Skólablaðið - 01.02.1950, Blaðsíða 9

- 9 -
Djöflarnir hlógu
og dindlunum slógu
mörgu og mjóu.
Ég hrökk allur saman,
er sá cg framan
í sálina hundnu,
því þarna var prosturinn
Pótur kominn,
sem alltaf boðaði
bihlíulesturinn,
hafði búið
í húsinu mínu
og hrópað oftsinnis?
Trúið - Trúið,
Djöflarnir hlógu
og dindlunum slógu
andskotinn iðaði
- allt víti ridaði -
hrækti og hrópaði
hatt yfir skarann:
í cldinn með aulann.
Og djöflarnir svöruðu:
í díkið far'ann,
Og eldtungur gleipt‘’ann
að glóðrauðum steinunun
gargandi hrapað'ann.
Snarkaði í beinunum.....
in.^
(án þess hló vcrði á milli)
Djöflarnir hlógu
og dindlunum slógu,
andskotinn iðaði,
allt víti riðaði,
brennisteinn blossaði,
blóðið fossaði
og eldingar æddu.......
Draumur
drykkjumannsins
Ég hentist uppúr rúminu og starði
undrandi kringum mig."Gat það verið að eg
eigandi þessa heimilis væri nu kominn £
gestaherbergið". JÚ, ekki bar á öðru, svo
sannarlega var þetta óg og svo sannarlega
var þetta gestaherbergið. Þarna var flaska
á borðinu, þarna önnur við rúmgaflinn já,
allt bar þess vitni, að óg hefði háttað
ekki allsgáður. "En hvað ?" óg stökk fram,
þarna á náttborðinu lá hringur og hjá
honum miði. Ég starði á þetta, þorði ekki
að snerta það, Ég greip höndum um höfuð
mór og lót fallast á grúfu ofan £ rúmið,
Það var þá komið svona, Gudda hefur ekki
þolað þetta lengur og hlaupið frá mór,
Nei, nei þetta var ekki rótt, það var óg
sem hafði "sokkið" frá Guddu. Ég gi’ót
eins og barn. En hv£ hafði Gudda ekki
sagt mór til syndanna ? Hvers vegna, já
hvers vegna ? Eða hafði hún kannske gert
það ? Mer var ómögulegt að gera mór grein
fyrir hvað hafði gerzt og hvað ekki.
Helvitis róninn hann Gestur hann hafði ■
ekki viljað slást við mig um þýzkustelpuna.
Nei, auðvitað þorði hann það ekki, já,
hvað verður nú um Stjána og Erlu litlu ?
Hver er Stjáni og hvaða gæs er Erla ?
Þnrna hafði óg það, það eru börnin okkar.
Guddu. En ekki þekki óg þau, Nei, bölvað-
ir ormarnir þau flýja mig eins og óg væri
einhver grýla. Látið ekki svona, vist er
það Guddu að kenna, óg skal svei mór hitta
hana á fjöru o^ koma henni i skilning um
það, að barnarán eru úr sögunni hór á
landi. Ég scttist upp og tók að bisa við
að komast i skóna. En hvað, þessar skitugu
hendur gátu ekki verið kyrrar svo mer var
ómögulegt, að hnýta skóna. Hvað hafði óg
lika með það að gera, losna þessir roima-
ræflar hvort eð ekki af sjálfu sór ? JÚ
það sýndi reynslan að minnsta, kosti. En
hvað, só eg rótt. Það vantar þá a mig
hringinn. Mikið bölvað fífl get óg annarf
verið, auðvitað er hringurinn á borðinu