Ný vikutíðindi - 16.08.1963, Blaðsíða 8

Ekki hversdagsleg
raunasaga
15 sérfræðingar gótu ekki
bjargað lífi forsetasonarins
Erlend blöð hafa að und-
anfömu skrifað mikið um
andlát hins nýfædda sonar
bandarísku forsetahjónanna.
Og .raunar má .segja, .að
þetta sé ekki hversdagsleg
raunasaga.
Forseti Bandaríkjanna hef
ur svo þungar byrgðar að
bera, að mönnum finnst ó-
sjálfrátt að hlífa ætti honum
við slíkri sorg. Og öli banda
rísika þjóðin tekur þátt í
henni með honum, auk þess
sem hann hefur fengið saim-
úðarskeyti frá flestum lönd-
um heims.
Drengurinn varð aðeins
rúmlega 39 klukkustunda
gamaU. Hann var tekinn
með keisaraskurði fimm og
hálfri viku fyrir tímann. Það
varð brátt ljóst, að hann
átti erfitt með andardrátt-
inn, og farið var með hann
í orrustuflugvél til Boston
og hann lagður þar inn á
bamaspítala. Kailað var á
15 sérfræðinga og allt gert
til að halda í baminu lífinu,
en árangurslaust. Lungun
störfuðu ekki eðlilega.
Kennedy forseti, Robert
dómsmálaráðherra bróðir
hans, og Dave Powers bezti
vinur forsetans, vöktu og
biðu meðan læknamir not-
uðu beztu vísindatækni
iheimsins í baráttunni við
dauðann.
Frú Kennedy líður eftir at
vikum vel. Hún hefur oft
látið orð falla um að hún
vilji eignast sem flest böm,
en nú á hún aðeins tvö á
lifi, Caroline (6 ára) og
John (3 ára). Árið 1953
missti hún fóstur, 1956
fæddi hún andvana bam og
þegar John fæddist 1960
munaði minnstu að hann lét-
ist af sama sjúkdómi og ný-
fæddi drengurinn dó nú af.
Ný bók væntanleg
efftir Indriðo
G. Þorsteins
Indriði G. Þorsteinss., sem
er einn af ritstjórum Tím-
ans og höfundur skáldsög-
unnar „79 af stöðinni“ dvel-
ur nú á Akureyri og er þar
að Ijúka við nýja skáldsögu.
Hefur hann unnið að henni í
hjáverkum undanfarin ár,
(Framh. á bls. 3)
á glasbotninum
ÞAÐ var á þeiim árum, þeg
ar MacArthy þjarmaði sem
mest að kommúnistum í
Bandaríkjunum og þeir
voru dærndir óalandi og ó-
ferjandi, að ungur Banda-
ríkjamaður, Arthur að
nafni, kom í vinnu á Kefla-
vííkurflugvöll. Litlu siðar
lenti hann í partíi ásamt
nokkrum löndum sdnum á
Reykvísku heimiii, þar sem
einn íslenzku gestanna dró
Býður Kassagerð Reykja
víkur prentun á umbúðum
langt undir prentsmiðju-
taxta? Og getur hún það
vegna þess að hún fær
fluttan inn pappír og pappa
svo að segja tollfrjálst á
þeim forsendum að hún
noti hann til umbúða á
fiski, sem flytja á út, auk
þess sem hún fær einnig
allar vélar næstum toll-
frjálsar?
engar dulur á að hann
væri kommúnisti.
Alit í einu tó‘ku vinir
Arthurs eftir því, að hann
var horfinn, og sást hann
ekki það sem eftir var gleð
skaparins. Hins vegar var
jakki hans, skór og yfir-
höfn í íbúðinni. Þetta þótti
duiarfullt, en skýringin
fékkst daginn eftir.
Arthur hafði orðið svo
mikið um, þegar hann
heyrði trúarjátningu komm
únistans, að hann tók til
fótanna, eins og hann stóð,
linnti ekki látunum fyrr en
hann náði í leigubíl og ók
í honum niður á lögreglu-
stöð. Þar geistist hann inn
og sagðist hafa mikilsverð-
ar upplýsingar í höndun-
um; hann gæti bent þeim
a kommúnista — og hvort
þeir gætu ekki látið sig fá
liðsafla tii að handtaka
hann. Lögregluvarðstjór-
inn gerði lítið úr málinu, og
Arthur varð að gera sér
að góðu að fara bónleiður
til búða.
Þegar vinurinn ætlaði
svo í partíið aftur, fann
hann ekki húsið, og end-
irinn varð sá, að hann varð
að aka suður á völl og fá
að gista þar hjá kunningja
sínum, því lyklamir vom í
jakkavasa hans.
