Unga Ísland - 01.07.1905, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
51
leikar á endanum að ])au ríkin lutu
í lœgra Iialdi, er hata vildu þræla-
haldið.
Nú er þrælasölu og þrælahaldi hætt
algjörlega, e n s k ö m m i n og vanvirð-
an mun aldrei af þessum þjóðum þveg-
in, er þær hafa bakað sér með jafn-
grimmilegu og mannúðarlausu atferli —
Frelsið og almennur mannréttur er
allra eign og það hefir eingin einstak-
lingur uje þjóð rjett til að skerða.
Munið vel að halda fast á frelsi ykk-
ar og réttindum alla a>fi og neyta hvoru-
tveggja með stillingu og hyggindum,
])egar þið verðið fullorðin.
Enginn hlutur er dýrmætari frelsinu,
andlegu og likamlegu sjálfstæði.
Fyrir það hafa einstakir menn og
heilar þjóðir lagt líf og blóð í sölurn-
av alt fram á þenna dag. —
Haldið þið, að aumingja svertingjun-
'ini hafi eigi þótt æfin ill í ánauð sinni?
Hversu sárt hafa þeir saknað frelsisins
og heitt og innilega þráð átthaga og
œttjörðina ?
Mormorqun.
Nú lít jeg dagshrún efst við austurfjöll
°R árdagsgéislar vekja blómin smáu.
En daggarperlur glitra um grænan völl
°S geislar speiglast hafs i djúpi bláu.
Nn lifnar alt, sem lá í værum blund
°8 lifið gjörvalt öðlast vorsins frelsi,
ei' hefja fuglar fagran söng í lund,
noerfinst jeg kasta vetrar þrældóms helsi.
því fegra ekkert finn eg jörðu á
se|n langar hugann eins og morgun-
stundin.
andi minn hann hefst til hæða þá,
°i' hlýir gei.-lar verma dal og sundin.
vordagssólin færir líf og ljós
°8 h'fgar lrækorn þau er dulin láu.
Úr grýttum jarðveg sprettur rós við rós
og réttir koll mót himins hveli bláu.
Jóhannes Friðlaugsson.
Mörgum börnum þykir gaman að
myndum og sögum af öpum. Það er
heldur engin furða, því að margar
skrítnar sögur ganga af þeim. Þeir
eru skynsamir og sumir þeirra herma
allt eftij-, sem þeir sjá fyrir sjer. Þeir
eru líkastir mönnum allra dýra.
Margt er sagt frá öpum og eftirherm-
um þeirra. Ein sagan er þessi:
Maður var á ferð í Austurlöndum og
seldi varning sinn. Meðal annars hafði
hann húfur, rauðar að lit og mátti íletta
þeim niður fyrir andlitið. Hann var
gangandi, en leið hans lá um skóg og
hiti var mikill um hádaginn. Ohægð-
ist honum nú ferðin og réð hann af
að leggjast til svefns undir tré einu.
Tók hann þá eina húfuna og fletti nið-
ur til þess að sólbrenna ekki. Að því
búnu lagðist hann til svefns og svaf nú
um stund. Þegar hann vaknaði aftur
sá hann, að húfurnar vóru horfnar,
og þótti honum það heldur en ekki
hnapphelduskaði. Tók hann nú að
svipast um og var gramur mjög. Nú
tekur hann eftir því að uppi í trjánum
í kring vóru apar og höfðu þeir húfur
flettar niður eins og hann. Þekkti
hann þar aftur húfur sínar og varð nú
hálfu gramari en áður. Reyndi hann
nú með öllu móti að ginna apana of-
an, en það tókst ekki. Þá varð hann
fokvondur, þreif af sér húfuna og kast-
aði frá sér og hugsaði með sjer, að
bezt væri að hún færi þá sömu leið-
ina. En þegar aparnir sáu ]iað rifu
þeir af sjer húfurnar og hentu þeim
niður, svo að eigandinn fekk* þær aftur.
Þessi saga er til merkis um eftir-