Unga Ísland - 01.06.1933, Qupperneq 17

ÚNGA ÍSLAND
93
kom, hittum við Magga á Melavaði,
eins og ráð hafði verið fyrir gert, og
hann hafði sannarlega, ekki verið að-
gerðalaus: hann var búinn að gera
lækni aðvart í síma, og líka búinn að
ná símtali við bílstjóra, sem var vænt-
anlegur þangað bráðlega og hafði lof-
að fari alveg heim að dyrum hjá lækn-
inum. —
Meðan við biðum þarna eftir bíln-
um, báðum við yfirlækninn okkar, að
íræða okkur um ýms atriði viðvíkjandi
meðferð ])éirra félaga á Nonna litla,
og var það auðsótt. „Yfirlæknirinn“,
sem við kölluðum, tók svo til máls:
„Þetta blóð, sem okkur er svo dýr-
mætt og við megum ekki missa að
neinu ráði, er að koma frá hjartfmu;
hjartað dælir því út um allan líkam-
ann eftir pípum eða æðum, sem heita
slacjæðar. — Bláðrás úr slagæðum viá
siöðva með því að þrýsta slagæðvnni
sarnan, hjartamegin við sárið, en það
er gert með því, að þrýsta á hana upp
að einhverju beini, klemma hana upp
að beininu. Nú liggur aðal-slagæðin til
handleggsins einmitt niður með aftari.
eða innri röndinni á stóra vöðvanum á
upphandleggnum (1. mynd), sem er
oftast kallaður afl-vöðvi, og er auð-
fundinn, einkum ef þið kreppið hand-
legginn. — Þar setjið þið fingurna á
svona (þeir sýndu okkur takið), og við
erum síðan búnir að fá mynd af þessu
og setjum hana hér (2. mynd).. En
þegar þarf að halda þessu taki lengi,
þá þreytist sá, sem það gerir, og verð-
ur þá að hafa mannaskipti, kannske
hvað eftir annað. Auk þess er hér ann-
ar galli á: Það má heita ógerningur
að flytja særðan mann úr stað og hafa
þó jafnframt á honum þetta tak. Þá er
tekið það ráð að láta eitthvað stinnt á
1. mynd. Iiandleggur, útréttur og krepptur.
„Aflvöðvinn“ sést greinilega, og upphandleggs-
beÍDÍð. Upp aS því beini á a'S þrysta æSinn',
en hún liggur meo innri eða aftari rönd afl-
vöðvans.
2. mynd. Tekið réttu taki um upphandlegg
til þess að stöðva hlóðrós.
æðina, og reyra svo að. Til þess má
sem best hafa vel uppvafið sárabindi,
eða þá að búa sér til aflangan böggul,
líkt og við gerðum; hér er þó aftur sá
galli á, að hvorki má reyra svo níst-
ingsfast, að ekkert lát sé á, og svo má
svona vafningur aldrei standa lengi