Ingjaldur - 16.10.1932, Blaðsíða 2

2
INGJ A L D U R
ins, því ab hun kemur mér ekk-
ert vlð og á ekki aö koma nein-
um viö, sem söeins vill þaÐ sem
hann telur réitast og öllum bezt.
En þó svo sé, velt égað hérerglímt
viö bæðí mjög viðkvæmt og mjög
örðugt úrlausnarefnl. Skaðar
ekki að athugufi sé þau atriði,
sem ég hefi dregið frnin. En
hvaö tem öðru líður endurtek
ég það, sem ég f upphafiuu
inintist á og áður hefi tekið fram
í blaðinu: það er skylda þlng-
ílokks, sem byggir rilveru sma
a þmgræðinu að hafa Btetnuskrá
samþykta á þingræftislegan hait.
Or þeaaari vöntun er Sjalfstæðis-
flokkurinn skyldur að bæta sem
ailra fyrst og í þvi skyni er
stefnuskrá „lugjalda" samln.
Kolka svarað.
Hin siðari grein Kolka læknis,
sú er birtisfc í „Gssti" hans 2. þ.
m. er öllu hógværaii en sú er
hann- skrífaði á fyista sprettinum
,Byltingavíinan“ er sýmlega í
vénun. þvínær, öll fyrsta siðan fer
til að draga í land það s.em áður
var ýtt á flot,
Jæja, þetta er ekki nerna gott
og blessað, fyrst læknirinn meinti
alt annað en í grein hans stóð.
Haiin um það. Eitt blaðið fyllir
hann með lofdýrð um byltíngu og
oíbeldi, og svo fer hið næstu til
að breiða yfir það sem sagt var
í hinu.
Með þessu má hafa óþortletg
efni í „Gest“, og svona eiga rit-
stjórar að vera.
Arinars líkist þetta nokkuð mik-
ið því sem á „gamall og góðri
íslenzku" er kallað, að „jeta ofan
í sig“.
Ég ætla ekki að fara að leiða
neinar getgátur að þvi, hvað lækn-
iritm hefur ætlað að segja í fyrstu
groin sinni. Ég tók hana eins og
hún var töluð, þegar ég skrifaði
þær athugasemdir er „Ingjaldur*
flutti, en mér sýndist á „Gesti"
hinum síðari, að ekki hafi verið
til þess ætlast af hðfundinum.
Hann telur upp margav „rangfærsl-
ur“ hjá mör, setn haiín kallar svo.
Er til lítils að fást um það fyrlr
mig. Hann verður að Uta þuð
eitthvað heita, úr þvi hann viil
slúðra sig frá sínum fyrri kenu-
ingum.
Hvað som fiður, er það vfst, að
menn lögðu þann skilniiig í grein
ltans, bæði hér og annarsstaðar,
að hann væri að pvédika blossun
bvp »irnr og ofbeldis T. d. gerir
A1 ý' ■iibiaöift rað fyrir því,
KoUa sé orðinn annaðhvorfc
Koimmmisti eða fasisti. Sem sagt
byltiiigamaður í aðrahvota áttina.
Hér í Eyjum lóku byltingasinn-
ar á alls oddi útaf þessu skritl
læknisíns. ftagt er að Kommúnist-
at' h«fi haldið sérstakt þing til
ræða utn þessa nýju halasljörr.u á
himni byltingarinnar, en skoðanir
hafl verið nokkuð skiftar uni eðli
hennar, og brautin óútreiknanleg.
Get óg hér atribis, til
þess að sýna lækninum fram á
það, að það er ekki bara fyrir
illkvittui úr mór, aö skraf hans
var skilið á þetman veg.
Læknirinn ber stg illa yfiv því
að ég skuli ekki hafa tekið alt til
meðferðar sem hann lét frá sér
fara, þar á meðal um þiugræðið
og einstaklingsliyggjuna. Urn þirtg
raóðisgallana lét ég þó svo um
rnæit, að það væri ekki skipu-
lagið setn ætti höíuðsökina, iteld-
ur ofiast mennirnir sern með það
fara. i?etta gerir Kolka enga til-
rauu tíl að hrekja, sem ebki .er
von. Hann veit svo vel að þetta
er satt. Hurin bendir ekki held-
á neifct sem, sem hunn sé örugg-
ur um að sé betra en þingræðis-
fyrirkomulagið.
