Prentarinn - 01.12.1950, Síða 2

jafnvel hveiti, og vinna áburð úr lofti, járn úr
hraungrýti, steinlím af sjávarbotni, þá geta allir íbúar
þess lifað kóngalífi, ef réttilega er skipt verkum
og vinnuarði. En nú er hér óáran í mannfólkinu.
Það er, hvað sem hver segir, hlaupinn of mikill
hraði í þjóðlífið. Fyrir vélaskröltið og bifreiðadun-
urnar og flugvélagnýinn og hljóðfæraglyminn er
fólk orðið svo ólmt í ákafanum að hrammsa hver
til sín sem mest af sameiginlegum afrakstri þjóðar-
innar af bjargræðisvegunum, að það liggur áður
en varir flatt á kafi í ógæfunni og sumir eru jafn-
vel orðnir að glæpamönnum áður en þeir vita af.
Ekkert fær stöðvað þennan ófarnaðarseið, því að
þetta er uppáhaldslag eignastéttarnnar, sem ræður
ríkinu, og djöfladanzinn eftir því er orðinn svo
magnaður, að enginn ræður við neitt. Það, sem
ætlað var til blessunar, hefir snúizt til bölvunar.
Innlend ,frjáls“ verzlun svo kölluð, sem einu sinni
var trúað á sem allra meina bót í samfélagsmálum,
er nú orðin að plágu á borð við einokunina ill-
ræmdu eða jafnvel verri. Verzlun þjóðarinnar er
orðin svo dýr, að hún fær ekki undir henni risið.
Fjöldi manna lifir óhófslífi á verzlun með
einskisvert rusl, því að fólk er allt of óðfúst að
kaupa fánýti og hégórna við ofurverði sakir ærust-
unnar, en nauðsynlegir, nytsamir hlutir eru ófáan-
legir, af því að ekki er hægt að græða eins mikið
á verzlun með þá og villimannavörurnar, ruslið,
sem allt of mikill hluti af gjaldeyri þjóðarinnar fer
til útlanda fyrir og hverfur þar í eyðsluflakk bur-
geisanna. Þetta er aðalmeinið nú í þjóðlífinu, og
það er nú þaulreynt, að eignastéttin fær ekki bætt
úr því böli, ekki einu sinni með aðstoð vinnustéttar-
innar. Því verður hin síðarnefnda nú að láta til
sín taka, — taka til sinna ráða, ef ekki á allt að
fara að forgörðum. Brýnasta verkefni alþýðustéttar-
innar, alþýðusamtakanna, er nú ekki að koma
frarn kauphækkunum, — nerna ekkert verði annað
til úrræða, — heldur að knýja frarn verðlækkun, en
til þess verður auðvitað að grípa um sjálfa kviku
verðbólgunnar og þjarma að henni, þar til hún
lætur undan. Til þess er að vísu til ráð, og það
er ráð eignastéttarinnar sjálfrar, þegar hún vill
græða á lækkun. Það er að neita að kaupa nokk-
uð, sem með nokkru móti verður án verið, og af
öðru ekki nema hið minnsta, sem komizt verður
af með. Þá myndi ekki líða á löngu, þar til skrúfu-
gnagurinn snerist við, líklega ekki nema svo sem
tveir venjulegir greiðslufrestir eða um það bil
misseri, þar til verð tæki að falla, ódýrt fé með
auknum arði að safnast fyrir og eftirspurn eftir
vinnuafli til nauðsynlegra, nytsamra og arðvænlegra
framkvæmda myndast. Þetta gæti vinnustéttin nú, ef
hún vildi. Svo er alþýðusamtökunum fyrir að þakka
með kjarabótum þeim, er þau hafa komið fram
þegar, að flestir ættu að geta sigrast á þeim örðug-
leikum, er þessi barátta hefði í för með sér, en
öðrum mætti hjálpa með styrkjum og iánum. Þessa
baráttu ættu allsherjarsamtök vinnustéttarinnar, Al-
þýðusamband Islands, að hefja nú og beita til
þess öllum mætti sínum, hefja þrotlausan áróður
fyrir betri og ódýrari verzlun með góðar og vand-
aðar nauðsynjavörur fyrst og fremst, horfa ekki í,
þótt beita þurfi hlífðarlausu verðlagsþjarki og þrá-
látri kaupaneitun, í vissu þess, að eignastéttin lætur
ekki undan síga, nema á hana séu borin eigin vopn
hennar, brýna með þessu vinnustéttina til að gæta
vandlega hagsmuna sinna gagnvart fjárplógsöflum
eignastéttarinnar og slaka ekki á fyrr en verð hefir
lækkað svo, sem þurfa þætti. Þetta mætti hæglega
takast. Undir því er ekki minna komið en það,
að nú og framvegis rætist óskir og vonir vinnu-
stéttarinnar urn gott og farsælt ár. H H
Sveinspróf í prentiðn.
Eftirtaldir nýsveinar í prentarastétt luku sveins-
prófi í iðn sinni í haust í Reykjavík:
Bragi Einarsson, setjari, er lært hafði í Isafoldar-
prentsmiðju.
Gestur Guðni Arnason, setjari, sem hafði numið
í Herbertsprenti.
Gísli Guðmundsson, setjari, er hafði lært í Ríkis-
prentsmiðjunni Gutenberg.
Heimir Brynjólfur Jóhannsson, prentari, er lokið
hafði námi í Prentsmiðjunni Rún.
Jón Guðmundur Jóhannsson, sem numið hafði
í Prentsmiðju Jóns Helgasonar.
Jón Júlíusson, prentari, sem lært hafði í Isa-
foldarprentsmiðju.
Oskar Guðmundsson, prentari, sem numið hafði
í Steindórsprend.
Sverrir Völundur Halldórsson Kjærnested, setjari,
er hafði lært í Alþýðuprentsmiðjunni.
Theódór Ingólfsson, prentari, og hafði hann lært
í Offsetprenti.
Töluvilla.
I staðinn fyrir „III.“ á 31. bls. eiga að koma: IV.
34 PRENTARINN