Sameiningin - 01.08.1911, Blaðsíða 28

188
þátt í kappleikjunum hér, þá sVer eg, aS þaS er ekki í þeim
skilningi gjört aS grœSa fé eSa til aS ná í verSlaunin fyr-
irheitnu.*’
„Stilltu tungu þína, og hafSu ekki þessa svardaga,“
—sagSi Mallúk hátt. „VerSlaunaféS er tíu þúsundir sesten-
zía — nœgilegt fé til aS lifa af æfilangt!“
„ÞaS freistar mín ekki, og ekki heldr þótt borgar-
stjóri þrefaldaSi þá upphæS fimmtíu sinnum. Hitt vegr
meir í huga mínum, og meir en fé þaS allt, sem greitt
hefir veriS í tekjusjóS keisaranna frá því hinn fyrsti
þeirra kom til valda — þaS, aS eg í kappleikjum, þeim, sem
fyrir hendi eru, fæ fœri á aS auSmýkja óvin minn. Hefnd
er leyfS í lögmálinu.“
Mallúk brosti og kinnkaSi kolli til samþykkis, svo sem
v'ildi hann segja: „Þú hefir rétt fyrir þér — treystu því,
aS eg, sem er GySingr, skilji GySing.“
„Messala verSr víst meS í kappakstrinum“ — sagSi
hann svo tafarlaust. „Hann hefir á margan hátt skuld-
bundiS sig til hluttöku í leikjunum — meS auglýsingum á
strætum úti og í böSunum og leikhúsunum, í höll og her-
búSum; og meS því aS láta setja nafn sitt á handspjöld
allra svallara í Antíokíu hefir hann búiS svo um hnúta, aS
hann á þess engan kost aS hætta viS.“
„Er hann meS í veSmálunum, Mallúk?“
„Já, svo er víst; og meS yfirlæti miklu kemr hann
daglega til aS taka þátt i œfingunum, einsog þú sást fyrir
skemmstu.“
„Og meS þeim vagni og hestum mun hann ætla sér aS
vinna kappleikina. Þakka þér fyrir, Mallúk! kærlega.
Þú hefir þegar veitt mér mikla aSstoS og góSa. Þetta
fullnœgir mér. Fylgdu mér nú til Pálma-garSsins og
kondu mér í kunningskap viS Ilderim sjeik hinn veglynda.“
„Hvenær þá?“
„Nú samdœgrs. Á morgun kynni einhver aS hafa
falaS hesta hans.“
„Þér geSjast þá aS þeim?“
Ben Húr svaraSi og iSaSi allr af fjöri:
„Eg sá þá aöeins allra snöggvast af pallinum, því
Messala kom þá aS akandi, og eg gat á ekkert annaS horft;
þó varö mér þaS ljóst, aS skepnur þær eru þess kyns, sem
allra ágætast þykir og mest frægSarorS fer af meöal fáka
i eySimörkum Arabiu. Eg hefi aldrei áör séö þaö kynferöi
nema í hesthúsum keisarans; en sá, sem eitt sinn hefir
skepnur þær séS, þekkir þær ávallt úr því. Eg mun
þekkja þig, Mallúk! á morgun, er viö mœtumst, þótt þú
gjörir ekki svo mikiö sem aö kasta á mig kveöju; eg þekki
þig af andlitinu, limalaginu og látbragSinu; og af sömu •)