Unga Ísland - 01.05.1905, Qupperneq 5

UNGA ÍSLAND
37
drepa sjer niður á ný. Þetta láta pær ganga
koll af kolli, unz þær taka sig upp með öllu,
kveðja byggð og bæ, æskustöðvarnar og átt-
hagana og liverfa hnípnar og hljóðar út yfir
hafið.
Mjer þykir vel við eiga að setja hjer tvær
vísur um Lóuna, undurfallegar og hugljúfar
eptir Jónas Hallgrímsson skáld. Þær hljóða
svona:
Snemma lóan litla í
lopti btáu „dirrindí“
undir sólu syngur:
„Lofiö gœzku gjafarans!
gramar eru sveitir lands,
fagur himinhringur.“
,JeS á bú i berjamó,
börnin smá í kyrrð og ró
heima í hreiðri biða;
mata’ jegþau afmóðurtryggð,
maðkinn tini þrátt um byggð
eða flugu friða."
HREIÐRIÐ MITT.
Eptir Þorstein Erlingsson.
Þjer frjálsi er að sjá, hve jeg bólið mitt bjó,
ef börnin min smáu þú lœiur i ró;
þú manst að þau eiga sjer móður;
og ef að þau lifa, þau syngja þjer söng
um sumarið bliða og vorkvöldin löng —
þú gerir það, vinur minrí góður.
Músarrindillinn.
Músarrindillinn er minnstur allra fugla hjer
á landi, og eru að eins til tveir fuglar jafn-
litlir í allri Norðurálfunni.
Hann á heima um alla Norðurálfu, vestur-
hluta Austurálfu og nyrðri hluta Suðurálfu.
Hann er móbrúnn að lit og um þrjá og
hálfan þumlung að lengd, frá nefbroddi og
aptur á stjelsenda. Stjelið er heldur stutt
og rís upp. Hann gjörir hreiður sitt úr strá-
um og mosa af mjög miklum hagleik, og fóðr-
ar það innan mjúkum smáfjöðrum. Hann verp-
ur í maí og á sex til átta egg, örlítil, hvít að
lit, með Ijósrauðum smádeplum.
Söngur hans er einkar viðfeldinn, þótt
hann sje ekki fjölbreytilegur, og syngur hann
jafnt sumar og vetur. —
Á myndinni sjest hreiðrið hans og ungarnir
á grein fyrir utan það. Hann er að mata þá
á flugu, er hann hefir veitt, og þeir sperra
allir upp litlu ginin í einu. Leir eru mjög
gráðugir, og þurfa mikið að jeta. En hann
er ötull í aðdráttum og fengsamur, og lætur
þá ekki mat skorta.
Lað er gaman að standa í nánd við hreiðr-
ið hans og sjá, hvernig hann elur upp börn-
in sín og venur þau. Þó má enginn vera of
nærgöngull við hann, nje handleika börnin
hans í bólinu, því að þau eru veikbyggð og
viðkvæm og þola ekkert. hnjask. En öllum
or frjálst að neyta augna og athyglis eptir
vild, og nema hýbýla- og lifnaðar-háttu hans. —
Lærið og festið í minni fallegu vísuna hans
Þorsteins urn hreiðrið.
Tóan og storkurinn.
(Dæmisaga.)
Einu sinni bauð tóa storki
til miðdagsverðar. Hann
þá boðið og kom til máltíð-
arinnar að ákveðnum tíma.
Borð voru settfram og mat-
urinnborinn. Núvarseztundirborð. En
af glettum við storkinn, hafði tóa eigi
annað til matar, en lapþunna súpu í
stóru, grunnu trogi. Tóu veitti ljett
að háma í sig alla súpuna á svip-
stundu, og sprengfyllti sig. En stork-
urinn hefir mjótt nef eins og kunn-