Ný vikutíðindi - 27.07.1973, Side 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
MÝ VIKUTÍÐINDI
(JtgelancU og ritstjóri:
Geir GunnarssOD
ftitstjórn og augiýsmgai
Overfisgötu 101A, 2. hæð
Sími 26833 Pósth 5094
Prentun: Prentsm. PjóO-
viljans
Setning: Félagsprentsm.
Myndamót: Nýja prent-
myndagerðin.
GLEÐISAGA:
Hættulega
freistandi stúlka
Flókið mál
Þegar samstjórn flugmél-
aganna ber á góma, bein-
ist bugurinn ósjálfrátt aö
Stór-Reykjavík.
Menn spyrja sjálfa sig og
aðra' — Hvers vegna er
ekki sameiginleg stjórn yfir
þessu litla og tiltölulega fá-
menna svæði, miðað við
stórborgir erlendis?
Reykjavík, Kópavogur,
Hafnarfjörður, Seltjarnar-
nes, Mosfellssveit — og hvað
þetta heitir annars, hvers
eiga íbúarnir að gjalda, að
þurf't að halda uppi ótal
skrifstofuþrælum og stjór-
um, þegar hægt er að sam-
eina þetta allt undir fram-
takssaman athafnamann,
ópóiitískan. eins og hvert
annað stórfyrirtæki.
Hér er um að ræða rekst-
ur sn ekki pólítík!
Menn verða að gera sér
ljóst, að tilfinningamál eins
og stjórnmálaskoðanir eiga
hér ekki heima. Stjórnun
borgar — jafnvel ríkis —:
ætti miklu fremur að vera
í hnadum manna, sem hafa
sýnr, framsýni og athafna-
semi fremur en námsgáfur
og mælskulist.
Svo að gerður sé saman-
burður, þá mætti nefna, aö
ólíkt heppilegra hefði veriö
fyrir útsvarsgreiðendur að
hafa Sigurliöa Kristjánsson
(Silli og Valdi) borgarstjóra
en Gunnar Thoroddsen,
þótt sá síðarnefndi væri
glæsilegur fulltrúi Reykja-
víkurborgar.
Þaö er dýrt að kosta sig
og sína úr hófi fram.
En hvað um það.
Ef eitthvað nef væri í
stjórnendum landsins,
mætti segja þegnunum, að
kominn væri tími til, að
sameina undir eina stjórn
og skrifstofu allt það kerfi,
sem tilheyrir Stór-Reykja-
vík.
Það á að einfalda þetta
skrifstofukerfi, sem nú er
að verða ofvaxið alþýöu-
manni. Það er kominn of-
vöxtur í formála og skýrsl-
ur.
Jafnvel færustu lögfræð-
ingar og löggiltir endur-
skoðendur hika við, þegar
fylla á út tugi skýrslna hjá
fyrirtækjum.
Fyrr má nú rota en dauð-
rota!
Nei, þetta er of langt
gengið!
Við skulum sameinast
ÉG HAFÐI byrjað nýtt starf
og pur hitti ég Lennart, Það
var frábær náungi og við urð-
um strax góðir vinir. Við hitt-
umst svo til á hverju kvöldi
og þrifumst aldrei betur.
Ég leigði mér herbergi með
húsgögnum, en Lennart bjó
heima hjá foreldrum sínum.
Ég hafði aldrei verið heima
hjá honum, en einn daginn
bauð hann mér í mat hjá sér.
Foreldrar hans reyndust vera
huggulegt og umhyggjusamt
fólk. Hann átti líka systir, en
hún var heima við þetta tæki-
færi. Lennart hafði sagt mér
frá henni — sagði að hún héti
Inger og væri sautján ára, en
hafði ekki sagt, hvernig hún
leit út. Samt giskaði ég á að
hún væri huggulegasta stúlka.
Lennort var ákaflega mynda-
legur piltur. og systkini eru
oft rnjög svipuð í útliti.
Eftir þetta kom ég oft heim
til Lennarts, en aldrei var
Inger heima. Ég var mjög
forvitinn um hana og von-
aði sífellt, að ég myndi fá að
sjá nana. Ég þekkti ekki marg-
ar stúlkur, og kanneki væri
hún eitthvað fyrir mig.
