Ný vikutíðindi - 01.04.1966, Blaðsíða 6

6
NY VIKUTIÐINDI
1
I
%
I
I
I
'i
í
I
i
?
I
Í
$
I
‘♦Kw*hHmW**KhX^
i
i
i
KLÖBBURINN
Karl Lillien-
dahls
Söngkona:
Erla
Traustadóttir
Italski salurinn:

HLJÓMSVEIT
I
V
t
t
x
i
|
:• Hljóinsveit
ÍEIFARS BERG

AAGE LORANGE ❖
leikur í hléum. •:•

ROÐULL
Hljómsveit
Magnúsar Ingi-1
¥
■V
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
¥
marssonar
* Söngvarar:
mur og
|Anna Vilhjálms |
Nýir skemmtikraftar:
LES ISTAVANFFY
*
t
¥
¥
¥
¥
¥
¥
i
¥
¥
¥
¥
-r
¥
¥
¥
Matur framreiddur frá $
Idukkan 7.
¥
¥
¥
¥
¥

Þar til daudinn
aðskilur okkur
3. kafli stuttrar fram-
haldsögu eftir JOHN
DICKSON CARR, ein-
hvem færasta leynilög-
reglusagnahöfund
heimsins.
„Já, en sjáið þér til,“ sagoi Dick ákafur. „Þetta er
gersamiega óhugsandiL"
„Að vísiu,“ játaði Sir Hairvey. „En það gerðist!“
„Ég á við, að þeir hljóta að hafa dirýgt sjálfsmorð.“
„Getur verið,“ svaraði hinn hæ'veriskleiga, „og igetur
verið ekki. En horfumst í augu við staðreyndirnar
Markham! Hvernig sem þér skýrið þær fitnníst yður
þó samt ekki ástandið dálítið varhugavert ? Ofurlítið
ótryggt?"
Dick þagði iitla istund. Svo sagði hann: „Hún giftist
©kki þessum manni. Fékk hún nokkuð eftir hann?“
„Nei, ekki eyri.“
„Hver var ástæðan þá?“
„E-ruð þér biindur, maður?“ sagði Sir Harvey. „Sjá-
ið iþér ekki að þá er svo komið, að stúlkan er hætt
að geta haft stjórn á sér?“
Með nokkrum ©rfiðismunum reis hann upp úr stóln-
um og gekk fáein skref um gólfið.
„Þér vitið það, ungi maaður. Þér hljótið að viður-
kenna það með sjálfum yður. Eituribyrlari hættir
aldrei — igetur ekki hætt. Það er auðvelt að skýra
sálfræðilega. Eitur! Valdið yfir lífi og dauða “
Disk stóð upp. Hann ihefði helzt kosið að geta
igleymt iþví, sem hann hafði heyrt — losnað við þessa
rödd úr huga sínum.
„Þér eigið tvo úrkosti,“ hélt hinn áfram. „Aiman
get ég ímyndað mér að yður hafi þegar hugkvæmst.
Þér ætliið að iræða um þetta við hana, er það ekki?“
„Anðvitað!“
„Aillt í lagi. Það er sími firammi i forstofunni.
Hringið til hennair. Spyrjið íhana, hvort þetta sé satt,
og grátlbiðjið hana um að segja þetta uppspuna. Eðli-
lega geriir hún það. Ef þér eigi-ð nokkuð eftir af heil-
br.Lgðri skynsemi, hljótið þér að -geta sagt yður það
sjálfur. Og þá eruð þér j-afnnær og áður.“
„En hvað e-r hitt, sem ég iget gert?“
„Þéir gietið lagt .gildru,“ svaraði -Sir Harvey Gilman
-rólega. „Þér getið sjálfur komizt að raun um, hvern
man-n hún he-fur að geyma. Og ég get liey-st þá gátu,
.hvemiig í ósköpunum hún fari að þvá að fremja þessi
morð.“
Dick settist aftur. Hann hafði óljósa hugmynd um,
í hvaða átt -samtalið var nú að b-einast.
„Hverniig gildru?“ spurði hann.
„Annað kvöld,“ isvaraði Sir Harvey, „fari-ð þér 1
heimsókn til dömumiar. Er það ekk-i rétt?“
„Jú.“
„Eilnsikonar 'hátíðahald í tilef ni af opinberun tr-úlof-
unar ykk-ar. Alveg eins og Mairtin Belford, þegar hann
borðað-i ikvöldverð heima hjá henni nokkrum stundum
áður en hann lézt.“
Dick fannst blóðið kólna í æðum sínum. Ekki vatr
það þó iaf ótta, því ekkert fannst honum fjarri sainni
en að honum stæði nok-kur beygur af Lesley. En hon-
um leið illa. Haim sagði hvasst:
„Athugið nú eitt. Yður dettur víst ekki í 'hug, að
ég ætli að fara heim á eftir, læsa mig inni 1 herbergi
-og láta finn-a milg næsta morgun dauðann af völdum
prússneskrar eitursýru?“
„Það má þó búast við því, að svo fari.“
„Nú, en hvers vegna? Haldið þér að e-itthvað verði
sagt eða komi fyrir meðan ég dvel hjá henni!“
