Ný vikutíðindi - 15.02.1974, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
Þannig hljóðaii dagskipunin: B REPTU HANN!
LfFSEIGUR NJÓSNARI
VILLAN Umberto Cantania
var uppljómuð, þó að komið
væri undir morgun, þann 18.
júní 1962. Fiametta greifi, rit-
andi karl á níræðisaldri, sat ró-
legur í plusshægindi, einskon-
ar hásæti og drap tímann með
því að dumpa stafnum sínurn
í gólfið. Tvö eða þrjú pör á
fimmtugsaldrinum dönsuðu ró-
legan vals, sem hljómsveitin
var að spiJ.a.
En það gekk ekki alls staðar
eins rólega hjá gestum þessa
húss. Barnabarn gamla greif-
ans, hún Alida nefnd „Þotan“,
var í essinu sínu. Fleiri en þús-
und manns af ýmsu tagi döns-
uðu viltan dans í garðinum, átu
léku taumlausa ástaleiki, hvar
kaviar, drukku kampavín og
sem því varð viðkomið, — í
gróðurhúsinu, tennisflötinni,
sólskýlinu, gufubaðinu og yf-
irleitt alls staðar, þar sem næði
fékkst til atlota.
Þarna voru stjórnmálamenn,
kvikmyndaleikarar, fjármála-
jöfrar, aðalsfólk, fínar vænd-
iskonur, boðflennur og ljós-
myndarar.
Ennþá hafði enginn dottið í
sundlaugina, en 18. ára ljós-
hærð dama hafði „dáið“ á bak-
inu á steyptu ljóni, og herran
dundaði útúr-drukkinn við að
hella kampavíni niður um háls-
málið á kjólnum hennar. Tízku-
dama, Kiki að nafni, ók Ferr-
arribíl fram og aftur um
blómabeðin. Tom Mackay,
amerískur ljósmyndari, sem
„vann“ um þessar mundir í
Róm, reyndi að losna við dökk-
hærða skvísu, sem sóttist eftir
fyrirsætustarfi.
„Tom,“ sagði hún, „þú ert
listamaður og getur lagað nef-
ið á mér á myndinni. Reyndar
tekur enginn eftir að það sé of
stórt, þegar þeir sjá mig nakta,
því að þá á ég mér engin minn
líka.
— Seinna góða, seinna. Við
skulum skoða okkur um.
Þegar Tom loks losnaði við
hana, hafnaði hann í hópi fólks,
sem, sem horfði á undurfagra
stúlku dansa stríðsdans uppi á
píanóinu.
í raun og veru var hún ekki
að dansa; hún var að selja sig
hæstbjóðanda. Sköllóttur mað-
ur í smóking bauð 180.000 lír-
ur eða um 25.000 krónur, en
dökkur maður með vefjarhött
bauð 400.000 lírur, og daman
stökk í fang honum.
MACKAY gekk inn í húsið,
gegnum danssalinn og til baka
að sundlauginni. Hann var að
svipast um eftir Powell Kest-
heny, ungverskum sendiráðs-
ritara, sem einnig var þekktur
sem stórtækasti morðingi rúss-
neskra spæjara.
— Ég er steypireyður, gelti
ungpía á stökkbrettinu, —
falleg steypireyður.
Hún stökk í vatnið. Einhver
snaraðist út í og fiskaði hana
upp úr. Önnur dama byrjaði að
tína af sér spjarirnar, og hún
reyndist ber undir kjólnum, að
öðru leyti en því, að hún var í
buxum samlitum hárinu. Hún
kastaði frá sér kjólnum, og mað-
urinn, sem greip hann á lofti,
var Kestheny. Stúlkan kastaði
sér í fang hans, og hann fleygði
henni í vatnið.
Mackay færði sig nær Ung-
verjanum. Hann sló um sig með
kampavínsflösku og þóttist vera
út úr drukkinn. Ljóshærða
stúlkan, sem sótti svo fast að
verða fyrirsæta var þarna á
næstu grösum, og hann sagði:
— Nú er tækifærið, og byrj-
aði að tína af henni spjarirn-
ar. — Sýndu okkur af hverju
þú hefur að státa.
Þetta átti nú við dömunað
og hún hló af kæti. Hann greip
hana á öxl sér og kastaði henni
til Kestheny, sem greip hana í
fangið og sló hressilega á bakið
á henni, en um leið hratt Mcak-
ay þeim báðum út í.
