Ný dagsbrún - 10.11.1977, Qupperneq 4

Evrópukommúnismiim og Alþýðubandalagið — 2. grein.
konar frelsi
NÝ DAGSBRÚN
Nóvember 1977
Landsráðsstefna SHA
Dagarui 15. og 16. október héldu herstöðvaancLstæöing-
ar landsráðstefnu í Festi, Grindavík. Rúmlega 150
manns sóttu raöstefnuna. Teknar voru ýmsar mikú-
vægar ákvarðanir varðandi komandi starfsár, og ný
miðnefnd kosin. Ákveðið var að gefa málgagn sam-
takanna, Dagfara, út reglulega í takmörkuðu upplagi,
með það fyrst og fremst í huga að ná til herstöðva-
andstæðinga, innan samtakanna, en einnig til almenn-
rar dreifingar eða lausasölu. Sérstakt álit var samþykkt
um statrf í svæðahópum, og ákveðið að stofna svæðaráð
í Reykjavík. Einnig var samið á ráðstefnunni álit, mik-
ið og ýtarlegt um verkefni á sviði rannsókna um, eðlt
herstöðvamálsins. Bent var á nauðsyn skipulegrar
heimildasöfnunar í þessu sambanndi.
Tvenns
Hér er til umræðu stjóm
list sósíalismans, marx-
isma eða evrópukommún-
isma, en ekki stjórnar-
hætti einstakra landa eða
stjórnarráðstafanir ein-
stakra ríkisstjórna. Þær
geta verið bráðóheppileg--
ar eftir því sem metið er
eða efni standa til. En því
má ekki gleyma, þegar
dæma skal um þau atriði,
að lögum og ríkisvaldi í
sósíalísku ríki er ætlað að
vemda aðra hagsmuni og
stefnir að öðru markmiði
en ríkisvald kapitalism-
ans. Það sem þykir lofs-
vert í öðru hvoru ríkinu,
þykir hinn versti glæpur
í hinu. Kjarni málsins er
því sá, hvaða hagsmuni og
réttindi er hvoru ríkinnu
fyrir sig ætlað að verja?
Um ríki kapitalismans,
borgaralega ríkið liggur
ljóst fyrir að það á að
verja .atthafnafrelsi. og
réttindi kapitalistanna,
borgarastéttarinnar. í
ríki borgarastéttarinnai’
hafði hún í öndverðu ein
pólitísk réttindi, svo sem
kosningarétt. Almennur
kosningaréttur komst
á fyrir baráttu verkalýðs-
ins. Borgarastéttin lifir á
verkalýðnum og verður
því að kaupa sér frið með
sýndarjafnrétti á óllum
sviðum, sem er þó aðeins
í orði en ekki á borði. Lög
stofnanir, vísindi og upp-
eldi er allt miðað við þarf-
ir kapitalismans, enda
getur ekki annað verið þar
sem grundvöllunnn er
kapitaliskur eignarréttur
á framleiðslutækjunum.
Eignarrétturinn er frið-
helgur segir stjómarskrá
in, ekki aðeins eignarrétt-
ur á lausum aurum, held-
ur og á lóðum, löndum og
framleiðslutækjum. Kapi-
talistar reka atvinnurekst
ur sinn venjulega í samlög
um hver við annnan í
hlutafélagsformi aðallega.
Þetta form gerir kapital-
istum kleift að losna við
skattgreiðslur af gróða
sínum í jafn miklum mæli
sem þeim bæri ef um ein-
staklingsrekstur væri að
ræða. Auk þess liætta
þeir engu ef illa fer, öðru
en hlutum sínum, sem
venjulega er ekki nema
brot af því fé sem er í
rekstrinum. Og þessi
gróðasamlög njóta alveg
sömu lögverndar
sem einstaklingar gegn
gagnrýni ef hún kann að
skaða þau. Dæmi: I ís-
lenskum lögum „um vernd
atvinnufyrirtækja gegn
óréttmætum prentuðum
ummælum“ stendur:
1. gr. Hlutafélög, sam-
lagsfélög, samvinnufélög
og önnur atvinnufyrir-
tæki, þar með talin þau,
er rekin eru af hálfu
hins opinbera, skulu
njóta sömu lagaverndar
sem einstakir menn
gegn óréttmætum prent-
uðum ummælum, sem
eru fallin til að hnekkja
atvinnurekstri þeirra—“
öll ummæli sem ekki
tekst að sanna fyrir dóm-
stólum eru að sjálfsögðu
„óréttmæt". Þannig er
arðránið lögvemdað.
Þetta horfir allt öðru vísi
við í sósíalistísku ríki.
Kapitalistarnir geta ekki
verið án verkalýðsins, því
að þeir lifa á honum. Þess
að veita honum þegnrétt
vegna hafa þeir neyðst til
í ríki sínu. Verkalýðurinn
getur verið án kapitalist-
anna. Og erindi sósíahsm-
anns til verkalýðsins er, að
hann eigi að losa sig við
kapitalistana sem stétt.
