori ekki að fullyrða að ég hefði ekki
grunað liann,“ ályktaði Twiss. Síðan gekk
hann hægt heim að húsinu.
Hann gekk inn í billiard-stofuna, og varð
því hálf óviljandi vitni að atviki, sem olli hon-
um mikilli óró og heilabrotum. Herbergið var
mannlaust. Twiss kveikti í pípunni sinni, tók
bók ofan úr einni hillunni. Bjartur eldur
brann á arinum. Twiss dró því stólinn sinn
að aringrindinni, settist og fór að lesa. Sorti
var í lofti og arinninn var í dimmari endanum
á stofunni. Twiss fór því fljótlega með bók
sína út að glugganum, sem var framskots-
gluggi, og settist á breiðan bekk, sem var undir
honum.
Þannig liagaði til, að gluggatjöldin voru
liengd fyrir framan allt gluggaskotið svo að
þau skildu það frá meginstofunni þegar þau
voru dregin fyrir, og þótt þau væru dregin frá,
eins og þau voru nú, var nokkurt skot fyrir
innan þau, út við veggina. Twiss settist í annað
hornið og las í makindufn í nokkrar míniitur.
Allt í einu heyrði hann, að fitlað var við
handfangið á hurðinni, og er hann leit fram
fyrir, sá hann, að henni var lokið hægt upp og
Archie Cranfield kom inn. Hann lauk dyrun
um hægt aftur, nam síðan staðar á gólfinu
rétt fyrir innan þær og Twiss heyrði að hann
dró þungt andann.
Twiss ætlaði að standa upp og gefa nærveru
sína til kynna, en eitthvað kynlegt og leyndar-
dómsfullt í hátterni Cranfields hindraði hann
frá því. Hann sat því kyrr, þótt honum fynd-
ist það í aðra röndina hálf óviðkunnanlegt.
Og hann gerði meira. Hann tók gluggatjaldið
ofurlítið frá veggnum og gægðist inn i stofuna
gegnum rifuna. Hann sá Cranfield snarast inn
gólfið að arinum, grípa litla, gamaldags
klukku í satínviðarkassa af arinhillunni, Iyfta
henni upp yfir öxl sér og grýta henni að því er
virtist af óstjórnlegri bræði í arinninn, sem
var úr steini.
Er hann hafði lokið þessari óskiljanlegu
athöfn, fleygði hann sér ofan á stólinn, sem
Twiss hafði dregið að eldinum. Hann huldi
andlit sitt í höndum sér og brast allt í einu í
æðislegan grát, kjökraði hátt og nötraði af
ekka frá hvirfli til ilja. Twiss vissi varla sitt
rjúkandi ráð, né hvernig hann ætti að snúast
við þessu. Hann vissi, að það eitt, að koma að
karlmanni grátandi var nægt tilefni til ævar-
andi óvildar hans. Hinsvegar fékk grjáthljóðið
og ekkaskjálftinn honum svo megnrar óþæg-
indakenndar og hugarangurs, að hann fékk
vart haldizt við í felustað sínum. En brátt
rénaði kastið, þvi nær eins snögglega og óvænl
og það liafði byrjað, og Cranfield stökk á
fætur og studdi á bjölluhnappinn. Humpreys
kom inn.
„Ég felldi óvart klukkuna ofan af arinhyll-
unni með olnboganum, Humphreys,“ sagði
hann. „Eg er hræddur um að hún hafi brotnað.
Glerbrotin gætu meitt einhvern. Viljið þér
gera svo vel að sópa brotunum burtu?“
Síðan gekk hann út úr stofunni og Hump-
hreys fór fram til þess að sækja sófl og Twiss
tókst að sleppa óséður út úr stofunni. En lang-
ur tími leið áður en hann losnaði til fulls við
þau óþægindi og óróleika sem þetta atvik olli
honum.
Fjórum dögum síðar Iiéldu háðir á larott.
