Sameiningin - 01.08.1911, Síða 17

177
kenningarinnar sé staðfestr af fyrirmyndar-líferni kenn-
aranna. Það er auðvelt að gleyma því, að þessir menn
eru einmitt ávöxtr þeirra kenninga, sem þeir leitast við
að gjöra að engu. Ávöxtr af kenningu þeirra er vondr—
aðems vondr.
M. Renan, hinn glæsilegi frakkneski liöfundr og
trnleysingi, gladdist í œskn við von og sælu trúarinnar.
Engu að síðr gjörðist hann vitr, af þeim vísdómi manna,
sem er heimska fyrir guði, og sneri sér frá brauði lífs-
ins til að brjóta tennr sínar á steini. Hvílíkr örvænt-
ingaróðr eru eftirfylgjandi orð hans:
„Vér lifum á angani innihaldslausrar eymdar.
Börn vor verða að lifa í skugga af skugga. Þeirra börn
óttast eg að verði að ]ifa í einhverju enn minna.“
(The Lutheran úr The Presbyterian.)
------o------
Hœfileiki vor til að þiggja.
Lauslega þýtt úr Sunday School Times af séra G. G.
Vart er nokkur sá maðr til á meðal vor, er ekki sé
ortiið tamt og eðlilegt að álíta sjálfan sig mjög viljug-
an að þiggja. Og að sönnu er það ekki mjög mikið, sem
vér tökum við, en vér skellum skuldinni á svíðingslegt
fyrirkomulag heimsins, er aldrei setji sig úr fœri með
að svíkja óþrevjufullar og háflevgar vonir sálna vorra.
Þó komumst vér með tímanum að raun um það, að smá-
sálarskaprinn er mjög svo ríkr í fari sjálfra vor; að
þvert ofaní allt ímyndað andlegt hungr vort og ákaf-
lyndi verðr að þröngva flestum af oss til að taka við
því, sem gott er. Og þótt vér á öndverðu skeiði æfi vorr-
ar ímyndum oss, að guð ráði yfir góðu gjöfunum, en vér
sjálfir leggjum til löngunina eftir þeim, þá komumst vér
þó á endanum að raun um það, all-flestir, að guð þarf
ekki aðeins að láta oss gjafirnar í té, lieldr verðr hann
einnig að vekja hjá oss löngunina eftir þeim.
Fyrst framanaf leit Pétr á sjálfan sig sem andheit-