Ný vikutíðindi - 08.02.1974, Blaðsíða 4

NY VIKUTIÐINDI
HEFNDIN
er sælgæti
morðingja
Veitingastofan, The Miracle
Lounge, var ekki staður, sem
þú myndir bjóða piparmeyj-
unni henni föðursystur þinni
á. Max og Mickey — bræðurn-
ir ráku þessa veitingastofu,
sem jafnvel í Chicago, en þar
kalla menn ekki allt ömmu
sína eins og kunnugt er, varð
að teljast í meira lagi vafa-
samur staður. Þessir bræður
höfðu fengizt við margt um
dagana. Þeir voru m. a. fyrr-
verandi atvinnuhnefaleikar-
ar, sem létu það ekki á sig
fá, þó að þeir yrðu að snúast
í ýmsu sama daginn, eins og
t. d. að kasta út nokkrum
fyllibyttum, eða hrekja á
flótta nokkra vélbyssuskjót-
andi glæpamenn af A1 Cap-
one-tegundinni.
Nokkrir drykkjuboltar voru
að skola niður tíunda eða tutt-
ugasta viskísjússinum, og Max
horfði á þá, þaðan sem hann
stóð innan við vinbarinn.
Klukkan var hálf-þrjú að
nóttu, og gestum farið að
fækka. Lois Gate, löguleg
hnáta, sem stjórnaði teninga-
spilinu, var að hirða afrakstur
kvöldsins, og Mickey, yngri
bróðirinn, stóð meðal gestanna
og sagði brandara.
í búningsherberginu á bak
við veitingasalinn voru nokkr-
ar sýningarstúlkur að losa sig
við fíkjublöðin, sem þær
höfðu notað við sýningarnar
um kvöldið og klæðast fötum.
Næturlest ók hjá rétt í
þessu og þess vegna heyrði
enginn, þegar blái Chevrolett-
inn snarstanzaði fyrir utan
veitingastofuna.
— ★ —
Hurðinni var allt í einu
hrundið harkalega upp, og há-
vaxinn og velvaxinn ungur
maður stóð í dyrunum. Lag-
legt andlit hans var afmyndað
af reiði, og hann ruddist inn
með vélbyssu á lofti.
— Hver einasti tíkarsonur
hér inni skal verða drepinn,
öskraði hann, og það fór ekki
á milli mála, að hann meinti
þetta.
— Forðaðu þér, Mickey,
hrópaði Max, — þetta er
Larry.
Andartak stóðu allir eins og
steingervingar, skelfingu lostn-
ir, en um leið og Max kast-
aði sér niður á bak við barinn,
þusti fólkið í allar áttir.
Drykkjuboltarnir, sem hvort
eð var hefðu kannske hnigið
undir borðið, gerðu það nú
umsvifalaust, allir sem einn,
en margir gestanna leituðu
dyranna eða reyndu að skýla
sér á annan hátt.
Morðinginn hló brjálæðis-
lega, hlóð byssuna í skyndi
miðaði síðan á Mickey, sem
var á hlaupum til dyranna.
En rétt í þeirri andrá hljóp
fallega stúlkan hún Lois Gate
einnig í átt til dyranna á eft-
ir Mickey, og það var því
líkami hennar, sem fékk í sig
öll skotin og þurfti ekki um
þau að binda.
Og enn hlóð byssumaðurinn,
en nú var Mickey horfinn af
vettvanginum, og byssumaður-
inn horfði æðislega í kringum
sig í leit að bráð og skaut út
í loftið. En þá var það, sem
blaðasnápurinn John Keller
birtist í dyrunum, þeirra er-
inda að fá sér einn lítinn fyr-
ir svefninn, skot'hríðin dundi á
honum, um leið og hann kom
í gættina, og hann sofnaði
svefninum langa án þess að
fá nokkuð að drekka.
Þessi brjálaði morðingi
ruddist nú út úr veitingastof-
unni, sem öll var orðin blóði
drifin. Hann beindi byssu
sinni að nokkrum vegfarend-
um á götunni og hótaði þeim
öllu illu, um leið og hann
stökk upp í bílinn, ók á brott
og hvarf í nóttina.
— Larry Neumann gerði
þetta, sagði Mickey við lög-
regluna, sem kom á staðinn.
Ég hefi aldrei gert hundi mein
urp, mína daga, en þennan
hund myndi ég hengja í greip,
minni, ef ég næði honum. Ég
vissi alltaf, að hann myndi
fyrr eða síðar drepa einhvern.
Hermann Dorf lögreglufull-
trúi spurði, hvort þeir bræður
hefðu átt í einhverjum útistöðr
um við Larry, og kom þá »
ljós, eftir því sem Mickey
sagði, að fyrr um það bil hálf-
um mánuði hafði Larry borið
þeim bræðrum á brýn, að
snuða sig, þegar þeir gáfu
honum til baka af hundrað
dollara seðli, og hafði hann þá
verið mjög drukkinn. Bræð-
urnir tóku þetta óstinnt upp
og börðu hann rösklega.