Hantt sagði í liinni fyrri grein
siuni, að fyista akylda hvers
þjóöskipulags &é sú, að sja fyrir
því að allir hafi nóg að jeta. Er
það skipulag fundið eða veit K olka
hvar það er? Jafnvel í Rússlandi
sem maður gat ætlað eftir lestur
greinar hans, að stæði næst hjarta
læknisins, hefur skipulagið ekki
upptylt skilyrði Kolka Jæknis. Þar
er hungur og margskyua neyð,
eins og viða atmarsstaðar, og iaín-
vel ennþá átakanlegri.
Sjálfur kannast hann við, að
ádeilur slnar sóu ekki atmað en
endurtekningat sem allir kannist
við, og svo er liann að fárast yfir
að þessu só ekki svaraö,
Þá er það þessi óbilgjarna ein-
staklingslryggja, sem ég hofl ekki
gerst svo djarfur að neita að
mundi fiunast innan þingræðis-
ílokkatma. Læknirinn er talsvert
hróðligur yfir því að ég hafi ekki
getað bottð á móti þeasu.
Éessi eiginleiki- mun nú vera
eifct af því sem manninum er
meðfætt, einsog svo margt annað
þó í raisjöfuum mæli sé, og því
skyldu ekki finnaat tnenn innan
þingræðisflokkanna með þsssu
marki brendir?. Eða lteldur Kolka
að eigingirni og einstaklingshyggja
sé hvergi fyrirfinnanleg uema í
þingi æðislönduuum ?
Nátlúrlega verður læknirinn að
bæta þvi við, að þessi óbilgjarna
einstaklingshyggja só bkkí hvaö
síst innan Sjalfstæðisflokksins. Éví
veldur velvild sú til ílokksins, og
þá sérstaklega til þingmanna haus
sem fram kemur í greinum lækn-
isina.
Éað er næsta barnalegt fyrir
læknirinn ab vera að slá fram
öðru eins og þessu. Innan allra
ílokka eru ménn með misjafnar
hvatir, irtnan allra flokka eru
misjafnlega bilgiarnir og misjafu-
lega þjóðhollir og tillögugóðir menn.
Sjálfstæðisflobkunnu byggir
ntoira á framtaki hvers tnanns
heldur en afirn flokkav, «n Itann
elm á engnnri hátt a þeun þjófi-
fólagsódygðuiti sem Kolka vuðist
vera að átelja. Á Sjaifstæðisflokk-
uiiun sök á því t. d. ef Kolka
iækrtir hefur flaskað á þvi að
eiiiblína um oí á sinn eigin hag
í satnbandi við iækuadeiluua hór ?
Lolts kemur iæknirinn að einu
atriði úr hinui fyni grein sinni
sem hdun segist ætla að standa
, við, og er það góðra gjalda vert
eftir það sem á undau er fanð.
fað sem læknirlun ætlar að
standa við er það að Sjálfstæðis-
menn hafi ekki hieyít aðra limi
til varnar þeim gruiidvalli'.iatrið-
um er attu að vera þeiiri heilog
en halfmattiausann tungubleðilimi,
oins og hatm orðaði það.
ÁOur hefi ég bent á það, að
þessi ummæii hans inuuu eig» við
það, að Sjalfstæöismenu stofnuðu.
ekki til byitnigar eí'tir þmgrofið
1931. Kolka hefur ekki mælt á
móti þessum skilningi mmum á
orðurn hans.
Athugi menn nú pessi hrópyrði
hans og frýjuuarorð til sjáifstæöis-
manna fyiir það að þeir gerðu
ekki uppreisn 1931, 1 sambandi
við umuiæii lraiis iitið eitt siðar í
sömu giein. Haun segir þar áð
það só bæði „broslegt óg ömur-
legt“ að sjalfsiæöismenn hafi fyrst
fundið hja sór tilhneigingu til að
rísa gegn Framsókn með valdi,
þegar hún rak þa heim af þmgi.
Éað - fer að verða eifitt fyrir
vesalmgB sjalfstæðisnreniiiua að
gera svo Kolka lækni liki.
Söfnu mönnunum sem hann
rétt a undau velur hæðileg oið
íyrir það að þeir hafi ekki notað
handallið gegn Framsókn eftir
þingrofið, sendir læknirinn aðra
hnútu fyrir það að þeir skuli hafa
látið sér til hugar koma að beita
valdi gegu Frameoknarstjórninni
þegar Émgið var rekið heim fiá
ólokuum stðríum.
Pessí og önnur köpuiyrði IColka
læknis í garð þeirta sjalfstæðis-
manna sem 'sæti attu á Alþingi
þegar atburðir peir gerðust er hér
ræðir um, eru omakleg i aiia
Staði. Mefna má t. d. að uudan-
farið hafa sjallstæðismenn baust
fyrir þvi inali a þrein þiugum, er
hefðí haft nýjar kosmngar í for
með Bér ef samþykt heíði venð.
