Ingjaldur - 16.10.1932, Blaðsíða 3

INGJALDUR
félög, fóru fram í Október það ár
viövikjaudi togstreytunni á rnilli
lækiianna um útlendu sjúkling- ^
ann. Ég tel bæjaistjórn hafa þar
gengið altof taugt og gert bænum
lítinn soma moð þessum skrifum.
Heíi ég aður getiö þess opinberlega.
Héraöslæknirinn snén sér meðal
anuars til þýaka Aðalkonsúlatsms
í Keykjavik og íékk samþykki þess
til að stuuda þjóðverjana afram.
Á meðan á öllu þeesu gekk, lá
ég íúmfftstur á sjúkraiiúai 1 Dan-
mörku. Ég íör utan J Águst og
kom aftur 1 November.
Ékkert bar a þtí aöur en ég íór
ftð til stæði að setja regiugerð
með þessu akvæði viðvikjandi
héraðsiækni. Évi var öiiu liespað
af meðan ég var 1 burtu. Aðfaiir
bæjarstjoruar i þessu nrali og af-
leiðingar þeiira verður hvorki mér
né Gunnaii Ólafssyni kent um.
Aunar var íjarverandi eina og
aður er segt, eu hinn þ. e. G. ó.
hafði eðliJega eugm afsiiifti af
þessu mali þvi haun hefur aidrei
setið 1 bæjarstjórmnni. Éegar ég
kom heim var þetta alt um garð
gengið og héraðsiæknuinn farinn
að undu búa „Klmik" sina.
Fyrir arslOKÍn 1930 tilkynti svo
Dómsmalaraðherran að iaöuneytið
myndi ekki greiða berklastyrkinn.
Ég hafi aldrei haldið þvl íram, að
raðherrann hafi fanð þar að lög-
um. Pvert a móli. Pað voru
samþyktir og aðrar aðfarir bæjar-
Btjóruarinuaar, þ. e. a. s. rneiri
hlutans, uudir handleiðsiu Koika
læknis. sem kom þessunr vaud-
ræöunt ölium af stað, og getur
Kolka sór og þeim um kent kent
sem með honum stoðu að þessu
verki, þau vandræöi er bærinn
hefur af þessu haft.
Eítir að það var ljóst, að bæjar-
féiegið myndi'ekki geta haidtð a-
fram að starírækja spitaianu eí
ekkt fengisr þessi styikur fra rik-
inu, var á þvi ymprað 1 bæjai-
stjórn, að breyta regiugerönnn
þanmg, aö nema buitu þa atyllu
er raðherrann halði notað tii að
halda atyrkuum fyrir spitaianum.
Éetta var tekið fyrír a íuudi
bæjarstjornar 19. uóv. 1931. Guðl.
Hansson bæjaifulltrúi bar fram
tiJlögu þesi efnis, að leyfa öllum
læknum aðga.ng að sjúkrahúsiuu
með sjúklinga sína, eftir því «em
óstæður leyfðu. Sú tilaga var feld.
Á sama fundi bar ég fram til-
lögu um að láta endurskoða
reglugerðina. Sú tlllaga fékk sömu
útreið.
Að öllum samþyktum sem
Kolka hefur drifið í gegn í bæjar-
stjór í þessu máli, hafa staðið
nokkrir hinir sömu menn. — Kolka
verður svo tiðiætt um klíkuskap,
er það þetta mál sem fyrir hon-
um vakir? —
Ekki er hægt aö sjá, að spítal-
inn þyrfti neitt að skaðast á þvi
þó hóraðslæknir fongi að stunda
Þar ijúklinga þá, er hann hefur
undir hendi. fví fer fjarri. Það
sem um er deilt, og um hefur
verið deilt í þessu máli er það,
hvor þeirra Kolka eða Ólafur eigi
að hafa „businessiun".
Éessi ógeðslega togstreyta hef-
ur aldrei orðið til annars eu ílls
fyrir bæinn og bæjaibúa, og í vet-
ur var húu rótt oiðiu spitalauum
að fótakefli, um tíma að minsta
kosti.
Kolka læknir iieíur löngum sýnt
það að hann sér alt annað betur
en bjálkaun í auga sjálfs sin 1
þessu málj, og það er satt að
segja ekki fyrir haus tilveiknað,
þott rakuað hafi ui fynr spiulan-
um.
