Unga Ísland - 01.02.1906, Qupperneq 2

10
UNGA ÍSLAND.
bátana, sem stíga strax liátt upp í
loptið ef þeim er sleppt.
Það eru ekki nema nokkrar sekúnd-
ur, sem hver sápukúla getur verið
við liði; undir eins myndast neðan á
henni dropi, sem fer stöðugt vaxandi
unz hann er orðinn svo þungur, að
hann her kúluna ofurliði og liún
springnr. Þess vegna er gleði barn-
anna opt sorgblandin, þegar þeim
hefur tekizt að búa lil Ijómandi fal-
lega sápukúlu og þau vita af reynsl-
unni að það eru ekki nema fáein
augnablik, sem þau fá að eiga hana.
„l^iiglaí'óUíiÖ^.
[NiöurlagJ.
Þær litu við, eins og þær væru að
mæla sprungu-breiddina enn þá einu
sinni, og flýttu sjer áfram lil þess að
vinna aptur upp límann, sem þær
höfðu misst við það, að dást að sjálf-
um sjer. En hvað þær voru líkar
mönnunum! Það kom lyrir, að
einliverri tækist ekki stökkið og kom
þá sú næsta í röðinni í stað hennar.
Þær virtu ekki einu sinni þá, sem
hrapað liafði, viðlits, og liiin sýndist
svo skömmustuleg og sneypt, að hún
fór langa leið utan við fylkinguna í
krókum, þó1t hún hefði ekkert meitt
sig, þangað til hún var aptur komin
á sinn stað.
Þegarmörgæsirnar vóru aptur komn-
ar á varpstöðvar sinar, fóru þær und-
ir eins að búa um gömlu hreiðrin sín;
þau voru úr steinvölum, sem var rað-
að í hring. Þær höfðu nóg að starfa,
þegar þær komii. Unga fuglafólkið
fór að hugsa um giptingar, leita sjer
að góðum slað fyrir hreiðrin sín og
draga að sjer smásteina. Það hef-
ur einkvæni í lögum sinum og ber
mikla virðingu fyrir hjónabandinu.
Það var svo sem ekki nein ósiðsemi
í höfuðborg heimskautslandsins. En
það var reyndar að eins í þessu eina,
því að þegar tvær eldri mörgæsir sökktu
sjer niður í einhverjar heimspekileg-
ar hugleiðingar og urðu utan við sig,
þá nolaði einhver ungur og árvakur
nágranninn sjer tækifærið undir eins
lil þess að stela stcini úr hreiðrinu
þeirra og það var mjög gaman að
sjá sakleysissvipinn, sem þjófurinn
setti upp, þegar hann labbaði með
steininn heim til sín eins og ekkert
væri um að vera.
Karlfuglinn sat rólegur í lireiðri
sinu, þegar sólskin var, liorfði lil
himins, ranghvolfdi í sjer augunum
og skók vængstúfana. Og á meðan
gargaði hann við og við mjög liátt
og ámátlega. Ivvenfuglinn sat og
hlustaði með athygli á þennan ást-
arsöng suðurheimskaulslandsins.
Frú Mörgæs verpur tveim eggjum,
og' eins og vera ber, skiptast karl og
kerling á um að liggja á þeirn. Þau
liggja á frá miðjum nóvember og
fram i miðjan desember. Undar-
legt er það, að þau geta haldið næg-
um liita á eggjunum til þess að unga
þeim út í stórhríðum þeim eða bvlj-
um, sem gevsa þar, jafnvel um há-
sumarið. Við reyndum að ákveða
hitastigið í hreiðrinu meðan fuglarnir
lágu á. En það er nú ekki lilaupið
að því. Óðara en fuglinn varð þess
var að nýr, skínandi steinn var kom-
inn í hreiðrið, en það hefir hann
haldið að hitamæliskúlan okkar væri,
þá krafsaði hann mjög alvarlegur
verkfærið upp og lal>baði burt með
það, hátíðlegur og alvarlegur á svip-
inn, eins og hann væri æfður veður-
fræðingur og lagði hitamælinn mjög
gætilega niður.
Saint tókst okkur með mestu brögð-
um og brellum, að blanda okkur inn
í heimilislíf fuglafólksins og tinna