Éetta sýuir ekki það Bem læknir-
inn er að buiðast við að gefa í
skyn, að sjalfatæðismenn meti
sæti sitt á þingi umfram alla aðra
hluti.
Hann gerir ráð íyrir þvf, að
þjóðin muudt lítt lrarma það þótfc
einhver þoasara manna heltist úr
lostinni, hún mundi heldur k)Ó3a
miljónirnar slnai aftur. Hór er
talað eina og það sé sök sjálf-
stæðismanna á þingi, hvernig hin-
ir ráðandi flokkar, Framsbkn og
Jafnaðarmeun, hafa farið með fjár-
mál líkisins. Éetta er eins og
annað, þvert ofaní það sem lækn-
irinn heíur áður sagt, jafnvel í
sömu grein, þar sem hann er að
mótmæla sem íjarstæðu því, að
hann hafi haldið því fram, að
sjalfhtæðismenn eigi jafna sök á
þvi sém miður hefur farið, og
þcii hmir er meiri liluta hafa
haffc atkvæðanna, en þannig hlaut
maður að skilja fyrstu hans.
Læknirinn lætnr hér stjórnast aí
einhverri óviðráðanlegri löugún úi
að skeyta skapi sínu á þingflokk
sjálfstæðismanna og ílokknum yfir-
leitt.
Feir sem fjaiidsamlegir “eru
Sjaifstæðisflokkuum, t. d. eíns og
Alþýðublaðið, henda á lolti hinar
rakalausu staðhæfingar Kolka um
klíkuskapinn, eiuveldi nokkurra
voluugra manna, og misnotkunina
sem hann lika staöhaiföi i grein
sinni hinni fyui að ætti sér stað
á atkvæðum þunnganna ílokksins.
Alt þetta eiu staðlausir stafir, fa-
raulegar vuleysur, Og sæmir ekki
fyrir niann er viii vera vandur afi
virðmgu sinni, afi bera fram
slikann órökstuddann sleggjudom.
Sist af öllu ætti sa maður að gera
þetta, er þykist viija flokknum
vel.
Eitt er að benda á galla og
mistök með rokum, það getur sá
maður vel gert er þö ber hag
ílokksins fyrir bijðsti.
Málæðr Koika læknis á ekkert
skylt við slíkt, getsökum hanH í
gerð flokksmanna er tilt upp til
malamynda, og hroðvirknin svo
mikil, að hann tekur aflur í öðru
otðinu það som kanu segir í hinu,
Hinsvegar eru þessar tyllisakir,
sem Kolka læknir velur til að
bera a sialfsLæðisflokkinn þesa
eðlis, að jaínvel þó þær væru
sannar, sem þær eru ekki, þá
sæti síst á þessum manni að bera
þær á aðra.
Ekki verður skilist við þetta
mál svo, að ekki bó athugaður
Bakaraburður Koika læknis á mig
og Gunnar Ólalsson fyrir afskifti
okkar af hinu alkunna Bpítalamáli
eða læknastriöi. Saga þussa máls
er orðin kunu bæði mnan bæjarins
og utan, svo óþarft er að rifja
upp lnua fyrri þætti henriar.
Ég mun því aðtnns sýna fram á
það nvaða afskifri ég hefi haft af
þeim aðgeiðum bæjaistjornar og
aimaia í þessu maii er leiddu til
þess að frv. domsmalaraðhena
íékk atyllu til að haida inni þeim
b9iklastyrk er spitalanum að lög-
um bar að fá.
1 Ágústmanuði 1929 v’ar sam«
þykt tillaga í bæjarstjóriiinni um
það, aö raðinii skyldi sérstakur
sjúkranúslæknir. Siöar kom það í
ljós hver var tilgangur þeirra er að
tillögunni atóöu. Fegar þett« gerð*
ist var óg í verslunarfeið erlendis.
Snemma hausfsins 1930 var
samin og samþykt í bæjarstjórn,
reglugerðin fyrir Spitalann, sú s»m
nú giidir, en með h»nni var Ólaf-
ur Lárusson héraðslæknir rekinn
útúr Spítalanum méð sjúklinga
síua aðra en þá, er hór eiga heimili.
Éað er kunnugt að héraðslækn-
irinn svaraði þessari harðleikni bæj-
arBtjórnar, með því að setja upp
eigin epítala, „Klinik", í húsi sínu
tjl þesa að geta haldið áfram að .
stunda aðkomu sjúklinga sina.
Bréfaskriftli' bæjarBtjórnar við
útleuda ræðismenn og útgerðar-