„Því igiet é-g ekki svarað,“ isagði Sir Harvey og bað-
aði! út annarri -hendinni. Og þess vegna hefði é-g gam-
an af að vera sjálfur staddur þa-r og sjá a-llt með
eigin augum.“
Hann þagði situndarkom.
„Gerið yður þ-að nú fyriir alla muni ljóst,“ hélt
hann áfram, „að nú í fyrsta sinn höfum við aðs-töðu
til að rannsáka aðferð henn-ajr. Það þýðir ekki að
stinga höfðilnu ofan í sandinn. Við varðum að ireyna
að leysa gátuna. O-g svo e-r eitt, sem við skulum hafa
hugfast. Þegar hún giftist Fositer, ameríska lögfræð-
ingnum, lét hún koma fyrir litlum eldtraustum skáp
í svefnherbergi sínu. Þegar hún giftist Davies, kaup-
sýslumanni í Liverpool, -var mjög traustur veggskápur
í húsi iþeirra. Þegar hún bjó í Avenue Foch í París,
varð vart við svipaðan skáp þar lí-ka — allir með
afar traustri læsingu."
„Og hvaða þýðingu hefur það?“
„Hún á engan skartgrip, er það?“
„Nei, ekki svo ég viti!,“ svaraði Dick.
„Og bún geymir -aldrei miklar peningafúlgur heima
hjá sér?“
„Nei, aldrei.“
„Hvað gerir hún þá við þjófheldan penilngaskáp ?
Það er einn slíkur heima 'hjá hemni núna, ungi mað-
ur — ekki satt?“
„Jú, rétt. Ég veit þa-ð, af því að þjónustustúlkan
hafði einhvem tímá orð á honum.“ Diik hikaði. „Les-
ley hló bara og sagði, að það væri þar sem hún
igeymdi dagbókina sínia.“ Hann þagnaði. „Dagbókina
sína,“ endurtók hann hugsandi. „En það — .“
„Þér megið til með að opna augun fyr.'r þe'rri stað-
reynd,“ sagði Sir Harvey, „að stúlkan er ekki með
sjálfri sér! Þetta með dagbókina er einmitt algengt
hjá eiturhyrluirum, þegar -þedr vilja bre:ða yfir eitt-
'hvað og komast hjá tortryggni. Hvað um það, ég
reikna með að eitthvað meira en daigbók sé falið í
iskápnum. Minnist þess, að hj-á henni hefuir aldrei fund-
ist snef'll af eitri. Það -gæti verið þar. Eða þar gæti
verið — .“
„Hvað?“
„Eitthvað enn óskemmtilegra, ‘ ‘ svaraði Sir Harvey.
Hann gretti sig skringilega. „Gideon Fell sagði einu
s'nni — .“
Middlesw-orth læknir tók -allt í einu fram í fyrir
þ-eim.
„Ég frétti af þeim heiðursmanni í da-g,“ sagði hann
og tók út úr sér tóma pípuna. „Gideon Fell, læknir,
dvelur í sum-ar hjá Hastings. Hann hefur keypt sár
þar sumarbústað.“
„Er G'deon Fell háma í nágrenninu? Við megum
til með -að ,hafa upp á honum,“ sagði Sir Harvey. „Had-
ley leitað-i niefnilega ráða hjá honum eftir Daviesmálið,
og -hann furðaði sig mjö-g á læst-u dymnum. Við skul-
um vona >að okkur takist að opnia dyrnar —
„Með m-inni hjálp?“ spurði Dick beizkur í bragði.
„Þér skuluð fara í kvöldboðið, Markham, gera allt
eins o-g hún óskar og isamiþykkja all't, s-em hún segir
yður. Ég ætla að standa á hleri í næsta herbergi. Með
yða-r aðstoð munum við komast að raun um, hvað
hún -geymir í þessum nafnkunna felu~tað sínum. Og
þegar við uppgötvum, hvemig þeas': ekki alltof s-lunigna
daana hefur getað leilkið á lögreglu -tveggja þjóða — •“
„Fyrirgefið," greiþ Middlesworth fram í fyrór þeiui
aftur. Hann reis upp úr körfustóTnum, gek-k að þeim
glugganum, sem nær honum var, og gægðist út fyrir
til beggj-a hliða. Svo lok-aði lnnn honum og starði
nokkra stund út í myrkrið, áður en hann dró glugga-
tjöldiú fyri-r.
„Var þetta nokkuð?“ spurði Sir Hanæy.
„Nei, ©kkert,“ svaraði lækn'-rinn og settist aftur.
Dick hallaðist -aftur á bak í sínum stól. Honum
fanmst sem hann væri særður og sigraður. Honum
fannist þetta skrautlausa, gamalda-gs herhergi eins ó-
raunverulegt og sa,gan um Lesley.
„Ég skal að endin-gu gefa yður það heilræði,“ sagði