Svo fór um sjóferð þá.
VESTMANNAEYINGAR
halda sumir hverjir, að allt
sé gert til þess þ)gyp^
knattspymuliði þeirra ekki
upp í 1. deild, því það sé
svo dýrt að senda kapplið
til Eyja. — Þykir þeim
kenna hlutdrægni dómara
og áhorfenda í Reykjavík,
þegar þeir keppa þar.
I úrslitaleiknum í 2. fl.
milli Frammara og IBV,
sem fram fór á Melavell-
inum í Reykjavík, segja
þeir að Frammari hafi gef-
ið manni úr iBV kjafts-
högg fyrir innan vítateig.
Dómarinn á að hafa séð
þetta, en ekki skipt sér af
því að öðni Ieyti en því, að
hann sagði við Frammar-
ann: „Vertu ekki að lemja
greyið; hann er svo lítill!“
! -----
HÉR er einn gamall brand-
ari, sem er aJltaf jafngóð-
ur:
Prestsfrúin hafði kært
Jón bónda út af því, að
hann hafði kallað hana
gyltu. Og nú höfðu þau
bæði verið kölluð fyrir
sýsiumanninn.
„Viðurkennið þér að
hafa kallað prestsfrúna
gyltu?“ spyr sýslumaður.
„Er það svo saknæmt?"
spurði Jón.
„Já,“ svaraði sýslumað-
ur.
„En er löglegt að kalla
gyltu prestsfrú?”
A F BLÖÐUM SÖGUNNAR
XXV.
I GAUÐRIFNUM og slitnum druslum ráfaði fámenn-
ur, dauðþreyttur og sársoltinn liópur manna um eyði-
merkur Norður-Carolina. I vikur og daga höfðu þeir
leitað að litlu stöðuvatni í óbyggðunum — stöðu-
vatni, þar sem gull átti að vera I ævintýralega
miklu magni.
Eitt haustkvöldið árið 1850 kom Richard Stoddard
inn í veitingasal í Hopkins Creek. Hann borgaði mat
pg drykk með hreinu gulli. Hann sagði nokkrum út-
völdum drykkjufélögum sínum, að hann hefði fund-
ið það við Gullvatnið, þegar haim villtist á f jöllunum.
Hann kvaðst hafa tínt gullklumpana úr fjörunni og
fyllt malinn sinn með þeim.
Sumarið eftir fór Stoddard í fararbroddi nokkurra
trúnaðarmanna sinna út á eyðimörkina, til þess að
sækja gull. En þeir villtust í óbyggðunum og ráf-
uðu þar um í margar vikur. Kvöld nokkurt settu
hinir hungruðu og tortryggnu félagar Stoddards hon-
um úrslitakosti.
,Ef þú finnur ekki Gullvatnið á morgun ertu lygari
og svikari, og við skulum kála þér!“
Morguninn eftir, þegar þeir vöknuðu, var Stodd-
ard horfinn. Það var engin leit gerð að honum. Sum-
ir mannanna snem aftur til siðmenningærinnar, hinir
héldu áfram sinni árangurslausu leit. Margir leið-
angrar hafa síðan verið gerðir út, til þess að Ieita
að gullvatninu, en það hefur aldrei fundist.
GULLV ATNIff
„Þetta er að visu hlægi-
leg spuiming,“ svaraði sýslu
maður. „En að sjálfsögðu
varðar það ekki við lög.“
Þá sneri bóndi sér að
prestsfrúnni, hneigði sig
djúpt og sagði: „Það gleð-
ur mig að hitta yður,
prestsfrú góð!“
! -----
LÖGREGLUMENN, sem
annast dyravörzlu við veit-
ingahús, hafa verið mis-
jafnlega þokkaðir af gest-
um. Þykir þá skorta stima-
mýkt og lipurð, sem gest-
imir eiga kröfu á að þeim
sé sýnd, engu síður en við-
skiptavinir eiga heimtingu
á að verzlunarfólk sýni
þeim kurteisi. Þetta hafa
einnig þjónar í flestum
löndum sannreynt að borg-
ar sig.
Þegar Sigurbjöm i
Glaumbæ tók við rekstrin-
um þar, sagði hann óðará
upp lögregluþjónunum, er
þar höfðu verið við dyra-
vörzlu. Sömuleiðis munu
lögregluþjónar þeir, er
annast hafa dyravörJfci í
Klúbbnum. vera að hætta.
Magnús mun ætla að leggja
stund á að kenna á bíl í
frístundum, en Axel Kvar-
an er á fömm til New
York á vegum Sameinuðu
þjóðanna. Klúbburinn mun
ekki ráða lögreglumenn
sem dyraverði á ný.