Unga Ísland - 01.08.1912, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
Sl
nú lærl að elska Ole Bull og meta
hann, eins og hann var gerður. Kom
það einna best í ljós, er hann spil-
aði y>Töfrahljöm i hliðuma, framúr-
skarandi fagra tónsmíði sína.
Þann veturinn varð liann fimmtug-
ur, og var honum þá fagnað hjartan-
laga hvarvetna í landinu.
Meðan stóð á verstu stjórnmála-
styrjöldinni árið 1860, spilaði hann í
Svíþjóð, dvaldi um sumarið á Val-
strönd, en fór svo í langferð um
haustið og var tvö ár í burtu. Er-
lendis hafði hann mætt nýjum straum-
um í hljómlistinni bæði fyr og eins
nú. Tuttugu ár voru nú liðin frá
því, er hann spilaði í Lundúnum, en
hann sýndi og sannaði þá á ný mátt
sinn og veldi í öllum ríkjunum þrem-
ur og hélt eigi færri en 46 hljómleika.
Þá er hann kom heim . aftur til
Noregs um hauslið 1862, var kona
hans dáin.
Þau liöfðu eigi verið hamingjusöm
í hjónabandi sínu, Ole Bull og Feli-
cité. Hún var frönsk kona og undi
sér hvergi annarsstaðar en í París,
og enga skeintun hafði hún af því
að fylgjast með honum á ferðum
hans. Og honum þótti hvergi heiina
nema i Noregi. En úr því að hún
fesli þar ekki yndi, þá leið honum
heldur ekki vel þau misserin, sem
þau reyndu að búa þar. Ósamræmi
þetta kvaldi hana mjög, og sorg og
söknuður drógu hana snemma til
dauða. Heimilisástæður þeirra gerðu
hann útlægan og víðförlan árum
saman.
Þau eignuðust 6 börn, og dóu 2
þeirra ung.
Um þessar tnundir barðist hann
fyrir því að koma á fót norskum
hljómleikaskóla, en fékk engar und-
irtektir hjá þinginu. Hann rakst þá
á ný á gamla mótbyririn og undir-
róðurinn.
Arin 1863—67 spilaði hann á Þýska-
landi, Póllandi og Rússlandi og hlaut
hæði frægð og fagrar gjaíir. Sjálfur
taldi Ole Bull Rússlandsför sína 1866
—67 hamingjusamasta kafla æfi
sinnar.
Á sumrum bjó hann á Valströnd
og átti þar hamingjusama æfi hjá
vinum og vandamönnum. Ogallþað,
sem lifði, grænkaði og greri í kring
úm hann,varð að tónum og hljómum.
Veturinn 1867—68 spilaði hann á
ný i Ameríku. Þar höfðu menn svift
hann öllu fé sínu og meiru til, en
nú tók hann aftur sinn hlut og það
margfaldlega bæði í þessari ferð og
síðar. Á einum vetri fékk hann um
100,000 króna í hreinan gróða með
hljómlist sinni.
Þá er hann um sumarið 1868
hvíldi sig heima á Valströnd, ílaug
nafn hans munn af munni um þver-
an og endilangan Noreg. Hann var
hið fyrsta ástgoð hinnar nýfæddu
norsku þjóðar. Enginn hafði birst
lienni svo bjarlur og fagur né lyft
henni eins hátt. Er hann kom heim
ári síðar, hafði Hinrik Krohn stofnað
vVeslmanna/élagiðe:, og Ole Bull var
sjálfsagður í þeirra hóp. Þar spilaði
hann og var djarfmæltur sem fyr á
dögum.
Vorið 1870 kom hann heim með
gullsveiginn fagra frá San Francisco
og sinn eigin fána frá vinum í New-
York. Þeir höfðu sett stjörnumerkið
ameríska í hornið, þar sem sam-
bandsmerkið var í norska fánanum.
Hinn 17. maí 1870 héngu augu
allra Björgvinjarbúa við Ole Bull, er
hann gekk í fylkingarbroddi »Vest-
manna«, bjarlur og beinvaxinn og
glaður, með fslending á hvora hönd,
norska fánann fram undan sér og
fána sinn rétt á eftir.
Þá um haustið kvæntist hann i
annað sinn, og gekk þá að eiga ung-