Nýjar kvöldvökur - 01.09.1929, Qupperneq 18

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Jeg get aldrei horfið heim til Sikileyjar
aftur, því það mundi ýfa sár mín og
vekja sorg mína að nýju. En það er eng-
in ástæða til þess að þú ekki farir heim.
Þú hefir efni á því. Alt, það sem jeg átti,
hefi jeg gefið klaustrinu.
Oliveta hrópaði: »Jeg á ekkert. Það,
sem þú gafst mjer geymi jeg aðeins
handa þjer. Auk þess fer jeg ekki ein —
jeg skil aldrei við þig«.
»Bráðum kemur sá tími,þegar við vei-ð-
um að skilja — innan skamms, elskan
mín«.
»Það efast jeg um«. Bændastúlkan
þagnaði andartak. »Vonar þú með sjálfri
þjer að þú öðlist frið innan klausturmúr-
anna?«
»Já — að minsta kosti frið; kannske á-
nægju og gæfu«.
»Það er ómögulegt«.
»Svo! Og hversvegna?«
»Af því að þú elskar þennan Signore
Blake«.
»01iveta! Ertu frá þjer«.
»Máske! En ennþá er jeg ekki blind.
Og hann elskaði þig strax í Sikiley«.
»Og hvað svo?«
»Hann er fallegur maður. Jeg held þú
gætir við hlið hans fundið sama djúpa
kærleikann og þú barst til Martels«.
Vittoria leit á systur sína.
»Jeg er ekki eins og aðrar stúlkur.
Mátturinn til ástar er dauður í mjer. Jeg
er eins og maður, sem mist hefir sjón við
eldsvoða; augun eru kyr, en sjónin er
horfin«.
»Þú sefur kannske eins og kóngsdótt-
irin, sem beið eftir kossinum«.
Vittoria tók óþolinmóðlega fram í fyrir
henni: »Nei, nei! Og þú veist ekkert um
tilfinningar hans. Honum líst kannske á
mig, en hann elskar ungfrú Wárren og
hann hefir beðið hennar. Hún dáist að
honum og elskar hann — þau eru sköpuð
hvort fyrir annað«.
»Tilbiður hún hann? endurtók Oliveta.-
»Che dio! Það er bara leikur. Tilfinning-
ar hennar eru óstöðugar eins og vindur-
inn«.
»Ef til vill, en hann tekur það alvar-
lega. Það er honum að þakka, að hún
verður drotning á grímudansleiknum.
Hann hefir meira að segja borgað kjól-
ana hennar. Það var til þess að segja
mjer frá þessu, að hún vildi tala við mig
í dag«.
»Þjer þykir víst vænt um hana«, sagði
Oliveta hikandi.
»Já, hún og þú eigið það sem rúmast
af kærleika í brjósti mínu«.
»Jeg held jeg skilji þig. Þú hefir þínar
föstu skoðanir, systir mín. Þú hefir vilj-
andi úthýst æfintýraprinsinum og vilt
halda áfram að sofa«.
Vittoria hnyklaði brýrnar.
»Tölum ekki meira um það«, mælti hún
og sneri sjer til veggjar.
Rökkrið seig smám saman yfir. Loks
sofnaði Vittoria en Oliveta hjúpaði sig f
sjali og læddist hljóðlega út úr húsinu til
þess að kaupa ýmislegt, er hana vantaði.
Nolckru áður þennan sama dag hringdi
síminn á skrifstofu Norvin Blake, er
hann sat niðursokkinn í störf sín. Hann
tók undir og heyrði, að það var O’Neil,
er bauð góðan daginn.
»Halló! Er það Blake? — Við erum
búnir að ná Maruffi!«
»Hvenær? Hvar? hrópaði Norvin.
»Fyrir 5 mínútum, heima hjá honum.
Johnson og Dean hjeldu vörð um húsið.
Hann kom með þeim eins og lamb. Þeir
eru nýbúnir að síma að þeir sjeu á leið-
inni«.
»Ágætt. Þurfið þjer á mjer að halda?«
»Nei! Við sjáumst aftur. Vertu sæll«.
Loksins. Norvin fanst eins og ljett vera
af sjer stórum steini við þessar frjettir.
Nú þegar Belisario Cardi var handtek-