Unga Ísland - 01.11.1918, Qupperneq 3

UNGA ISLAND
83
munu; þakkar hann honum innilega
fyrir verkið.
Eftir þetta setur kóngur hann hið
næsta sér. Virtu allir hann mikils og
héldu hann hina mestu hetju; og
jafnvel gat nú ekki Rauður mótmælt
þvi, en fór þó altaf versnandi i þeim
ásetningi, að ráða liann af dögum.
Eitt sinn kemur honum gott ráð í
hug. Gengur hann því fyrir kóng og
kvaðst þurfa að tala nokkuð við
hann. Kóngur spyr, hvað það sé.
Rauður segir, að sér hafi nú dottið
í hug gullskikkjan góða, gulltaflið
góða og lýsigullið góða, sem kóngur
hafi mist hérna um árið. Kóngur
biður hann að minnast ekki á það.
Rauður spyr, hvort kóngi muni ekki
lítast sama og sér. Kóngur spyr, hvað
það sé. Rauður segist sjá, að Hring-
ur sé afbragðsmaður, og halda, að
honum vinnist alt; hafi sér því komið
til hugar, að ráða kóngi að biðja
hann að Íeita upp þessa dýrgripi og
vera kominn með þá fyrir jólin. Skuli
hann lofa honum dóttir sinni í stað-
inn. Kóngur segir, sér þyki í alla
staði ósæmilegt fyrir sig, að inna að
slíku við Hring, þegar hann geti ekki
vísað honum til þeirra. Rauður læt-
ur sem hann heyri ekki undanfærslu
kóngs, en telur sifelt um fyrir honum,
þangað til kóngur lætur að orðum
hans.
Regar mánuður var til jóla, þá var
það einn dag, að kóngur kemur að
máli við Hring, og segist ætla að
biðja hann stórrar bónar. Hringur
spyr, hver hún sé. Kóngur segir;
»Hún er sú, að sækja fyrir mig gull-
skikkjuna mína góðu, gulltaflið milt
góða og lýsigullið mitt góða, sem
stolið var frá mér hérna um árið.
Ef þú getur fært mér þetta fyrir jólin,
skal eg gefa þér dóttur mína«. Hring-
ur mælti: »Hvar ætti eg helst að
leita ?« Kóngur mælti: »Þú verður
að segja þér það sjálfur, þvi eg veit
það ekki«.
Hringur gengur nú burt frá kóngi,
og er hljóður í skapi, þvi hann þótt-
ist í vanda staddur, en þótti þó á
hinn bóginn ágætt að eiga von á
kóngsdóttur. Snati sér nú, að hús-
bóndi hans er ráðafár, og segir því
við hann, að hann skuli ekki leggjast
það undir höfuð, sem kóngur hafi
beðið hann. En sínum ráðum skuli
hann fylgja, því ella muni hann verða
í vandræðum staddur. Kóngsson hlýð-
ir þessu, og fer að búast til ferða.
Síðað gengur hann inn fyrir kóng og
kveður hann.
Þegar Hringur er genginn út aftur
frá kóngi, þá segir Snati: »Nú skaltu
fyrst fara hér um sveitina i kring og
fá þér svo mikið salt sem þú getur«.
Kóngsson gerir þetta, og fær svo
mikið af salti, að hann getur ekki
borið. Snati segir, að hann skuli
fleygja pokanum á hrygg sér, Hring-
ur gerir það. Nú er komið að jólum.
Hundurinn rennur alt af á undan
kóngssyni, þangað til þeir koma undir
ein björg. »Hér verðum við að fara
upp«, segir Snati. »Ekki held eg, að
það verði neinn hægðarleikur«, segir
kóngsson. »Haltu fast í rófu mina«,
segir Snati. Síðan stekkur Snati með
Hring í rófunni upp á neðsta stall-
inn, og fær Hringur þá svima. Svo
stekkur Snati með hann upp á ann-
an stallinn; er þá nærri liðið yfir
Hring. í þriðja sinn stekkur hann
með hann upp á björgin; er þá alveg
liðið yfir Hring. Eftir litla stund
raknar liann við; ganga þeir stundar-
korn eftir sléttum völlum, þar til þeir
koma að einum helli. Þá var aðfanga-
dagskvöld jóla. Reir gengu upp á
hellinn og fundu þar glugga; sáu
þeir þar inn um fjögur flögð liggja
sofandi við eld, og stóran grautar-
pott upp yfir.