Hann stakk sér á eftir þeim,
en fór úr jakkanum fyrst.
Harm"farm fljótlega‘Ungverj-
ann, kafaði undir henn og dró
hann niður. Ungverjinn var í
jakkanum, og Mackay dró hann
niður um handleggi hans, svo
að hann gat ekki hreyft sig.
Hann átti ekki langt eftir og
kom engum vörnum við. Að
einni mínútu liðinni yrði þessu
verki lokið.
Þá sá hann varðmennina
synda í áttina til þerra. Hann
bölvaði sárt í huganum, flýtti
sér að sleppa og spyrnti sér
harkalega upp á yfirborðið.
Ljóshærða stúlkan sat kvik-
nokin á laugarbakkanum og
hló.
— Jæja, fæ ég starfið? spurði
hún. En Mackay var í illu
skapi og hreytti út úr sér: —
Nei, nefið á þér er alltof stórt.
Stúlkan fór að skæla og var
leidd burtu.
Varðmennirnir drógu nú
Kesthenay upp og hófu á hon-
um líffgunartilraunir.
— Nei, sjáið allt vatnið, sem
kemur upp úr h onum, kallaði
stúlkukind ein, — það er eins
og úr hval.
Að nokkrum mínútum liðn-
um settist Ungverjinn upp og
skal allur og nötraði.
Hann starði á Mackay, og
það var ekki blíðlegt augnaráð,
sem hann sendi honum. Svo
brosti hann elskulega og sagði:
— Slysin vilja henda menn.
— Já, allt í gamni, sagði
Mackay.
Kestheny kinkaði kolli: —
Já, ég kann líka nokkra leiki,
og ætli við eigum ekki fljótlega
eftir að leika þá.
Mackay kinkaði kolli, stóð
síðan æ fætur og hélt heim-
leiðis.
Þegar hann kom til herbergja
sinna á hótel Tiburtina, hringdi
hann strax í leyninúmer.
— Mér mistókst, sagði hann
hranalega, — en annað tveggja
verður nú, að Kestheny á ekki
langt eftir ólifað ellegar ég.
PAWELL Kestheny var ó-
þekktur meðal almennings, en
þeim mun betur þekktur hjá
leyniþjónustu vestrænu þjóð-
anna, og þá sem hættulegasti
njósnari Rússa. Hann hafði ver-
ið í þessu starfi hátt á annan
áratug. Hann var lágur vexti,
en sterklega vaxinn. Hann líkt-
ist hafnarverkamanni í sjón,
enda hafði hann eitt sinn verið
það.
Þó að hann væri ungverslí-
ur, hafði hann barizt með rauða
hernum í heimsstyrjöldinni og
síðan snúið sér að njósnunum.
Hann komst fljótt upp metorða-
stigann í þeirri grein og þótti
framúrskarandi við að koma
fólki fyrir kattarnef. Fyrsta
verk hans á því sviði hafði verið
að kála þeim, sem hafði ráðið
hann til njósnanna, yfirmanni
leynilögreglunnar, sem þá var
fallinn í ónáð, Andrei Igoro-
vich.
Persónulegar tilfinningar
virtust aldrei skipta hann
nokkru máli. Hann nokkru
máli. Hann framkvæmdi skip-
anir skilyrðislaust.
Á undan gengnum tíu árum
vissu menn til, að hann hafði
komið fyrir kattarnef ekki
færri en fimmtán mönnum, sem
fallið höfðu í ónáð og voru
annaðhvort stalinistar, eða end-
urskoðunarsinnar.
1960 var Ungverjinn fluttur
til Vestur-Berlínar og gerður
að sendiráðsritara. Þrem vikum
eftir að hann kom þangað, flýði
þekktur austur-þýzkur komm-
únistaforingi, Gunther Habe.
Habe þessi bjó yfir mörgum
leyndarmálum, sem hann hugð-
ist afhenda Vesturveldunum, en
áður en það yrði, fannst hann
dauður í Wilhelmstrasse. Bana-
meinið virtist í fljótu bragði
vera hjartaslag, en við nánari
rannsókn reyndist hann hafa
dáið af örfínni úðun cyanide-
eiturs úr þar til gerðri sprautu.
Þetta verk krafðist mikillar
leikni og þjálfunar.
