Nýjar kvöldvökur - 01.09.1929, Síða 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
99
viðskiftum okkar. Við áttum mikið sam-
an að sælda, ekki aðeins meðan hún lifði,
heldur líka — eftir lát hennar, þó und-
arlegt kunni að virðast.-------
Jeg var alinn upp á næsta bæ við Marju
gömlu. Þar var óvenjulega þjettbýlt, og
á þeim slóðum voru líka óvenjulega mörg
börn á ærslareki. Það þarf ekki að taka
það fram, að við krakkarnir sóttum mjög
saman til leika. Hvað elskar sjer líkt. Við
mynduðum fjölmenna flokka, ræningja-
og stigamannaflokka, sagði fólkið, þeyst-
um bæ frá bæ, ekki verulega hljóðlát eða
hógvær, ljetum greipar sópa um alt laus-
legt og höfðum með okkur. Sumt sást
aldrei, sumt kom aftur brotið og braml-
að. Reka hvarf af þessum bænum, hrífa
af öðrum, bestu reipi bóndans af þeim
þriðja, broddstafir og skíði af þeim
fjórða. Það var meira en að við værum
til. Við vorum plága.
Hvernig, sem því vjek við, þá var það
oftast svo, að við staðnæmdumst í Hábæ,
þar sem Marja átti heima. Líklega hefir
hún dregið okkur, því í þá daga þótti
okkur hún óumræðilega merkileg vera.
Fyrst var það, að hún var mikið hölt
°g gekk við stafprik. Við sáum ekki ann-
að en ytra borðið — höktandi, óásjálega
kerlingu. Okkur datt ekki í hug sú rauna-
saga, sem lá á bak við fótbrot hennar og
helti. Annað var það, að hún tók óstjórn-
lega mikið í nefið. Það höfðum við aldrei
sjeð nokkurn kvenmann gera. Þegar
Marja tók upp pung sinn, velti honum og
þæfði hann á alla vegu, raðaði síðan löng-
urn tóbakshrygg á handarbak sitt, og
hann hvarf á einu augabragði upp í nef
henni eins og þar væri botnlaust hyl-
dýpi, — það fanst okkur afburða merki-
Mg og skemtileg sjón.
Enn var það, að Marja átti venjulega
Mhnikinn forða af kandis-sykri, og
geynidi hann í hvítum ljereftspoka undir
hoddahorni sínu. Þetta var hennar helgi-
dómur. En það hafði þau áhrif á okkur
krakkana, að við fengum því óviðráðan-
legri löngun til að fara höndum um þessa
eign hennar. Ekki til þess að stela —
heldur til að stríða henni. En hún var
skapstygg og uppstökk með afbrigöum.
Á það lagið gengum við •— höfðum ein-
hverja villimannlega nautn af því að reita
hana til reiði, sjá hana verða hamstola af
tryllingi og heyra hana ausa skömmun-
um yfir »stefnivarginn«, »fjandafans-
inn«, »kvikindis-þorparana«.
— Einu sinni komumst við í pokann
hennar. Hún hafði gengið eitthvað í'rá,
og gleymt að fela hann. Við gerðum óð-
ara harðvítugt áhlaup á rúmið hennar —
drógum pokann fram í dagsljósið, og
tæmdum úr honum á ábreiðuna. Krist-
allstærir, dökkbrúnir, lokkandi molarnir
glitruðu fyrir augum okkar í furðulegum
töfraljóma. En enginn tók neitt. Við vor-
um ekki meiri ræningjar en það. En við
dreifðum sykrinu út um alt — stráðum
því upp á lausholt og syllur, földum það
undir sperrum og bitum, og sýndum fúl-
menskulega uppfyndingasemi í því að
koma molunum á sem ólíklegasta staði.
En þegar vei'kinu var að verða lokið —
kom Marja. Jeg hefi aldrei sjeð annað
eins fjaðrafok í allar áttir. Og jeg hafði
heldur aldrei sjeð Marju gömlu snúast
eins hart við og ljettilega eins og þá, til
þess að koma prikinu sínu á hrygg
þeirra, sem síðastir urðu til að forða sjer.
Og útliti hennar þá stundina gleymi jeg
aldrei. Hún mun aldrei hafa verið fögur
kona eða glæsileg. Og ekki hafði löng
raunaæfi, strit og slit, elli og hrumleiki
gert hana fegurri ásýndum. Hún gat orð-
ið óárennileg, þegar henni rann í skap.
En aldrei hafði jeg sjeð hana eins ferlega
og í þetta sinn.-----
Jeg ætla ekki að lýsa öllum glettum
13*