Fylkir - 07.10.1949, Síða 4

,4
FYLKIR
Ekki verður það nú sagt, að
Eyjablaðið sé rétt nærgætið í
garð sinna flokksmanna og leið-
toga. Er það ef til vill ein af
skýringunum á hversu ritstjór-
inn er óvinsæll í sínum hóp.
Þarna er blaðið að vekja at-
hygli ó atviki, sem kom fyrir ó
haustmóti sjólfstæðismanna. Eln
af „stjörnum" komma hafði troð
ið sér þar inn, og var vægast
sagt draugfullur — og af því
að öl er innri maður — þó byrj-
ar maðurinn ó að delera upp-
hótt og grípa fram í fyrir ræðu-
mönnum, og var blótt ófram ó-
kurteis. Menn ýmist hentu gam-
an að manninum eða vorkenndu
honum, en engan viðstaddan
mun hafa grunað að frammi-
stöðu hans yrði sérstaklega get-
ið ó prenti og það í hans flokks-
blaði, Eyjablaðinu.
Eyjablaðið hefur einhver ó-
sköp gert að því að undanförnu
að hampa því hversu Isleifur
væri mikill og góður kaupsýslu-
maður og verið að minnast ó
Kaupfélag Verkamanna í því
sambandi. Lífsferi11 ísleifs er nó-
kvæmlega þræddur, — en þó er
þess alltaf vandlega gætt að
Úr Eyjum
Framhald af 2. síðu.
En á hættunnar stund
hugsar maðurinn örfljótt, fær
glögga yfirsýn aðstæðnanna
og eldfljóta ákvörðun á því
einasta eina — að bjarga sér,
með hugsanlegasta hættinum.
Hér var heldur ekki um
langan tíma til umhugsunar
að ræða og mun það vissu-
lega hafa borgið þeim, að
þeir bræðurnir Gísli og Guð-
jón voru fljótir að hugsa og
framkvæma; hin mestu lip-
urmenpi og fullhugar.
Þegar þeir fundu hvað um
var að vera og sáu hvað verða
vildi, hlupu þeir eins og kólfi
væri skotið sitt til hvorrar
liliðar úr grastorfunni, og
náðu hand- og fótfestu í öðr-
um grastóm, sem til allrar
heppni voru fastar, og var
þeim bræðrum þar við báð--
urn borgið.
En af Einari er það að
segja, að hann fór áfram nið-
ur með torfunni og virtist
engu sýnna, en honum væri
dauðinn vís. En svo einkenni
lega vildi til, að nokkru neð-
ar stoppar torfan við smá
hoppa yfir eina smókeldu, Kaup
vélagið Drífanda. Hvernig ætli
standi ó því?
Skólarnir: Gagnfræðaskólinn
var settur 1. október. Nemendur
verða í vetur samtqls 75 í þrem
deildum. í fyrra voru nemendur
lítið eitt fleiri eða tæplega 80.
Barnaskólinn var einnig settur
1. okt. 440 -börn verða í skól-
anum í vetur, en voru 415 í
fyrra. Flestir hafa nemendur ver
íð 540 en það var órið 1939.
Vestmanneyingafélagið: S. I.
sunnudag var stofnað hér Vest-
manneyingafélag, og hlaut nafn
ið „Heimaklettur". I stjórn voru
kosnir: Guðjón G. Scheving mól-
aram. formaður, en aðrir í stjórn
eru: Eyjólfur Gíslason, Bessa-
stöðum, Árni Árnason, Ásgarði,
Kristinn Ástgeirsson, Miðhúsum,
og Filippus G. Árnason, Austur-
veg 2. Sfofnendur voru um 30.
Höfnin: Esjan kom að austan
í nótt með um 12 tonn af vör-
um, mest hey. Fjallfoss er vænt-
anlegur ó morgun með það, sem
eftir var af „bryggjutimbrinu".
Jökull kom fró Englandi ó þriðju
dagsnótt með sement. Fisktöku-
skip er væntanlegt um helgina.
Betel: Barnaguðsþjónusta ó
sunnudaginn kl. 13. Almenn
samkoma kl. 4,30.
Þjóðkirkjan: Messað ó sunnu-
daginn kl. 2 e. h.
Atvinnuleysisskróning: I dag
og ó morgun fer fram skróning
atvinnulausra manna. Fer skrón-
ingin fram ó skrifstofum bæjar-
ins fró kl. 10—6 e. h. bóða dag-
ana.
Leikfélagi: Leikfélag Vest-
mannaeyja hélt aðalfund sinn
fyrir nokkru. I stjórn voru kosin:
Frú Nikolína Jónsdóttir, form.,
frú Jónheiður Scheving og
Björn Sigurðsson, verzlunarm.
grastætlur eða kekki og varð
það honum til lífs.
Það töldu þeir allir áreið-
anlegt, að torfan hefði alls
ekki stoppað þarna, ef þeir
hefðu allir þrír verið kyrrir
í henni, heldur hefði hún
haldið óhindrað áfram og
splundrazt en þeir allir far-
izt.