Kestheny sagðist hafa verið
að vinna eftirvinnu í sendiráð-
inu, en yfirvöldunum tókst ekld
að afsanna það.
Næst var hann fluttur til
Mið-Asíu. Hann losaði Rússa
þar við þrjá Arabahöfðingja,
sem allir voru mjög hlynntir
Vesturveldunum, og hann setti
í þeirra staði þrjá aðra, sem all-
ir voru vinveittir Rússum.
Þetta var mesta afrek Kenth-
enys til þessa, og hann hafði
ekki verið vandur að meðulum
við að koma fórnardýrunum
fyrir. Hann var nú kominn til
Róm, og það hafði ekki liðið
langur tíma frá komu hans og
þar til skrokkurinn af banda-
rískum njósnara fannst á floti
á Tíberánni.
•
SÚ ÁKVÖRÐUN haffði nú
verið tekin, að Kestheny, sem
nefndur var „Slátrarinn frá
Budapest“, skyldi nú fá að
bragða á sínum eigin meðulum.
Til verksins var valinn 35
ára gamall Bandaríkjamaður,
sem dvalizt hafði sex ár í Róm
og lifað þar hátt. Og þó að
hann væri ljósmyndari, sein
seldi djarfar myndir af ítölsk-
um signorítum til hæstbjóð-
anda, þá var hann á „launum“.
Mackay hafði varpað úr falri-
hlíf á bak við víglínu nazista,
til að hafa þar samband við
skæruliða.
Þegar stríðinu lauk, hafði
Mackay sezt að í Róm og lagt
stund á Ijósmyndun, síðan hald-
ið til Bandaríkjanna og hafið
þar ljósmyndaiðn. Honum
leiddist starfið og hvarf aftur
til starfa fyrir leyniþjónustuna.
Hann hafði nóg að bíta og
brenna og konur á hverjum
fingri. Hann hafði þegar unnið
ýmis mikilvæg störf fyrir leyni-
þjónustuna, þegar honum var
falið að kála Kestheny. Mac-
kay var þrekinn meðalmaður
á hæð, ekki afburðagóður spæ-
ari, en vann samvizkusamlega
og örugglega.
Þetta verk hafði hann hafið
á sinn venjulega ígrundaða
máta. Rannsakað fyrst af mik-
illi nákvæmni alla lifnaðar
háttu og æviferil Ungverjans,
en það var einmitt svona ná-
kvæmni í starfinu, sem gerði
Mackay færan um að vinna af-
rek, sem skarpgáfaðri og dug-
legri mönnum tókst ekki.
Kestheny hafði Mackay á
skrá hjá sér eins og aðra Banda-
ríkjamenn í Róm, og á þeirri
skrá var þessi þrekpi^Panda-
ríkjamaður sagðuh ljósmynd-
ari, sem virtist ekkert ákveðið
háfa fyrir stafni, úrkynjaður
og áreiðanlega meinlaus og
hættulaus með öllu.
Eitt af því, sem Mackay hafði
komizt að við rannsókn á lifn-
aðarháttum Kestheny, var, að
veizlusalir
Hotels Loftleióa
standa öllum
opnir
HOTEL LOFTLEIÐIR
Leitið ekki langt yfir skammt. Ef efna á til árshátið-
ar, samsætis, afmælisveizlu, brúðkaups eða mann-
fagnaðar af einhverju tagi, eru likurnar mestar fyrir
því, að „HÓTEL LOFTLEIÐIR" hafi húsakynni, sem
henta tilefni og væntanlegum fjölda þátttakenda.
„HÓTEL LOFTLEIÐIR" býður fleiri salkynni, sem
henta margvíslegri tilefnum en nokkurt annað sam-
komuhús á landinu.
Allirhafa heyrt Um
VÍKINGASALINN, sem tekur 200 manns
°9
KRISTALSALINN, sem ertilvalinn fyrir 170 manns,
en auk þess eru i hótelinu ýmsir aðrir, minni salir,
sem henta samkvæmum af ýmsum stærðum.
FÉLAGASAMTÖK, sem undirbúa
ÁRSHÁTÍÐIR sinar á næstu vikum, ættu að hafa
samband við skrifstofu HÓTELS LOFTLEIÐA — simi
22322 — sem fyrst, þvi að ef að vanda lætur.
FÁFÆRRI INNI ENVILJA,