Nýjar kvöldvökur - 01.09.1929, Qupperneq 9

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
103
hann mjer þennan smíðisgrip sinn, og
og spurði, hvort jeg vildi ekki þiggja
hann til minningar um sig, því nú yrði
öllu að vera lokið á milli okkar.
— Gengurðu aldrei við þá hækju?
spurði jeg, því jeg mundi ekki, að jeg
hefði sjeð Marju með hana.
— Þú ert fífl, greyið mitt! Hvað held-
urðu, að jeg hafi gert við þessa gjof ? Jeg
tók við henni------það gerði jeg. En jeg
lagði hana yfir hnje mjer og kurlaði
hana í smábúta, því handleggina hafði
jeg þó heila. Og þú heldur kannske, að
jeg geymi brotin eins og einhvern helgan
dóm? O-nei-------ekki geri jeg það. Jeg
kastaði þeim af öllu afli í hann, beint
framan í andlit hans. Þú skilur það auð-
vitað ekki fremur en annað, að mjer þótti
vænt um, þegar jeg sá, að nokkrir blóð-
dropar hrutu úr kinn hans niður á hlaðið.
Síðan hefi jeg verið eins og jeg er,
rýjan mín. Engum hefir þótt vænt um
tthg, og mjer eklci um neinn. Allir hafa
hætt mig og hrakið. Jeg hefi goldið líku
iíkt, reynt að láta hart mæta hörðu og
híta frá mjer. Jeg hefi slegið aftur, hafi
jeg fengið högg. Mjer tókst að gera mig
nógu helvítlega fyrir þennan heim. Hann
á ekki betra skilið af mjer. Jeg er orðinn,
°g hefi lengi verið, eins og ísköggull,
skilurðu það garmurinn — — eins og ís-
hoggull, og verð það þangað til drottinn
andar á mig. Ef til vill getur hann eitt-
hvað úr mjer gert — blásið í mig ein-
hverju lífi að nýju.
Marja stóð á fætur og fjekk sjer í nef-
ið. —
•— En nú ætla jeg að hökta út, og líta
eftir lörfunum þínum, svo að þú getir
skreiðst heim.-----
Jeg þarf ekki að taka það fram, að eft-
lr þetta varð framkoma mín alt önnur
við Marju, en áður hafði verið.
Svo eru eftir síðustu viðskifti okkar.
Tæpu ári eftir þetta, kom jeg sem oft-
ar einn dag að Hábæ. Jeg fór geyst að
vanda, og þaut í einum spretti alla leið
inn í baðstofu. Það var hljótt um, og ekki
aðrir viðstaddir en húsfreyja. Marja sat
ekki á rúmi sínu. Hvarflaði jeg þangað,
settist á það og hallaði mjer nokkuð hast-
arlega aftur á bak upp að höfðalaginu.
Jeg vissi, að nú var mjer óhætt að gera
mig heimakominn við Marju gömlu og
það, sem hennar var. En jeg tók eftir
því, að eitthvað hart og óþjált var undir
baki mínu.
Húsfreyja sá hvað jeg hafðist að. Gekk
hún til mín alvarleg og þögul, tók í hand-
legg mjer og reisti mig upp úr rúminu.
Um leið lyfti hún ábreiðunni ofan af
koddanum, og sýndi mjer, hvað jeg hafði
lagst á. Marja gamla lá látin í rúminu
sínu. Drottinn hafði andað á ísköggulinn.
Síðan veit jeg hvað það er — að deyja.
Alt lífsmagn fjaraði úr líkama mínum
þetta augnablik, og því olli skelfing,
skömm og hræðsla. En þegar það seitlaði
í mig aftur, rak jeg upp nístandi neyðar-
óp, og tók á rás út úr bænum og heim.
Jeg hljóp eins og fældur hestur — í vit-
firringu, í ofurmagni hræðslunnar. Á
hverju augnabliki bjóst jeg við að sjá
Marju á eftir mjer. Þó okkur hefði sam-
ið vel upp á síðkastið, datt mjer ekki í
hug, að hún þyldi mjer þetta síðasta að-
kast. Hún hafði sjálf sagt, að hún hefði
vanið sig á að bíta frá sjer. Jeg vissi af
sjálfsreynslu, að hún hafði gert það
svikalaust, svo langt sem kraftar hennar
hrukku. Nú voru þeir orðnir margfaldir
við að, sem áður hafði verið. Hún hlaut
— hún hlaut að koma og hefna sín.
En heim komst jeg án þess að hún
kæmi. En skelfingin yfirgaf mig ekki.
Jeg vaknaði í svitabaði á hverri nóttu, og
dreymdi hryllilega drauma. Jeg fór ein-
förum, en þorði þó aldrei að vera einn.
En eina nótt kom hjálpin.