Svo var það einn sunnudags-
eftirmiðdag, að ég ákvað að
fara heim til Lennarts og
heilsa upp á hann. Við höfðum
ekkert ákveðið í þá áttina, en
hann var vanur að vera heima
á þessum tímaum.
Ég tók sporvagninn þangað.
En þegar ég hafði hringt
nokkrum sinnum á bjölluna án
þess að nokkur svaraði, skildi
ég að enginn væri heima. Dá-
lítið vonsvikinn sneri ég mér
við og hafði gengið nokkur
skref niður tröppurnar, þegar
dyrnar opnuðust. Við hljóðið
sneri ég mér aftur við og sá
í dyrunum það fegursta stúlku-
andlit, sem ég hef enn séð.
Hún var klædd í morgunslopp
og horfði brosandi og eilítið
spyrjandi á mig. En áður en
ég gat sagt nokkuð, sagði hún
með lágum hlátri:
— Þetta er Bertil, er það
ekki?
— Jú, tautaði ég, dálítið
feiminn og tók í framrétta
hönd hennar.
Hún hló einu sinni, dró
sloppinn betur fyrir þrýstin
brjóstin og sagði:
— Það er leiðinlegt, að
Lennart skuli ekki vera
heima. Það er reyndar enginn
undir framkvæmdasömu og
framsýnum athafnamanni
— ekki langskólagengum
pölitíkusi, sem hefur ekk-
ert annað sér til lofs en góö
próf — einfalda stjórn- og
skýrslugerðir allar.
heima nema ég. En þú getur
vel komið inn og haldið mér
félagsskap, smátíma. Kannski
kemur Lennart bráðlega.
— Ég veit ekki, umlaði ég
efafullur, og gaut augunum frá
hálsmáli sloppsins niður til
berra leggja hennar.
— Já, ég er því miður ekki
klædd, sagði hún sem svar
við augngotum mínum. — Ég
lá og svaf, þegar þú hringdir.
En það gerir ekkert til.
Komdu bara inn.
Ég velti málinu fyrir mér og
komst að þeirri niðurstöðu, að
það væri svo sem allt í lagi að
labba inn og rabba við hana,
og þess vegna varð það úr að
ég fór inn fyrir.
— Viltu kaffi? spurði hún.
— Já, takk svaraði ég.
Hún kinkaði kolli. brosti og
og það voru sko fallega skap-
aðir leggir. Og í hvert sinn,
sem hún beygði sig fram til
að slá ösku af sígarettunni
sinni, sá ég dágóðan hluta af
stóru brjóstunum. Sýnin gerði
mig æstan og ruglaðan. Ég
hitnaði allur og innan og átti
í vaodræðum með að skipu-
leggja hugsanir mínar, svo úr
þeim gæti orðið almennilegt
samtal En hún lét sem ekkert
væri; talaði bara glaðlega og
óþvingað.
Eftir að hafa setið í klukku-
tíma og þjáðst sagði ég lágt:
— Hvenær heldur þú að
Lennart komi heim?
Hún hló kurrandi.
— Já, Lennart? Hann kem-
ur ekkí fyrr en seint í kvöld.

Hún var 17 ára með þrýstin brjóst og fallega fót-
leggi — og J)ótt hún væri óreynd, þá gaf hún sig alla
í ástaleikinn af meðfæddu kvenlegu eðli. . .
gekk i áttina að eldhúsinu. Ég
horfði aðdáunaraugum á eftir
henni. Hún var hættulega
grönn. Þegar ég hafði verið að
velta því fyrir mér, hvernig
hún liti út, hafði ég notað í-
myndunaraflið smávegis. En
mér hafði aldrei dottið í hug,
að hún gæti verið svona falleg.
Um ieið verkaði hún eilítið
léttúðug, og ég sat þarna og
ræddi við sjálfan mig mögu-
leikann á nánari kynnum.
En svo beitti ég sjálfan mig
hörku, til að losna við allar
syndugar hugsanir úr höfðinu
— og það tókst. Kannske var
hún ails ekki svona léttúðug,
þegar allt kom til alls, þó svo
að útlitið gæti bent til þess,
og sízt af öllu vildi ég láta
þess háttar misskilning verða
vinát.tu okkur Lennarts að
aldurtila.