Hánu hefur með ofstopa sinum
og 'klikuskap, tii framdratlar per-
souulegum hagsmunum, komið
vandræðumun a stað, og ekki nóg
með það, heidur iagt óþokka á þá
sem haun veit að ekki haía lagt
blessuu Bina yfir aðfarir hans í
spitaiamalinu.
Fá á ég að vera orðin inesta
hjálpajhella fyrir Jona» frá Hnflu
að domi Kolka lækms, og jafuvel
se?t nýtt met í þeirri iist. Hver
skyidi hafa haft metið á undan
mór? Éað myiidi þó ekki vera
Kulka sjalfur ?
Ég ætia hór ekki að fara að
gera deilumal míu við Jouas í
ýmsum efnum að umræðuefui.
tað kemur þvi sem hór er til
umrðæðu litið við. Hrósið um mig
iTiinamun hefi ég ekki heyit íyr,
það hefur vaila veiið íyruíerðar-
mikið eí að vanda lætur, Kolka
ætti ekki að láta það raska geð-
ró sinni.
það niuu nú sarnt rett vera, íið
til seu sjaifstæðismenu, sem hafa
fiemui unmð flokk smum ógagn
eu gagn i viðuieiguini við íyrv.
domsmalaraðhena, og ma vel vera
að hann hafi sagt eitthvað svipab
því sem Koika hermir um þessa
menu. En Jonas hefur ekki att
við þingmenu fiokksms.
Éað er aimeut iitið svo á, að
hið svoneíuda geðveikisinái hafi
orðið Jouasi fra iliiflu poiitiskur
ávinmngur við kosmugar þær er
þa fóru i hónd.
Kolka læknir lagði.þar sinn ekerf
af mörkum sem sjalfbooaliöi, og
hefur vist þá talið sig veia sjalf-
stæðismann. Éað eru þau mestu
tilþrif hans í opinberum malum
sem sögur fara af, enn sem kom-
ið er.
Ég mun ekki vera einn um þá
skoðun, að geðveikra-fyrirlestra-
feiðalag Kolka læknis hafi haft
gagnstæð áhrif við það er harin
mun hafa ætlast til, og að sjálf-
stœðiíflokkurinn hafi haft tjón af
því en ekki ávinning, við kosningar
þær er í hönd fóru næst á eftir.
Þetta er líka vel skiljanlegt, í
jafn viðkvæmu máli er alík flas-
fengni sem kom i Ijóa hjá Kolka
við slíkt tækifæri, mjög varasöm,
enda af mörgum álitin hin mesta
íólska.
Það er því varasamt fyrir Kolka
að fara iangt út 1 þá sálma, stað-
reyndirnar eru drýgstar þegar til
lengdar lœtur, og þær vitna á
móti honum.
Hefi óg þá fæit nokkuð steikar
líkur fyrir þvl, hvor okkar hafi
verið hjalplegastur við Jóna3
kallinu.
Kolka minnist eitthvað á það,
að hann fái altaf meiri og meiri
óbeit á því að vínna með sumum
sjalfstæðismonnum, eftir því sem
t>mar líði. Honum ætti nú ekki
að vera á kot visað, þótt hanu
hætti að fylgja hvort sem er,
mönnum eða málefuum, ef sam-
viskan ieyfir houuin það ekki ieng-
ur hvað sjalfstæðisflokkinn snertir.
Nógir eru flokkaruir og allstaðar
getur Kolka verið.
Jóhann þ. Jósefsson.
Hjtt og þetta.
Slysatryggingargjald 1932.
Nú er lögreglau að fara á stað
til að rannsaka hverjir áttu að
tryggja en hafa vanrækt það.
Greiðið skjótlega.
Nokkur blöð
af 2. og 3. tbl. Iugjaldi óskast
keypt. Snúið yttkur til prentsin.
SJólfstæðisflokksmenn
i Vestmaanaeyjujn, sem standa
1 kjörskrá i Reytcjavik eru miunt-
ir á að nota koatingarrétt sinn
mcð því aö kjósa hér. •
Kjósið C iistann.
. : nf- t '
„Nokkrir gjaldendur*
boða þegar þetta er ritað tll
almenns fuudar baanda og verka-
manna í kvöld (laugardag) í Al-
þýöuhusinu. Veröur þar til um-
rseðu „lögtaks-heríeröir bæjar-
fógeta til bænda og verkamanna".
