Prentarinn - 01.12.1950, Side 3

MERKIS AFMÆLI .
Magnús Olafsson prentari á
Isafirði átti sjötíu og fimm
ára afmæli 3. júlí síðast lið-
inn. Það rná nú segja, að ótt
líður æfitíð, því að manni
finnst eigi nema stutt stund,
síðan hann rakti æfiferil sinn
í Prentaranum af tilefni í
sextíu og fimm ára afmæli
sínu. Magnús hefir til skamrns
tíma lagt stund á „listina",
en mun nú að mestu hættur því og hefir þá í
þess stað farið að gefa sig að „framleiðslustörfum",
eins og það er nú kallað af sumum að framleiða
matvæli. Hann var hress og hraustur, er síðast
fréttist, og ber aldurinn vel, sem vænta mátti, og
hann er svo sem vís til að rétta listinni hjálpar-
hönd einu sinn enn eða oftar, ef með þarf.
prs.
Einar Hermannsson sjötíu óra.
Hver gæti séð á Einari Her-
mannssyni, að hann sé sjö-
tíu ára? En við, félagar hans,
verðum að viðurkenna stað-
reyndir. Hann varð sjötugur
3. desember árið 1950.
Prentarinn er áður búinn
að birta æviferil Einars sem
prentara. Þess vegna fer ég
ekki að telja það upp. En að
pninnast hans sem vinnufé-
laga ætti mér að vera ljúft og skylt.
Eg þekki Einar bæði við „kassann" og sem verk-
stjóra, og rneira ljúfmenni get ég ekki komið auga
á. Hans sterkasti þáttur er að leitast við að ckilja
mann, — að finna, hvaða þráður er ríkastur í eðli
hvers manns. A það er hann glöggur, og þegar sá
þráður er fundinn, er honum ljúft að efla hann
sem bezt.
Einar er hrókur alls fagnaðar, þegar það á við,
og gleðst þá með glöðum, en alvara h'fsins er
lians hjartans mál, og að styrkja anda sinn við lestur
góðra bóka og hugleiða leyndardóma lífsins er
hans alvara.
A afmælisdaginn áttum við samstarfsmenn hans
og aðrir kunningjar góða og glaða stund á heim-
ili hans og hans ágætu konu, sem líka hefir kynnzt
hinni „svörtu list“.
Lifðu heill, Einar! Krhtm_ GutSmunisson.
Sigurður O. Björnsson fimmtugur.
Mér er það ljúft og skylt
að drepa niður penna fyrir
Prentarann í minningu þess,
að einn af mætustu og beztu
drengjum prentarastéttarinn-
ar, Sigurður O. Björnsson,
prentsmiðjustjóri á Akureyri,
varð fimmtugur 27. janúar
síðast liðinn.
Við höfurn að vísu ekki
átt samleið nú um aldarfjórð-
ungs skeið, en sú var tíðin, að við áttum sanian
súrt og sætt (og þaðan af sterkara) í Prentsmiðju
Odds Björnssonar, þar sem Sigurður var þá nýlega
orðinn prentsmiðjustjóri, en hann er sem kunnugt
er sonur Odds heitins Björnssonar prentmeistara,
einhvers ágætasta prentlistarhöfðingja hér á landi
á sinni tíð. Um þær mundir var stundum heldur
lítið um hinn „þétta leir“ í P. O. B„ og kom fyrir,
að fullhart var á, að við ættum fyrir neftóbaki
einu sinni, hvað þá meiru af lífsins gæðurn. En allt
gekk það jafnt yfir meistara og sveina. Kæmi hníf-
ur í feitt, var bróðurlega skipt, og við vorum sælir
í okkar hjarta, því að við lifðum (að vísu óaf-
vitandi) eftir boðorði meistarans og bárurn ekki
áhyggjur fyrir morgundeginum, heldur svifum á
vængjum söngsins hátt á himinleiðum. Þá voru sól-
skinsstundir æskunnar! — Síðan hefir rnargt breytzt,
en allt af, þegar ég hitti Sigurð, virðist mér hann
sami glaði og glæsilegi unglingurinn og hann var
fyrir tuttugu og fimm árum, sama tryggðatröllið
og óviðjafnanlegi félaginn.
Nú er P. O. B. ekki lengur til húsa „inni í fjöru“,
þar sem við sváfum uppi á loftinu; nú er prent-
verkið komið í ný og glæsileg húsakynni og
blómgast þar undir stjórn Sigurðar, en þar um
skortir mig bæði þekkingu og hæfileika að skrifa. —
Þessar fáu línur áttu að eins að vera árnaðaróskir
til fornvinar míns, Sigurðar O. Björnssonar, bornar
fram í blaði stéttarinnar, og þakkarkveðja fyrir
liðnar stundir. Af tilefni afmælisins sendi ég honum
nokkrar vísur. Vil ég nú ljúka máli mínu með
einni þeirra:
PRENTARINN 35