Prentarinn - 01.04.1950, Qupperneq 7

Fram liðinn félagi.
Gunnlaugur Oddssf.n
Bjarnason, prentari, heiðurs-
félagi Hins íslenzka prent-
arafélags, andaðist 18. dag
marzmánaðar síðastliðinn.
tæplega 84 ára að aldri,
fæddur 20. dag maímánaðar
árið 1866. Var hann jarð-
sunginn 22. marz að við-
stöddum fjölda af stéttar-
bræðrum hans.
Þennan dag minntust hans í Morgunblaðinu
tveir stéttarbræður hans, er einna lengst munu
hafa haldið kynnum við hann, þeir Jón Þórðar-
son, er um hríð var náinn samverkamaður Gunn-
laugs í Isafoldarprentsmiðju, og Gunnar Einars-
son, er Gunnlaugur heitinn vann lengi með og
undir stjórn hans. Hann lýsir Gunnlaugi heitnum
svo:
„Gunnlaugur Bjarnason var greindur maður.
Hann hafði víða farið og margt lesið, en hann
var að eðlisfari hæglátur og hlédrægur og lét þess
vegna litið yfir sér, jafnvel í hópi nánustu vina.
Þess vegna vissu færri, að hann var afburðafróð-
ur um fjölmörg efni og skáldmæltur vel. Hann
hafði mikið yndi af hljómlist og átti lengst af
hljóðfæri, sem hann kunni með að fara.“
Enn segir Gunnar:
„Hann var svo mikið prúðmenni, að af bar.
Hæglátur og hljóður gekk hann að vinnu sinni,
brosmildur, ef á hann var yrt, og svörin voru skýr
og greið, og trúmennska hans við starfið var sönn
fyrirmynd."
Jón Þórðarson rekur fyrst æfiferil Gunnlaugs
heitins, og verður ekki tekið upp neitt af því liér,
þar eð því efni hafa áður verið gerð nokkur skil
í Prentaranum, en síðan farast Jóni orð á þessa
leið meðal annars:
„Hversdagslega var Gunnlaugar stilltur og fá-
vera keypt af öllum prenturum og prentnemum
þessa lands, heldur einnig lesin. Félögunum Hall-
birni Halldórssyni og Hafsteini Guðntundssyni ber
að þakka fyrir ágæta framkvæmd þessa verks.
Rcykjavík, 12. marz 1950.
Arnbjörn Kristinsson.
skiptinn, en í vinahópi gat hann orðið hrókur
alls fagnaðar, sísegjandi eitthvað til fróðleiks og
gleði. Tryggur var hann og vinfastur með af-
brigðum og mundi vel og léngi vini sína. Hinum,
sem honurn geðjaðist miður að, sýndi hann fulla
kurteisi, en sneiddi hjá frekari kynnum. Gunn-
laugur var víðlesinn og minnugur. Auk Norður-
landamálanna, sem voru lionum jafn-auðskilin og
móðurmálið, var hann einnig ágætur í ensku og
skildi töluvert í þýzku.“
„Gjafir eru yður gefnar."
Það er ekki skemmtileg sending, sem stjórnar-
flokkarnir senda okkur, launastéttunum, með geng-
islækkuninni og hinum svo kö'luðu dýrtíðarráðstöf-
unurn borgaraflokkanna.
Það má ef til vill segja, að eitthvað verði að gera
til úrbóta á því öngþveiti, sem nú ríkir í fjármál-
um þjóðarbúsins.
En er það rétta leiðin að þyngja mest byrðarnar
á þeim, sem minnsta bafa getuna til að bera þær?
Ekki eru það launastéttirnar, sem bera ábyrgðina á
því strandi, sem búið er að sigla þjóðarskútunni í.
Þá flokka, sem nú fara með stjórn landsins, má að
mestu saka um, hvernig nú er komið hag þjóðar-
innar.
Þær stéttir, sem rnest hafa borið úr býtum á
undanförnum góðærum, munu að öllu athuguðu
geta lifað sínu munaðarlífi eftir sem áður, — og
eftir að verkamaðurinn verður að taka upp þann
háttinn að telja bitana upp í börnin sín og velta
fyrir sér hverri krónu, áður en hún er látin af hendi
rakna fyrir brýnustu nauðsynjum sér og sínum til
framdráttar, þá munu heildsalar, útgerðarstyrkþeg-
ar og aðrir nýríkir „fjármálaspekúlantar" halda
áfram að 'hreiðra um sig í „lúxusvillunum" og aka
um götur borgarinnar í nýjum „straumlínu“-bif-
reiðum.
Undanfarin ár hafa ráðamenn þjóðarinnar ekki
linnt látum í að brýna fyrir þjóðinni sparnað og
talið það beztu þegna þjóðfélagsins, sem það gerðu.
Nú sjáum við, í hvaða tilgangi þetta sparnaðar-
hjal hefur verið gert. Það er gamla sagan: Þeir,
sem laun þiggja, mega ekkert eiga, og því er nú
búið að gera þær sex hundruð milljónir króna,
sem fjöldinn var búinn að draga saman með súrum
sveita, að þrjú hundruð og fimmtíu milljónum
króna, og svo á að mynda tíu milljóna króna sjóð
til að bæta upp tvö hundruð og fimmtíu milljóna
PRENTARINN 7