Nýjar kvöldvökur - 01.09.1929, Qupperneq 17

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
111
Hann hristi höfuðið.
»Jeg veit ekki hvernig á því stendur, en
jeg hefi það á samviskunni, að örlögin
hafi ákveðið yður til einhvers annars.
Jeg get ekki hugsað mjer yður sem
nunnu«.
XX. KAFLI.
Cæsar Maruffi.
Nokkru eftir að Vittoria hafði heim-
sótt Blake í skrifstofu hans kom hún heim
úr heimsókn til Myra Nell W-arren og
hitti Olivetu í mjög æstu skapi.
»Hefir þú frjett nokkuð?« spurði hún
æst.
»Ekkert, sorella mia«.
»ómögulegt! Guð minn góður! Jeg dey!
Jeg get ekki þolað þessa æsingu lengur«.
Vittoria lagði hönd sína á öxl henni.
»Vertu hughraust«, mælti hún. Það er
ekkert við þessu að gera nema bíða. Jeg
hefi einnig mína byrði að bera. Cæsar er
horfinn; enginn veit hvar hann er«.
Það fór hrollur um Olivetu. »Þá er úti
Uin okkur. Hann hefir fengið grun«.
»Þú hefir sagt það fyr; en hvernig
mætti það vera?«
»Jeg veit það ekki. Hann er slunginn
eins og fjárinn sjálfur og Signore Blake
hefir ef til vill gert eitthvert axarskaft«.
Oliveta var náföl af hræðslu. Hún lafði í
systur sinni og endurtók hvað eftir ann-
að: »Hann kemur aftur. Guð varðveiti
okkur! Hann kemur aftur«.
Vittoria reyndi að sefa hana en var þó
langt frá því, að vera jafn örugg og ótta-
laus eins og hún ljet. Hún vissi, að alt
hafði verið undirbúið með mestu var-
^árni og þó hafði hann sloppið út. Hvorki
hún, Blake, nje lögreglustjórinn höfðu
getað komist að því, hvort hann hefði af
tilviljun farið burt úr bænum eða verið
aðvaraður.
Dag þennan hafði Vittoria fengið boð
um það frá Myru Nell, að koma til henn-
ar eins fljótt og hún gæti og hún hafði
farið, glöð í huga yfir því, að geta hætt
að brjóta heilann yfir hinum örðugu á-
stæðum heima fyrir, en ungfrú Warren
hafði ekki talað um annað en Norvin
Blake og það hafði ekki hjálpað til þess,
að veita henni hina nauðsynlegu hugarró.
Oliveta tók brátt eftir því, að systir
hennar þarfnaðist trausts.
»Carissina! Þú ert veik!« hrópaði hún
áhyggjufull. Vittoria kinkaði kolli. »Það
eru augun og höfuðið! Máske er það hit-
inn eins mikið og áhyggjurnar, sem þjá-
ir mig«.
Vittoria hafði fleygt sjer á legubekk-
inn. Hún var klædd Ijettum silkikjól og
hárið gylt og fagurt hjúpaði líkama
hennar.
»Það er undarlegt, að þessi maður hef-
ir eyðilagt líf okkar beggja!« mælti Oli-
veta eftir nokkra þögn.
»Þú mátt ekki jafnt og stöðugt hugsa
um þennan mann«, mælti Vittoria.
»Enginn ræður við hugsanir sínar,
þegar þreytu og veikindi ber að dyrum.
Jeg er farin að hata alt hjer — alla menn.
og landið«.
»Máske kallar Sikiley á þig«.
Oliveta svaraði ákaft: »Já! Og þú, elsk-
an mín, ert líka ógæfusöm. Látum oss
fara heim — heim!« Hún horfði fram-
undan sjer í draumi og sá í anda fjöllin
upp af Terranova — olíuviðarlundi og
blómgarða.
»Veslings, elsku systir mín!« mælti
Vittoria. Vertu þolinmóð. Ekkert sár er
svo djúpt, að tíminn megni ekki að lækna
það. Jeg veit það, því jeg hefi sjálf liðið«.
»Og þjáist þú ekki enn? Það er langt
síðan þú hefir talað um — Martek.
Vittoria þagði andartak og lokaði aug-
unum. Þegar hún hóf máls að nýju, var
það ekki með svari við spurningunni.