Unga Ísland - 01.05.1905, Page 3

UNGA ISLAND
35
himininn var eigi til lengdar hreinn
og heiður. Dauðinn drap á dyr hjá
þeim, og sorgin og mótiætið setíist að
á heimili þeirra.
María litla veiktist snögglega og
lagðist í rúmið. Ókleift var að ná
til læknis bæði sakir vegalengdar og
fjárskorts. Þau urðu því að láta guð
og lukkuna ráða. Mamma hennar
reyndi að hjúkra henni eptir föngum
og vakti yfir henni nótt og dag kvíða-
full og angurvær.
Vilhjálmi litla leiddist mjög, þegar
María var lögst í rúmið og hann hafði
engan til þess að leika sjer við, en
hann huggaði sig allt af við það, að
henni mundi brátt batna og leitaðist
við — eins og góðum bróðursæniir —
að gjöra henni allt til gleði og ánægju í
veikindunum.
Svo leið og beið. Maríu versnaði
og smámsaman dró af henni. Vil-
hjálmur sat við rúmið hennar öllum
stundum, ljek við hana og talaði um
ýmislegt, er hann vissi, að hún hafði
gaman af og þótti vænt um. Hann
vissi, að hún hafði miklar mætur á
blónium og jurtum. Þess vegna fór
hann út í skóg á hverjum degi til
þess að tína blóm þanda henni.
Einn dag, þegar hann var úti að
safna blómunt handa henni, reis hún
upp allt í einu. Hún hafði þá lengi
legið í nokkurs konar móki. Hún sagði
við mömmu sina, sem sat við höfða-
lagið hennar döpur og þreytuleg:
»Mig dreymdi ósköp-fallegan draurm
sagði hún. »Mjer þótti jeg vera kont-
in til guðs, og ltann var svo undur-
góður við mig, alveg eins og hann
pabbi. Jeg var orðin albata, og jeg
þóttist vera að leika mjer við englana
innan um angandi blóm og rósir.
Sólin skein svo skært og hlýtt og
fuglarnir sungu undursætt og blítt
umhverfis okkur. Mjer hefir aldrei
liðið jafn vel á æfi minni. Jeg get
ekki lýst allri þeirri sælu og dýrð,
sent þar var. En svo vaknaði jeg,
og nú veit jeg, að þetta var að eins
draumur, og jeg er enn þá eins veik
og áður.
Heldurðu mamma, að jeg fái ekki
bráðum að deyja og komast til guðs,
svo að mjer batni? Mjer er svo ósköp
illt núna.«
»Jeg veit það ekki, barnið mitt,«
svaraði móðir hennar og tárin hrundu
niður á saumana hennar.
Svo lagðist Marfa jitla út af, lokaði
augunum og sofnaði.
Eptir litla stund kom Vilhjálmur
heim með stóran, angandi blómvönd.
Hann gekk að rúminu hennar, lagði
blómvöndinn á brjóstið á henni og
s?gði glaður í bragði:
»Sjáðu, elsku María mín! finndu
ilminn af blómunum mínum, þjer
hefir allt af þótt svo ósköpvænt um
blessuð, fallegu blómin og sagt, að
þú vildir deyja nieð þau á brjóstinu.
Nú er jeg kominn með þau, sem þjer
þykir langvænst um.« En María svar-
aði engu. Hún svaf vært og rólega,
hvít eins og hvítasta liljan í skógin-
um, köld eins og vetrarmjöllin á
ísnum, og þögul og hljóð eins
og haustnæturþögnin uppi á öræfun-
um.
Vilhjálmur vissi eigi, hvað hann átti
af sjer að gjöra. I þessum vandræð-
um sínum leitaði hann til mömmu
sinnar. Hún var vön að ráða fram
úr öllum vandkvæðum hans. Pá sá
hann, að hún var að gráta og flaug
strax upp um hálsinn á henni, og
spurði, hvað gengi að henni, og
hvers vegna María svaraði sjer ekki
eins og hún væri vön.
Systir þín erdáin«, svaraði mamma
hans. Nú er henni batnað, og líður
betur en hjá okkur.
»Fáum við þá aldrei að finna hana
íramar*? spurði Vilhjálmur. »Jeg get