Hún kom inn með kaffi og
settist í hægindastól gegnt mér.
Þar sat hún í mjög svo þokka-
fullri stellingu, og sýndi mér
megnið af fótleggjum sínum —
Hann fór út úr bænum i dag
með foreldrum okkar, til að
heilsa upp á ýmsa ættingja í
sveitinni. Ég var bara svo löt
að ég nennti ekki með þeim.
En það gerir ekki mikið til
ég hef fengið ágætis félags-
skap.
Orð hennar róuðu mig. Þetta
var eins og hvert annað heim-
boð, en þó að hún freistaði
mín meira en nokkur önnur
hafði gert, vildi ég ekki reyna
neitt, sem ég kannske ætti eft-
ir að s.iá eftir seinna meir. Ein-
hvern tíma seinna, kannske,
en ekki núna. Ég vissi ekki al-
mennilega, hvar ég hafði hana.
Án þess að voga mér að
horfa á hana, stóð ég hægt
upp.
— Þú ert þó ekki að fara?,
sagði hún með vonsvikinni
röddu.
— Jú, því miður verð ég að
gera það. Það er ýmislegt ann-
að, sem bíður mín í kvöld.
— Það var sannarlega leið-
inlegt, sagði hún. — Ég sem
hafði vonað að þú myndir
halda mér félagsskap í allt
kvöld.
— Það verður að vera ein-
hvern tíma seinna, umlaði ég.
— Nú verð ég að hlaupa.
Ég rétti henni hendina. Hún
tók um hana föstu taki og
steig steig örlítið nær mér. En
ég dró höndina mildilega að
mér, brosti örvæntingarfullur
til hennar og fór mína leið.
Furðulegur í höfðinu og mjög
æstur hraðaði ég mér niður
tröppurnar. Hugsanir mínar
voru allar á þeysingi. Inger
var hættuleg, og aldrei fyrr
hafði ég þráð stúlku jafn ofsa-
lega. Hún var bókstaflega dá-
samlegasta vera, sem ég hafði
á ævi minni komizt í kynni
við. Ég var i orðsins fyllstu
merxingu töfraður af henni.
Og meðan ég, í hægðum mín-
um, gekk áleiðis til leiguher-
bergis míns, sá ég mynd
hennar æ ofan i æ fyrir mér.
Aftur og aftur skaut upp .fyrir
mér fallegum brjóstum hennar
vel vöxnum fótleggjum henn-
ar.
Og nú harmaði ég, að ég,
þrátt fyrir allt, skyldi ekki
hafa stoppað þar lengur. Nú
var e.g sannfærður um, að ég
hefði getað fengið hana eins
og að drekka vatn. Hún hafði
borið það með sér, að þrátt
fyrir pá augljósu staðreynd, að
hún var aðeins nýlega seytján
ára, var hún þaulæfð i þessari
list — og ab hún hafði farið
að kjafta frá, var alveg óhugs-
andi.
Þegar ég hafði lagzt fyrir
þetta kvöld, hélt ég áfram að
leika mér að ímyndunaraflinu
— með hana sem undirstöðu
leiksins.
Ég lá og hugsaði um, hve
mikllar sælustundir ég myndi
geta átt með henni, hvílíkar
gleði ég myndi geta orðið að-
njótandi í viljugum faðmi
hennar Ég hitnaði allur og
bölvaði því nú meir en nokkru
sinn fyrr, að hafa ekki dvalizt
lengur hjá henni. Allar heims-
ins dásemdir hefðu getað orð-
ið minar — og ép blátt áfram
kastaði þeim frá mér.
Það þýddi ekkert að reyna
að hugsa um hana. Hún átti
allan minn hugsanagang þetta
kvöld, og ég fann líka, að ég
var bálf-hræddur við að hitta
Lennart.
En þegar við hittumst næsta
dag, sagði hann ekkert í þá
áttina að ég hefði verið heima
hjá honum. Inger hafði auðr
sjáanJega ekki nefnt það og
það var líka ástæðulaust fyrir
mig að hafa orð á því.
Ég bara vonaði og óskaði
þess el öllu hjarta, að fá að
hitta bana fljótlega aftur. Og