Enginn vafi er á því, að
þetta hlaup bræðranna úr
hinni hrapandi torfu hefur
bjargað lífi þeirra allra og
vissulega hefur það verið af-
ar djarflegt og snarráðugt,
hlaup sem ekki er á valdi
nema færustu lipurmenna.
Finnst mér því ekki nema
sjálfsagt, að þessu afreki
bræðranna sé á lofti haldið
hér ekki síður en einhverju
íþróttasprikli utan af landi.
Margt óskráð íþróttaafrek-
ið hefur skeð í fjallaferðum
Eyjamanna fyrr og síðar, sem
sannarlega eru þess virði að
í frásögur séu færð. Að vísu
lifa þessi afrek á vörum
fjallamannanna sjálfra, en
þeir eru nú sem óðast að
hverfa úr daglega lífinu með
Ijallaferðunum og með þeim
hafa glatazt margar sagnir
hingað til og svo mun fara
hér efiir. Skal hér tilfært eitt
gamalt íþróttaafrek eftir sögn
Gísla Eyjólfssonar að Búa-
stöðum.
Eitt sinn sem oftar var far-
ið til fýla í ,,Geldunginn“
surnar eitt um síðustu alda-
mót og var farið á teinæringn
um „Gideon“ og var Hannes
lóðs í Miðhúsum formaður á
skipinu.
í „Geldungnum" hagar
svo til, sem víðar í úteyjun-
um, að steðjaboltarnir — þ.
e. traustir járnboltar sem
reknir eru í sjóflána til þess
að kasta bandi á — voru tveir,
annar svo neðarlega við sjó
sem fært þótti en hinn svo
ofarlega, að þunga brim nái
honum ekki og hægt sé að
draga bandið af, þegar allir
menn eru komnir niður í
bátinn úr eyjunni. í fyrri
daga þekktist það ekki að
skilja eftir band á bolta enda
þótt líf manns eða manna
lægi við.
Á meðan „göngumennirn-
ir“, en svo eru jieir nefndir,
sem upp í eyjarnar fara til
fýladrápsins, voru uppi í
eynni hvessti þetta sinn
snögglega af austri og gerði
brátt veltubrim. Var göngu-
mönnum gert viðvart að
koma strax og hafa hraðann
á og var því merki hlýtt taf-
arlaust. Þegar göngumenn-
irnir komu niður á „steðjan"
(uppgöngustaðinn á eyjunni)
, i
mátti heita orðið alófært að
ná þeim í bátinn vegna
brims. Var það svo mikið, að
hafa varð bundið á efri bolt-
anum, en hann er nú 10 til
11 faðma frá sjó.
Venjulega voru allra frækn
ustu mennirnir valdir til
þess að fara fyrstir upp í
eyna og síðastir úr henni á
bát og svo var í þetta skipti.
Fóru þeir síðastir Árni Árna
son á Grund og Guðjón Eyj-
ólfsson á Kirkjubæ en þeir
voru afburða fræknir fjalla-
menn og meðal beztu lunda-
veiðimanna Eyjanna, sem
kunnugt er. Voru þeir um
þetta leyti upp á sitt bezta
eða innan við þrítugs aldur,
hin mestu hraustmenni og
fullhugar.
Með fádæma snarræði tókst
að koma hinum göngumönn
unum í bát, en alltaf versn-
aði sjórinn og varð oft að
tefla á tæpasta vaðið. Þegar
þeir Árni og Guðjón voru
aðeins orðnir tveir eftir, virt
ust allar bjargir bannaðar
að komast á bát og urðu þeir
að halda sig við efri boltann
svo ólögin næðu þeim ekki.
Urðu jieir að bíða lengi —
en svo veifar Hannes, — lag-
ið var að koma — aðeins ör-
líLÍð hik — báturinn kom svo
nærri sem mögulegt var —
og þeir taka báðir jafn
snennna tilhlaupið niður og
svo eitt heljarmikið stökk,
sem lengi var í minnum haft,
og svo hnífjafnir voru þeir
og samtaka í hlaupinu, að
þeiv koniu sinn á livorn kinn-
unginn á „Gideon" gamla og
tókust þar fangatökum sem
sannir fóstbræður. Þeim var
öllum borgið er um borð
kom, því skipið var traust
og gott og hvert hraustmenn-
ið öðru meira innanborðs,
va'nt að glíma við ygldan sjó.
Efalaust hafa þeir með
þessu stökki sínu sýnt fádæma
lipurð og snarræði, sem eru
eiginleikar hins snjalla fjalla-
manns, enda dáðust viðstadd-
ir innilega af afreki þeirra.
Þarna fór líka allt eftir öðru,
áræði þeirra, lipurð, hin al-
kunna snillistjórn Hannesar
á Miðhúsum og áræði, dáð
og dugur jieirra er á bátnum
voru.
Allir voru jiessir menn
uppaldir hér í Eyjuin við
hættur þær, sem fylgdu lífi
fjallamannanna og sjógarp-
anna á opnu skipunum. —
Afrek þeirra- í þessum grein-
um voru oft og tíðum stór-
furðuleg, en því miður fæst
skrásett í metatöflu íþrótta-
ntanna nútímans.
ABC