Þjónustufólkinu hafði verið goldið kaup ])ess,
og Humphreys fór á undan þeim til London
með farangurinn. Twiss og Cranfield fóru
síðastir. Cranfield snéri lyklinum í skránni á
framdyrahurðinni. Twiss stóð á tröppunum
hjá honum.
„Ég skal aldrei framar líta inn í þetta hús,“
mælti hann allt í einu, og kenndi æsingar og
liryllings í rödd hans.
„Viljið þér þá ekki lofa mér að losa yður
við það?“ spurði Twiss. Cranfield horfði hvasst
á hann nokkur augnablik.
„Nei,“ sagði hann loks, hljóp út á árbakk-
ann bak við húsið oð þeytti lyklinum út í ána.
„Nei,“ endurtók hann með áherzlu. „l>að er
bezt að það grotni niður tómt, að rotturnár fái
að naga það niður í lriði. Því fyrr, því betra.“
Hann gekk hratt á undan Twiss út að hlið-
inu, og aðeins örfá orð fóru á milli þeirra
mqðan þeir gengu til járnbrautarstöðvarinnar,
sex mílna leið.
Tíminn leið. Twiss var jafnan önnum kaf-
inn. Gamla húsið við Stour hvarf brátt lir
huga hans, leið inn í þoku gleymskunnar.
Einnig tók að fyrnast yfir hið sviplega átalcan-
lega fráfall Braytons höfuðsmanns. En allt í
einu rifjaðist það upp fyrir honum að nýju,
á óvæntan og hryllilegan hátt.
Verkamanni einum, sem hafði tekið sér hlé
frá verki sínu snemma morguns, hafði orðið
reikað inn á landareign Cranfields og heim
að luisinu ,sem var harðlokað og læst. Hann
gekk bak við það, og er þangað kom, sá hann
mann liggja sofandi á árbakkanum. Maðurinn
snéri baki að honum, og lá nærri því á grúfu.
Verkamaðurinn gekk fyrir foivitnis sakir ofan
á hakkann, og hið fyrsta sem hann rak augun
i er þangað kom, var skammbyssa, sem lá í
grasinu. Gljáandi skefti hennar og svart
hlaupið glitruðu í morgunsólinni. Verkamað-
urinn snéri hinum sofandi manni á bakið.
Vinstra megin á vesti hans var dálítill blóð-
blettur. Hann var dauður, og af því, hve
stirðnað líkið var, mátti ráða, að allmargar
klukkustundir væru liðnar frá láti hans. Verka
maðurinn hljóp síðan til þorpsins og sagði þar
þá voveiflegu frétt, að hann hefði fundið
Archie Cranfield helskotinn bak við mann-
laust og ilokað hús hans sjálfs..
I fyrstu var hald manna, að hér væri morð
á döfinni. Hinir gætnari hrisstu þó höfuðin
efunarfullir gagnvart þeirri tilgátu. Hlerar
voru fyrir ölliun gluggum og allar hurðir
læstar. Er dyr höfðu verið brotnar upp kom
í ljós, að þykkt ryklag var á öllum gólfum og
hvergi far eftir hönd né fót. Úti fyrir húsinu,
í hinu hávaxna grasi umhverfis það, sáust
aðeins tvenn fótspor, önnur lágu umhverfis
húsið — spor verkamannsins, sem liafði fundið
lík Cranfields, — hin lágu rakleitt að blett-
inum, sem það lá ó. Ymiskonar kviksögur,
óljósar og fullar af mótsögnum, bárust frá
húsi til húss, menn flykktust að lögreglustöð-
inni og í smáþyrpingar á götunni og biðu liinn-
ar næstu í ofvæni. En eftir einn eða tvo
klukkutíma var gátan þegar ráðin. Það kvis-
aðist, að á lilci Cranfields hefði fundist miði,
sem á hefði verið skróð, með rithönd Cran-
fields og undirritað nafn hans, þessi orð:
I