Bergþór - 01.05.1963, Blaðsíða 4
BERGÞÖR
Maí 1963
Úr pokahorninu
Ekki veröa íslendingar sak-
aðir um að vera snyrtimenni
úr hófi fram í búskap sínum
eða umgengni umhverfis bíbýli
§ín. Þó má sjá mikla viðleitni
til fegrunar víða í bæjum og
þéttbýli hin síðari ár. Höfuð-
Staðurinn fríkkar t. d. með
hverju ári fyrir bætt skipulag
og vaxandi framtakssemi ein-
staklinga. Hins vegar mun víða
fremur um afturför að ræða á
einstökum býlum til sveita.
Með fyrri kynslóðum ríkti alda
gömul umgengnismenning, sem
hlaut að losna mjög úr reipum
á þessari öld nýrrar tækni og
fólksfæðar í sveitum. Efalaust
er ástandið i þessum efnum
misjafnt eftir landshlutum, en
hæpið mun að fullyrða nokkuð
um, hvar í röð Biskupstunga-
menn muni standa. Hitt skiptir
meira máli, að hér sem víðar
mun vaxandi viðleitni og áhugi
beirjast í rétta átt.
Heyrzt hefir, að Kvenfélagið
hafi nýlega kosið nefnd til þess
að vinna að fegrun kirkjugarð-
anna i sveitinni. Er þaö sannar-
lega gleðilegt. 1 því sambandi
má benda á Biskupstungnabók
og sjóöinn, sem henni er tengd-
ur, en hann mun nú það stór,
að leyfilegt mun að verja 2/s af
vöxtum hans til prýði á kirkju-
gðrðunum eða umhverfi barna-
skólans og félagsheimilisins.
Margt mætti raunar segja
um umhverfi Aratungu og
barnaskólans. Þar eru einhver
hin brýnustu verkefni sveitar-
félagsins í framtíð. Allt, sem
gert hefir verið á svæði félags-
heimilisins, er raunar ágætt,
svo langt sem það nær. En bet
ur má ef duga skal. Þessar for-
kunnarfögru nýbyggingar leiða
vissulega vel í ljós, hversu nöt-
urlegt og fátæklegt allt hið
næsta nágrenni þeirra er. Blíkt
hlýtur að meiða augu gesta og
gangandi. — Hvenær verður t.
d. vegurinn aystur í hverfið
orðinn slíkur, sem hann þarf að
verða?— Hvenær verða vírgirð
ingarnar horfnar af skurðbökk-
unum meðfram honum og lim-
gerði komið í stað þeirra? —
Hvenær losnum við yfirleitt
við gaddavírsmenninguna, fs-
lendingar? — Það skal vissu-
lega ekki vanmetið, sem ein-
staklingar hafa vel gert í Reyk-
holtshverfinu, en heildarsvip-
urinp er ekki fagur. Fyllsta
þörf væri á að fá hæfan mann
til þess að gera tillögur um
skipulag og úrbætur fyrir hverf
ið allt í heild. — Hið sama
þyrfti að gera í Laugarási, áður
en það er um seinan.
Hér var minnzt á Biskups-
tungnabók. Vel gæti hún orðið
hin merkasta bók sem heimild-
arrit, en til þess að svo megi
verða, þurfa fleiri rithöfundar
að vekjast upp í Tungunum.
Haft var eftir merkum bók-
menntamanni, íslenzkum, að
rithöfundur blundaði á öðrum
hverjum bæ á landinu. Líklega
er þó of vægilega til orða tek-
ið, að rithöfundar blundi hér í
sveit. Þeir hljóta að steinsofa.
Má það heita býsna hart, þar
eð vagga íslenzkra bókmennta
mun þó hafa staðið í Biskups-
tungum. ■—: En eitt er augljóst:
Sveitarblað er varla hugsanlegt
að gefa út til langframa, ef
tveim eða þrem mönnum er
ætlað að skrifa hyern staf í
það.
Skáld eru þó fyrir víst í
Tungunum. Varla hefur verið
ort eins mikið hér í sveit um
árabil og nú í vetur. Meira að
segja er hér nú all afkastamik-
ið hestavísnaskáld, Gunnar
Thorsteinsson á Spóastöðum.
Gunnar er raunar ennþá ungur,
og því varla tiltökumál, þótt
vísur hans séu misjafnar að
gæðum, en með aukinni æfingu
og sjálfsgagnrýni ætti hann að
verða snjall.
Hér eru fjórar vísur eftir
hanp:
Um Goða Höskuldar Eyjólfs-
sonar:
Rennur tíðum Goði grund,
gneistar fold und járnum.
Hefur jafnan hýra lund
Höskuldur á klárnum.
Fallega teygir fákur skrokk
fram um sléttar grundir.
Goði hristir ljósan lokk,
loga steinar undir.
Um moldstjörnóttan tamnings-
fola:
Höfuð frítt og hálsinn góður,
hátt sig reisir Stjarni minn,
allur gangur, — enginn ljóðyr,
alltaf sami léttleikinn.
Um Þórarin á Spóastöðum:
Leggur iðinn staf við staf,
úr starfi ei verður rækur,
sá garpur hefir gaman af
að gera upp kúa-bækur.
Leiklistin er þó sú listgrein,
sem á flesta iðkepdur hér j
sveit, og er ekki annað en gptt
um það að segja. Bér skal að-
eins varpað fram þeirri spurn-
ingu, hvort ekki væri eðlilegra
og vænlegra til framdráttar list
inni, að stofnaður yrði leik-
klúbbur, sem starfaði a. m. k.
alla vetrarmánuðina reglulega,
í stað þess að vinna í fárra
vikna skorpum.
G. Öl. Ól.