Litli Bergþór - 27.05.1981, Blaðsíða 22

En grasiö sprettur hvort sem einhver er til frá-
sagna um þaö eöa ekki. Sumarið mun renna hjá án þess
aö paö veröi stöövað, án þess að ég taki eftir því,
rétt eins og veturinn forðum. Allt i einu var hringt
út úr seinustu kennslustundinni og nokkrum dögum
seinna stóð ég á skólahlaöinu viö mitt eigið far-
angursfjall og beiö að veröa sótt. Grasbakkarnir
voru aftur orönir grænir eins og daginn góöa i haust,
daginn sem ég kom og allur snjórinn, ísinn, myrkriö
og skafrenningurinn horfin burt og manni gleymdur,
Einn vetur, eitt litiö andvarp frá brjósti eiliföar-
innar, fokinn út i bláinn og kemur aldrei aftur.
Eg biö eftir að fiflarnir spretti svo ég geti
tint pá og sett i glas á náttboröiö mitt, pó ég
viti aö peir geri ekki annað en aö loka krónunni i
pvermóösku og drepast. I grasafræöinni minni, siöan
i Reykholti stendur að blöö túnfifla séu æt.
Þvi var ég búin aö gleyma.
Dagurinn er iiðinn. .Hátt skal hefja
hunangsbikarinn enn .......
Þetta stendur lika i námsbókunum.
Sigriður Jónsdóttir.
AF HUNDINUM JÖKLI
Hundurinn Jökuil,
hann er svo vökull,
aö hann heyrir lús
sem læöist á mús,
sem læðist hinumegin i dalnum.
Þorsteinn Valdimarsson.