Unnusta Larrys, Norma Col-
lins, tuttugu og átta ára göm-
ul stúlka, sagði, að þau hefðu
ætlað að gifta sig næsta laug-
ardag. Hún sagði einnig, að
þeir Epsteinsbræður hefðu
barið Larry svo óskaplega, að
hann hefði orðið að leggjast á
sjúkrahús. Hann hefði því að
sjálfsögðu verið fullur heiftar
í þeirra garð. — En mér datt
ekki í hug, að hann myndi
myrða neinn, sagði hún.
Gamall skólafélagi Larrys
gat varpað skýrara Ijósi á
raunveruleika lyndiseinkunn
Larrys.
Framhald á bls. 7.
KUK-KUK
Hann var í verzlunarleiðangri
í Tókíó, og um kvöldið ætlaði
hann að sannprófa hið fræga
skemmtanalíf stórborgarinnar.
Svo að hann skundaði inn í
skuggalegt borgarhverfi, þar
sem allt virtist fást fyrir pen-
inga.
Fljótlega vatt sér stúlka að
honum. Hún kvaðst kunna dá-
Iítið, sem hann hefði aldrei
reynt áður — örugglega.
Þau fóru inn í lítið hótel og
fengu herbergi, og stúlkan
sagði:
— Nú skulum við koma í
kuk-kuk- leik. Við slökkvum
Ijósið, og þegar ég segi kuk-
kuk, förum við hvort fyrir sig
úr einni flík.
Jæja, hann var til í tuskið.
Hún kukkaði, og hann kastaði
klæðunum.
Svo allt. í einu hætti hún að
kukka. Hann kveikti Ijósið, og
þá sá hann sér til hrellingar,
að hún var horfin með öll hans
föt!
Fjandinn, hugsaði hann. Hvað
á ég nú að gera? Einn og yfir-
gefinn — og fatalaus!
Hann gekk að glugganum og
úti á götunni kom hann auga á
flokk bedúína, sem var þar á
gangi. Og honum datt óðara
snjallt ráð í hug:
Ég vef bara rúmlakinu utan
um mig og fer inn í Bedúína-
hópinn — þá tekst mér að
komast vandræðalaust heim á
hótelið mitt.
Stuttu seinna rak hann lest-
ina í Bedúínaflokknum.
Þá sneri Bedúíninn fyrir
framan hann sér að honum og
sagði:
— Jæja! Þú hefur sjálfsagt
líka verið í kuk-kuk-leik!
minn? sagði hún og beygði sig
yfir hann:
Ernie reyndi aftur að slá
hana, en missti enn af henni.
Hún er sleip, hugsaði hann,
kattliðug. En ef hann gæti
skriðið yfir að símanum, þá
væri honum borgið.
Hann byrjaði að skríða eft-
ir gólfinu, nokkra þumlunga
í einu. Darby hjúkrunarkona
var alltaf örfáa þumlunga frá
honum. Hann gat horft upp
eftir fótleggjum hennar, en
honum var lítil huggun í því.
Hann komst að skrifborðinu
sínu og byrjaði að reisa sig
upp. Það var eins og hún hefði
beðið eftir þessu, því að þeg-
ar hann var rétt í þann veg
að ná til símatækisins, þá sleit
hún símann eldsnöggt úr sam-
bandi.
Ernie lét sig falla aftur á
gólfið, og svo byrjaði hann að
skríða aftur til stólsins síns.
Hún hellti sér í glas og
sagði:
— Þetta er ágætis viskí,
sem þú hefur hér. Það er
slæmt, að ég skuli ekki geta
gefið þér sopa.
— Gefðu mér að minnsta
kosti vindling, sagði hann, —
þar er karton þarna yfir á
skápnum. Gefðu mér eina
sígarettu og gerðu svo það
sem þér sýnist. Þú hlýtur að
vita, að jafnvel dauðadæmd-
um mönnum er leyft að
reykja, áður en þeir eru tekn-
ir af lífi.
Darby hjúkrunarkona opn-
aði kartonið, tók þaðan einn
vindlingapakka og úr honum
eina sígarettu. Hún fór sér
hægt að öllu þessu, og eins
við að kveikja í sígarettunni.
Hún andaði reyknum djúpt að
sér og naut hans sýnilega.
Hún blés reyknum siðan fram-
an í Ernie og sagði:
— Láttu þig bara dreyma
um að þú sért að reykja.
Reyndar er það of gott fyrir
þig líka.
— Ertu búin?
— Nei, nei, ekki nálægt
því. Þú átt mikið hjá mér
ennþá.
— ★ —
Hún sat á sófanum, og
Ernie horfði hugsandi á hana.
Nú tók hún af sér húfuna,
hneppti frá sér sloppnum og
leysti niður hár sitt:
— Þetta geri ég alltaf, áður
en ég fer að hátta, sagði hún.
Langar þig til að sjá meira?
