Læknablaðið - 01.09.1939, Qupperneq 10

104
LÆKNABLAÐ IÐ
að Vífilsstööum til hælisvistar þar.
Vegna fyrirhugaöra breytinga á
rekstri hælisins, m. a. vegna þess-
arar ráöstöfunar, taldi ráöuneytiö
heppilegt, aö væntanlegur eftir-
maöur prófessors Siguröar Magn-
ússonar tæki við yfirlæknisstarf-
inu strax um næstu áramót.
í bréfi Læknafélagsins er þess
getið, viðvíkjandi umsögn land-
læknis um þetta mál, aö „almenn-
ingur“ telji sjálfsagt, aö prófessor-
inn muni þar „hafa verið borinn
einhverjum þeim sökum, er gert
hafi nauösynlegt aö hann væri
leystur frá störfum." Út af þessu
skal þvi lýst yfir, að um slíkt er
alls ekki aö ræöa, og skal enn-
fremur á þaö bent, að engin ástæöa
er til að líta svo á, að embættis-
manni ríkisins, sem er leystur frá
starfi á aldrinum 65—70 ára, sam-
kværnt gildandi lögum, sé meö því
gerð „óvirðing“, eða aö slík ráð-
stöfun hljóti aö stafa af því, aö
einhverjar sérstakar sakir séu á
viökomandi embættismann.
Um leið og próf. Sigurði Magn-
ússyni var tilkynt ákvöröun ráöu-
neytisins um aö leysa hann frá
starfi um næstu áramót, var hon-
um einnig tjáÖ, að ráÖuneytiS hefði
ákveðiö aö leggja til viö Alþingi
að hann fengi greiddar kr. 2000 á
ári í eftirlaun."
Þetta svar ráöherrans er aö vísu
ekki eins skýrt og ákveðið oröaö
eins og viö höföum gert ráð fyrir
eftir samtalinu, en þaö kemur þó
greinilega fram„ eöa svo veröum
við að skilja þaö, í sambandi viö
áöurnefnt samtal, aö engar sakir
hafi veriö fyrir hendi og ráöherra
hafi ekki ætlað sér að gera þetta
í neinu óvirðingarskyni við frá-
farandi yfirlækni. Sá stjórnin nú
ekki að þaö gæti boriö neinn ár-
angur, aö eiga í lengri deilum viö
þennan ráðherra, heldur reyna aö
beita sér fyrir hinu, aö próf. Sig.
M. fengi sínum fjárhagslegu kröf-
um og réttlæti fullnægt. Um ár-
angurinn af því er þó enr.þá ótima-
bært aö tala, en stjórn L. í. hefir
fulla von um að fjárhagsspursmál-
ið muni leysast á viðunandi hátt
fyrir prófessorinn. Síðar á fundin-
um mun verða borin fram tillaga
til samþyktar, er að þessu lýtur.
Það má vel vera, aö einhverjum
kunni að þykja að stjórn L.l. hefði
átt að nota ítrustu aðgerðir út af
þessu máli, en þar sem hún ekki
gat sannfærst um, að það yröi
nokkrum til góös eöa hagnaðar, þá
lét hún hér staðar numið aö svo
stöddu.
Þessu næst skal frá því skýrt,
að stjórn L. f. lenti í nokkrum á-
rekstri við heilbrigðismálaráð-
lierra, sem nú hefir ekki komiö
fyrir i fjölda mörg ár, og kom því
að óvörum, en flestum mun þaö
kunnugt nú oröið. Til þess að fé-
lagar átti sig glöggar á öllum að-
stæðum i þeim málum, vil eg leyfa
mér aö rifja upp hvernig aðstaða
félagsins hefir veriö gagnvart em-
bættaveitingum hin síðustu átta
árin.
Árið 1931 var hin svokallaða
embættaveitinganefnd lögö niöur,
er hinn nýi landlæknir kom til
valda, og var jafnframt ákveöið
aö gefa honum fult tækifæri til
þess sjálfum aö velja menn til em-
bætta. enda hafði hann lýst því yf-
ir viö þáverandi félagsstjórn, að
hann myndi framfylgja mjög svip-
uðum reglum og hefði líka skoöun
á þeim málum og emhættaveit-
inganefnd og félagsstjórn hafði
áöur notað og látið i ljós. Var því
og treyst, að hans tillögur yrðu
teknar til greina og hann myndi
fylgja þeim svo fast fram, að eng-
in ríkisstjórn myndi dirfast að
ganga í berhögg við þær. Munu