Nýjar kvöldvökur - 01.09.1929, Qupperneq 38

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ókunnu stú'kuna iangaði auðsjáanlega til
að eiga blómvöiidlnn.
»Garðyrkjumaðurinn er mesti svíðing-
ur með blómin sín«, sagði hún og brosti
freistandi. »Sannleikurinn er, að þessi
blóm voru ætluð annari«, sagði eg og var
nú farinn að linast í ásetningi rnínum.
»Þess sætar anga þau!« hrópaði hún
hlægjandi. — Ekkert gefur blómum slík-
an ilm«. Og hún rétti netta, litla hönd út
til þess að grípa blómin. »Er það lærdóm-
ur frá Lundúnum?« spurði eg og hélt
blómvendinum svo hátt, að hún gat ekki
náð honum. »Það gildir í sveitinni líka:
Aðeins einn maður til að tína blómin, en
fleiri en ein yngismey, sem vill anda ilm
þeirra að sér«. »Jæja«, sagði eg, »blóm-
vöndurinn er yðar, og verðið er það, sem
þér buðuð«. »Verðið?« sagði hún. »Hvað?
óskið þér að vita nafn mitt?« »Já, nema
því aðeins að eg rnegi gefa yður það nafn,
sem eg sjálfur vel yður«, svaraði eg og
leit, að eg hélt, hvatskeytslega til hennar.
»Ætlið þér að nota það nafn, þegar þér
talið um mig við mistress Barböru? —
Nei, eg skal gefa yður nafn, sem þér get-
ið nefnt mig. Þér megið kalla mig Cyda-
ria«. »Cydaria! Það er fallegt nafn«.
»Það er eins gott og hvert annað«, svar-
aði hún kæruleysislega. »En er ekkert
annað nafn, sem fylgir því?« »Hvenær
spyr skáldið um tvö nöfn til að setja yfir
kvæði sitt? og þér þurftuð áreiðanlega að
fá mitt til þess að setja það yfir son-
nettu«. »Látum það þá vera Cydaria«,
sagði eg. »Látum það vera svo, Símon. —
Og er ekki Cydaria eins fallegt og Bar-
bara?« »Það hljómar framandi«, sagði eg,
»en það hljómar vel«. »Og nú, blómvönd-
inn!«
»Eg verð seinna að borga reikning fyr-
ir þetta«, andvarpaði eg í hljóði. En
samningur er samningur — og eg gaf
henni blómin. Hún tók við þeim og stakk
nefinu inn á milli þeii’ra. Eg stóð og
horfði á hana, hugfanginn af yndisþokka
hennar og hinu frjálsa í fari hennar. Og
enda þótt eg væri naumast fullvaxinn
piltur, hafði eg haft rétt fyrir mér, þegar
eg sagði, að öll fegurð væri ekki eins. Hér
var nú til að byrja með tvennskonar feg-
urð, hennar og Barböru. Hún leit upp, og
þegar hún sá, að eg horfði á hana, gretti
hún sig ofboðlítið, eins og hún hefði bú-
ist við því og það í raun og veru væri
henni fremur að skapi en hitt; ef eg hefði
horft' á Barböru á sama hátt, mundi hún
hafa sýnt mér kulda og látið mig finna
til fjarlægðarinnar á milli okkar í heilan
klukkutíma eða meira. Cydaria brosti að-
eins ertnislega og hneigði sig fyrir mér,
eins og hún ætlaði að fara — en hún fór
ekki, en hélt áfram að gefa mér hornauga,
og á meðan var hún að bora dálitla holu
niður í veginn með tánni á skónum sín-
um.
»Þessi listiskógur er inndæll staður!«
sagði hún svo. »En stundum er það bein-
línis erfitt að rata í honum«.
Eg var ekki seinn á mér að taka bend-
ingu hennar: »Ef þér nú hefðuð fylgdar-
mann...« byrjaði eg. »Hvað? Já, ef eg
hefði fylgdarmann, Símon«, hvíslaði hún
og brosti kankvíslega. »Þér munduð þá
rata, Cydaria, og fylgdai’maður yðar
mundi vera mjög...« »Mjög stimamjúkur.
— En þá...« Hún þagnaði snögglega og
munnvikin drógust niður á við, eins og
henni alt í einu þætti miður. — »En hvað
þá?« spurði eg. »Þá yrði mistress Bar-
bara að vera einsömul!«
Mér varð hverft við. Eg leit upp og í
áttina til hússins. Svo leit eg aftur á
Cydariu.
»Hún sagði við mig, að hún óskaði að
vera einsömuk, sagði eg. »Nei? Hvers-
vegna sagði hún það?« »Eg skal segja yð-
ur fi’á öllu saman á leiðinni«, sagði eg, og
Cydaria hló aftur.