Læknablaðið - 01.05.1932, Blaðsíða 8

LÆKNABLAÐIÐ
3§
a'ð gjaldskrá yrði sett embættislausum læknum, er harla litilfjörleg. Fyrsta
mótbára læknafélagsins var, að ríkið hafi ekki rétt til þess að setja embætt-
islaum læknum gjaldskrá. Svar landlæknis við þessu er að eins: „F.ftir
því ætti það að vera stjórnarskrárbrot, en það er tilhæfulaust.“ Hvaðan
landlækni kemur slíkur óvefengjanlegur skilningur á stjórnarskránni vitum
vér ekki. Landlæknir talar eins og páfinn ex cathedra, en hitt vitum vér, að
allir þeir lögfræðingar er vér höfuin haft tal af, telja líklegt, að það muni
vera stjórnarskrárbrot.
Hvað aðstöðu læknanna gagnvart viðskiftamönnum þeirra viðvíkur, þá
er hún fyrst og íremst ólík allra annara að þvi leyti, að læknar
áskilja sér ekki fyrirfram horgun fyrir störf sin, dettur yfir höfuð
ekki í hug að fara fram á horgun hjá talsverðum hluta sjúklinga sinna,
fá hana ekki greidda hjá enn öðrum hluta. Það er mjög sjaldan að læknir
hingað til hafi leitað aðstoðar lögfræðings til þess að fá þá borgun sem
þeim hafi borið. Vér getum ekki séð að störf lækna „verði svo trygð og ein-
skorðað af löggjöfinni með lögum þessum, að þeir þess vegna verði að sætta
sig við að bæta fyrir það með nokkru.“
Dæmi landlæknis um yíirsetukonur er villandi vegna þess að þær að jafn-
aði fara ekki eftir taxtanum, og aldrei hefir verið úr því skorið með dómi,
hvort þeim beri skylda til þess.
18 manna nefnd í Danmörku sem unnið hefir að undirbúningi danskra laga
um lækningaleyfi ræddi m. a. um það, hvort setja skyldi öllum læknum gjald-
skrá, en hvarf frá því, fyrst og íremst af því, að ekki voru til gjaldskrár
fyrir aðrar tilsvarandi atvinnugreinar, þvi næst af þvi að taxtar lækna „ikke
i Almindelighed kan betegnes som urimelig höje“ og í 3. lagi þar eð 65%
af þjóðinni væri í sjúkrasamlögum. I 4. lagi vegna þess, að það hafi jafnan
verið siður, að læknar tækju tillit til fjárhagsástæðna sjúklinganna, er þeir
settu upp fyrir verk sin. Af þessum röksemdum dönsku nefndarinnar hefir
landlæknir að eins talið nr. 3.
önnur mótbára læknafélagsins gegn gjaldskrá var, að eftir henni myndi
ekki verða farið. Landlæknir telur ekkert við því að segja, þó greiðsla fari
fram hærri eða lægri en gjaldskráin ákveður, þegar það skeður með góðu
samþykki beggja aðila. En síðar í greinargerðinni tekur hann fram, að
læknum eigi að vera óheimilt að gera reikning fyrir hærri upphæð en gjald-
skráin ákveður. Getur afleiðingin af þessu auðveldlega orðið sti, að læknir
neyðist til þess að semja fyrirfram uin borgunina, ef hún á að vera önnur
en sú, sem ákveðin er í gjaldskránni, og óhjákvæmileg afleiðing verður það,
að læknar verði að ganga strangar eftir greiðslunni en áður, því að andi og
orðalag frumvarpsins er yfirleitt þannig í garð læknanna, að þeir geta ekki
búist við þvi, að sanngjörn gjaldskrá verði samin.
Þriðja mótbára læknafélagsins gegn gjaldskrá er sú, að læknar verðleggi
ekki verk sin fram yfir það sent sanngjarnt er, og getur landlæknir ekki
mótmælt þessu með nokkrum rökum, sem heldur ekki er von.
Læknafélagið hcfir talið, að of litill munur væri gerður á sérfræðingum
og öðrum læknum með því að sérfræðingum á að eins að vera heimilt að
taka Yi hærra en almennum læknunt.
Landlæknir kann sýnilega ekki að gera greinarmun á venjulegu viðtali
og sérfræðilegri skoðun, enda hefir hann sjálfur ekki hlotið sérfræðings-
mentun, og ekki gert sér ljóst, hve miklu meiri kröfur eru gerðar um ment-