Unga Ísland - 01.07.1905, Qupperneq 6

54
UNGA ÍSLAND
sprungu. Greiddi grasið og birkihrísl-
urnar sundur, þar sem þær voru vaxn-
ar yfir afföllin og sprungurnar í bakk-
anum. Einhversstaðar þar hlant and-
arhreiðrið að vera. Aldrei þessu vanl
sá hann hvergi öndina, en stegginn
synti spakur og rólegur á ánni. Á
einum stað var stór spilda sigin niður.
Sprunga var þar i milli og þéttlaufg-
aðar birkihríslur breiddu Iim sitt yfir
opið.
Þar hlaut andarhreiðrið að vera ef
það væri nokkursstaðar í árbakkanum.
Hann læddist á tánum fram á bakk-
ann. Svo skygndist hann um og liler-
aði, en sá ekkert nje heyrði. Áin nið-
aði bægt og bljótt, lygn og djúp við
bakkann. Hann bjelt niðri i sjer and-
anum og hjartað barðist ótt og titt af
sárri eptirvæntingu. Loksins kom bon-
um ráð í hug. Hann kastaði sjer endi-
löngum yfir sprunguna. Bjarkgreinarn-
ar lögðust niður eins og mjúk ogklökk
fjöður.
I sömu svipan flaug einhver skepna
í fang honum. Þarna hafði hann þó
loksins veitt öndina. Hún flaug upp
af eggjunum dauðhrædd og barðist um
af öllum kröptum til þess að sleppa
úr greipum hans. Hann lagði að henni
litlu hendurnar jjjett'og fast og hjelt
henni dauðahaldi. Siðan reisti hann
sig upp með gætni, virti bana fyrir sjer
sigri hrósandi og skoðaði í krók og
kring. Nú átti hún ekki að sleppa.
Svona mikið happ hafði honum aldrei
viljað til. Hann hlakkaði til að sjá
eggin, telja jiau og tína upp úr hreiðr-
inu og raða þeim í húfuna sína. Hann
flaug í einu vetfangi í huganum heim
til mömmu sinnar, kastaði öndinni fyr-
ir fætur henni og sýndi henni öll egg-
in, — andareggin drifhvít, stór og
gljáandi.
Mamma hans horfði glöð og bros-
andi á drenginn sinn, klappaði honum
á glókollinn og dáðist að því, hversu
heppinn bann var og fengsamur. Hon-
um fannst hann allt í einu orðinn svo
stór og mikill maður eins og hetjurnar
sem hann hafði lesið um í Islendinga-
sögunum. Honum þótti sem hann væri
norrænn víkingur, sem sigldi um Sæinn
á mörgum knörrum með hrausta drengi
í víkingu.
Hann þóttist eggja menn sína til
hraustlegrar framgöngu og drengilegrar
varnar og vægja engum fyrr en sigur væri
fenginn. Siðan þóttist hann taka menn
og skip herfangi og sigla heim á
mörgum skipum með fá og frægð og
frítt föruneyti.
Hann stóð sjálfur í stafni og stýrði
fremsta drekanum með gapandi höfði og
ginandi trjónu og allur flotinn skreið á
eptir fyrir fullum seglum að fóstur-
jörðu.
Allt í einu hrökk hann upp afþessu
draumflugi. Hann hafði linað takið, önd-
in fann ])að og brást við. Hann var
nærri því búinn að missa hana. En
nú rankaði hann við sjer. Ondin skalf
og titraði í höndunum á honum eins
og hrísla. Augun ætluðu út úr vesl-
ings dýrinu af ótta og skelfingu. Hjart-
að barðist í brjóstinu eins og jiað ætl-
aði að springa.
I sömu svipan varð honum svo und-
ur þungt um hjartað. Öll gleðin og
sigurdýrðin var horfin á svipstundu.
Hann vorkenndi svo dýrinu og fannst
]»að svo sakleysislegt og góðlátlegt að
eigi mætti því mein gera. Það dró svo
þungt andann, flóttalegt og kvíðafullt.
Nú minntist hann þess að mamma
hans hafði einmitt sagt honum og lagt
ríkt á við hann að vera góður við all-
ar skepnur og gera þeim ekki niein.
Hún hafði sagt, að þær hefðu skyn-
semi og tilfinningu eins og mennirnir,
þótt því væri ef til vill öðru vísi farið, ]>að
gerðu engir góðir og drenglyndir menn
þeim illt að raunalausu og gamni sínu. Á
einni svipan þuldi hann þetta allt upp í