Unga Ísland - 01.03.1905, Blaðsíða 5

ÖNOA ÍSLAND
21
en jeg skal segja yður þá
æfintýri’ og bögur.
l3egar þið eruð glöð og góð,
gullin eldri manna,
kinna berið blómstur rjóð,
sem blöðin sóleyjanna,
Hvarmabaugum innan í,
eins og stjarna’ á heiði,
litlu augun leika frí
langt frá sorg og reiði.
Hin, sem skæla sig af sorg
svört í framan verða,
þeirra fælast allir org
og ásýnd blóma skerða.
Leikið kát á Ijettum fót,
laglega fötin berið,
eptirlát með ástarhót
ykkar milli verið.
Óskum mót ef eitthvert sinn
eldri bragnar sæma,
ei má Ijóta ólundin
andlits rósir skræma.
Ráðið vísa eitt það er
okkar fornu vina:
Elska og prísa eigum vjer
alla sköpunina.
Barnið háa’ í Bethlehem
blómgað náð og friði
blessar smáu börnin, seni
brúka fagra siði.
Skugginn minn.
(Brot)
Velur sjerhver vininn sinn,
sem vitið beztan metur,
Skemmti’ jegmjervið skuggann minn,
skrítið lagsmanns tetur.
hann til gamans mjer þá meir
myndir ýmsar sýnir.
Hann á stundum hrokar sjer
hátt sem fjallatindar,
það svo undur þykir mjer,
hvað þrekinn hann sig tnyndar.
Við þau umskipti’ eg þenki brátt,
þetta við ígrundum;
svona lyptir lukkan hátt
lítilrnenni’ á stundum.
Rannig hrokar heimskan sjer
hjegómans í vindi,
en að lokum hrapar hjer
hæðin öll í skyndi.
Veturinn.
— ísinn breiðist yfir lá
undir heiði bláu,
geymir neyð og frosti frá
fiska seyðin smáu.
Norður-loga-ljósin há
lopt um bogadregin,
himins vogum iða á
af vindflogum slegin.
Gegnum háu himins þá
höfin sjáum blika
stjörnur smá, þær ljósin Ijá
um loptið gljá og kvika.
Sem gullreimuð blæja blá
breidd sje eimi viður,
Ijósin streyma ofan á
okkar heima niður.
Margt í huga hvarflar mjer
um himinbuga setur,
en orð ei duga að dáðst að þjer
dýrðauðugur vetur!
f*egar við saman töltum tveir
^yggðavinir fínir;