—- Ég er alls ekki að horfa
á þig.
— Jú, þú ert að því, herra
minn, og þú munt sjá miklu
meira, áður en við erum skil-
in að skiptum. Þú heldur, að
þig langi ekki í neitt meira
en sígarettu. Bíddu þangað til
þú sérð það, sem þig langar
ennþá meira í.
— Og auðvitað á ég ekkert
að geta, fremur en fyrr, sagði
hann.
— Nei, þú getur ekki neitt.
Ég ætla, piltur minn, að
þjarma miklu betur að þér, og
þegar mér finnst nóg komið,
labba ég héðan út og beint til
flugvallarins. Já, þú skalt fá
nóg um að hugsa.
Hún hélt áfram að afklæða
sig.
— Ég lít ekki á þig, sagði
Ernie.
Þegar Darby hjúkrunarkona
stóð á einni saman brókinni,
strauk hún sig alla og teygði
og sagði að það væri gott fyr-
ir línurnar stiklaði hún að
borðinu, þar sem hún hafði
lagt frá sér viskíflöskuna, og
fékk sér í glasið og kveikti
sér í nýrri sígarettu. Það var
með naumindum, að brjóst-
höldin héldu stórum brjóstum
hennar, og þegar hún losaði
snögglega um þau, spruttu
brjóstin út eins og það væru
í þeim gormar.
— Líttu nú á, tigrísdýrið
mitt, virtu þetta vandlega fyr-
ir þér — af hverju gerirðu
það ekki?
— ★ —
Ernie gaut til hennar aug-
unum, og brjóst hennar blöstu
við honum, eins og armlengd
frá honum. Hár hennar féll
niður á breiðar mjaðmir henn-
ar.
Hún smeygði höndunum
undir buxnastrenginn og lét
buxurnar falla á gólfið. Fisk-
aði þær svo upp með tánni og
sparkaði þeim framan í Ernie.
Hann gnísti tönnum og kreisti
stólbríkurnar svo fast, að hnú-
ar hans hvítnuðu.
Hún sneri sér allri til fyrir
framan stólinn hjá honum.
— Hræddur við að horfa,
hetjan? Heldurðu kannske, að
þú fellir aftur úr stólnum?
Svona, svona, lambið mitt, þú
ættir að virða þetta vel fyrir
þér.
Hún tók dansspor fyrir
framan hann og hreyfði til
hendurnar eggjandi.
— Ég nýt þessa, sagði hún,
og andardráttur hennar var
orðinn tíður. — Ó, þetta er
svo dásamlega gaman.
—Þú ert bandvitlaus
manneskja.
— Það er ljótt, krúttið mitt.
Fyrir þig. Mér hefur alla tíð
fundizt dásamlegt að stríða
karlmönnum. Ég fæ ekki betri
skemmtun.
— ★ —
Hún lét sig falla aftur á
bak í sófann og lagðist í eggj-
andi stellingar.
— Þegar ég var sextán ára,
þá afklæddi ég mig alltaf við
gluggann, og ég gerði mörgum
órótt í geði með því.. Pabbi
skaut mann vegna þessa. Og
þegar ég var að læra til hjúkr-
unar, þá háttaði ég, ef ég fékk
því viðkomið, þar sem ég var
viss um að læknanemarnir
sæju til mín. Ég naut þess
svo að æsa þá þannig upp . . .
Reyndu að hreiðra um þið
á þessum sófa, tíkin þín, hugs-
aði Ernie og hreyfði sig ör-
lítið til í stólnum. Já, þarna
var hann. Hann ýtti á hnapp
í stólnum, og sófinn tókst á
loft.
Darby hjúkrunarkona tókst
líka á loft, og þegar hún kom
niður aftur, þá kastaði Ernie
C. Winston sér áfram, og nú
missti hann ekki af henni.
Hún öskraði, beit og klóraði,
en hún gat ekki með nokkru
móti losað sig úr þeim tökum,
sem hann hafði náð á henni.
— Vertu nú góður, ég var
bara að gera að gamni mínu,
sagði hún, — þetta átti allt
bara að vera gaman.
— Já, telpa mín, eins og
litla músin mín.
Ernie kyssti hana á hálsinn
og fann skjálftann, sem fór
um hana. Hann þrýsti henni
enn fastar að sér og fann,
hvernig hún skalf allt í einu
og titraði, eins og hún hefði
orðið fyrir rafstraumi.
Já, nú hef ég náð góðum
tökum á þér, telpa mín, hugs-
aði hann. Þú hleypur ekki
langt úr þessu, ef ég þekki
konur rétt.
Hann seildist eftir viskí-
flöskunni, og honum virtist ó-
hætt að sleppa öllum tökum.
Darby hjúkrunarkona hefði
ekki farið, þó að hann hefði
heimtað það.
Meðan hann drakk viskíið^
hamaðist hún eins og ljónynja
við að afklæða hann.
— Dýrið þitt, tautaði hún,
— þú hefur unnið aftur . . .