Hinir mega ekki koma þó þeir
vilji. „Iagjaldur" vonast til að
gcta birt oinhverjar fregnir næst
af þcssum tuudi. Ma þó því
miður búast við að hann verði
ckki eins skemtilegur og annars
fyrir þá sök, að hvorki ísleifur
Högnason né Jón Rafnsson mega
koma. ísleifur er. sem sé kaup-
félagsstjóri en Jóa ekki bóndi og
því síður verkamaður.
Barnaverndarnefnd.
Á siðasta bæjarstjórnarfundi
var kosin barnaverndsrnefnd fyrir
Vestm.eyjar.
Komu fram 2 llstar, annar frá
Jóh. þ. Jósefssyni hinn frá Jafn-
aðarmönnum. Á lista Jóhanns,
voru þessi nöfn. Sem sðalnefnd:
Frú Guðbjörg Kolka, frú Ingl-
björg Theodórsdóttir, séra S'g-
urjón Árnason, séra JesA. Gísla-
són og Steingrímur Benidiktsson.
Á lísta Jafnaðarmanna voru
2 nöfn, frú Arnlelf Helgadóttlr
og Árni Johnsan. Kosningin fór
því þannig að varamenn urðu
séra Jes A. G'sla*on og Stein-
grímur Benediktsson.
Helgafellsdalur.
þegar ég kom hingað fyrst ó-
kunnugur virtist mér Helgafelli-
3
dalur sá staðar á Eyjunni — er
enginn átti tilkall tii — sem vseri
skemtilegastur tii vistar ó fögr-
um sumardegl. Mér datt 1 hug að
fólk mundi fjölmenna þangað á
sunnudögum í góðu veðri og
ganga þaðan upp á Helgafell
o. s. frv. Af þesjium ástasðum tók
ég óbeðiun af bæjarvöldunum,
sem um siikt hefðu átt að sjá,
Dalinn undan ræktuninni enda
þótt ekki vautaði að á niig væri
leitað að byggja sér hann og enda
þótt vœri mikil freisting fyrlr
sjálfan mig að taka hann og hafa
þar sumarbústað og tún i kring-
um.
því mlður er Dalurinn altof
lítið notaður. þó höfðu nokkrir
menn í sumar tjöld þar og Ugu
„úti“. Hann á akilið að menn
noti hann betur enda þóit út-
mælingam. Búuaðaríél. klipi meira
af honum en ég ætlaðist til.
Kakamut.
það er kunnugt að menn verða
margs vísari á ferðalögum og
fróðarl um margt „Hsunskt er
heima alið barn“ segir máishatt-
urinn. Mér hefur lika íund »1 ég
koaia vurari maður héim i hvcrt
ainn, er ég íór yfir pollmn Og
þtr, sem ég er búinu að tara
það mörgum sninum um ætina
hlýt ég að haia veriö meira en
meðalHón í upphati, ef ég er ekki
orðinn froöari um fieiri hlutl
en alment gerist. Ætla ég nu að
láta menn iá ofurlitla nasasjón
af þessu með. því að segja þeim
frá elnu, sem ég frædd st ájsið-
u«tu utaníör minni, setn er grœn-
lenzka orðio Kakamut.
Samferða til íslands var pró-
fessor nokkur á leiðinni frá
Svissiandi upp á Snæfellsjökul
til vÍ8Índalegra athugana á veðrum,
bftstraumum og norðurljósum.
þossum manni kyntist ég og víð
töluðum mikið saman og má
vera að ég eigi eftir að segja frá
nokkru fieiru, sem hann træddi
mig um.
þes.s maður hafði verið á Grænl.
Hann sagði mér að ég mæftl
ómöglega segja orðið Kanta-
mut við grænlenzku stúlkurnar.
það væri dónalagt og gæti haft
hættulegar afieiðingar ef ég segði
það. Hann bað mig i staðinn að
segja sér hvað ekki mætti segja
við íilenzku stúlkurnar. Hann
vildi gjarnan vita það til þess að
geta varast að segja það. Ég þýddi
eröið Kakamut fyrir honum á
íslenzku. Hann lærði það undir
eins utanað og var mér mjög
þakklátur fyrir þessa fræðslu,
sem hann bjóst við að kæmi sér
að góðum notum.
Lesið lagjdd
Gtgef. og Abyrgðarm Kr. Linnet.
Eyjaprentsm. h.f.