Sósíalisminn stefnir að
því að gera arðránið ólög-
legt. Arðræninginn á eng-
an þegnrétt að hafa í ríki
sósíalismans. Þetta er
munurinn á þjóðfélagi
sósíalismans og kapital-
ismans.
Þessar einföldu og sjálf-
sögðu meginreglur hvors
þjóðfélags fyrir sig verð-
ur að hafa í huga þegar
rætt er um frelsi.
Hið eina frelsi sem auð-
valdssinnnar bera fyrir
brjósti er frelsi kapital-
ista til þess að arðræna al-
alþýðuna. Ófrelsíð i sósia-
alísku ríkjunum sem þeir
kvarta sífellt um,allt frá
Carter til Morgunblaösins,
er ófrelsi kapitalismans
til að arðræna alþýðu í
þeim hlutum heims sem
öðrum.
Ef leynast skyldi nokk-
ur skuggi af efa hjá
nokkrum manni að þetta
er svo, ætti hann að huga
að afskiptum auóvalds-
stórveldanna af innan
landsmálum annarra
ríkja, einkum í þriðja
heiminum, hvers konar
stjórnir þeir styðja þar
eða hafa beinlínis komið
til valda og hvort þau
geri þá kröfu til stjórna
sem þau styðja að þær
hafi í heiðri freelsi aiþýð-
unnar til orða eða verka.
Staðreyndirnar svara því
afdráttarlausara en nokk-
ur orð geta gert.
Auðvaldssinnar hafa al-
drei sett það skilyrði fyr-
ir stuðningi sínum. við
nokkra stjórn nokkurs
staðar í heiminum að hún
virði lýðfrelsi og lýðrétt-
inndi, heldur aðeins að
hún virði frelsi auðhring-
anna til arðráns og sé and-
kommúnisk.
Þær eru ófáar horfor-
ingjastjórnirnar, sem
bandaríska auðvaldið hef-
ur stutt til valda eða bein-
línis sett á laggir til þess
að svipta alþýðuna frelsi.
Það er um þetta tvenns
konar frelsi sem barist er
í heiminum í dag. Aðeins
pólitískir ruglukollar geta
talað sem svo að hér sé
ekki um tvennt að velja,
frelsi alþýðunnar eða
frelsi auðvaldsins. Fram
hjá þessu mikilvæga att-
riði gengur ritstjóri Þjóð-
viljans algerlega í túlkun
sinni á Evrópukommún-
ismanum, sem hann telur
sig fylgja og segir Albýðu-
bandal. hafa fundið upp.
Það er auðskilið mál hvers
vegna. Hann segir: „Þeir
lvafna algerlega hugmynd-
um um allsherjarþjóðnýt-
ingu á smáum og stórum
atvinnurekstri“. Það er
að segja, Alþýðubanda-
lagið hafnar algerlega af-
námi auðvaldseignar á
framleiðslutækjum og af-
urðum, því að þjóðnýting
getur ekki þýtt annað en
samfélagseign í einhverju
formi. Þá fer að skiljast
yfirlýsing ritstj. Þjóðv.
um að hann og skoðana-
bræður séu „staðráönir í
að treysta fjölflokkakerfi
í sessi, fái þeir völdin í
sínar hendur, og eru })á að
sjálfsögðu einnig tilbúnir
að láta af völdum á ný ef
úrslit í frjálsum kosning-
um réðitst á þann veg“.
Þessar tilvitnanir sýna
betur en allt annað, sem
komið hefur frá Alþbl., að
það stefnir ekki að alþyðu-
völdum og sósíalisma. Al-
þýðublmenn dreymir um
að verða valdaflokkur í
landinu, en aðeins til þess
að gerast ráðamennn á
ríkisbúi auðvaldsins. Það
hvarflar ekki að þeim að
leysa stéttamóthverfur-
nar eða að skerða yfir-
burði auðvaldsflokka í nú-
verandi valdakerfi, þvi
þeir ætla að treysta það í
sessi“!
I ljósi þessara yfirlýs-
inga verður lítið að marka
þó að Kjartan Ólafsson og
félagar segist ætla að
„brjóta niður efnahags-
legar valdamiðstöðvar
stórauðvaldsins og koma á
lýðstjórn í atvinnulífi í
stað drottnunar risavax-
inna auðhringa“. Ef þessi
orð eru skilin eins og bein
ast liggur við, geta þau
ekki þýtt annað en þjóð-
nýtingu stærstu atvinnu-
fyrirtækja og sölusamlaga
auðvaldsins, því þetra eru
efnahagslegar valdamið-
stöðvar þess. Og „lýð-
stjórn í atvinnulífi,, er
óhugsandi án afnáms
einkaeignaréttar á helstu
framleiðslutækjum og
afurðum. Það er með öðr-
um orðum hrein þjóðfé-
lagsbylting, sem K.Ó. boð-
ar, ef hann er tekinn á
orðinu. En það ber að var-
ast, því að „niðurbi-otið"
merkir ekki annað, heim-
fært til íslenskra aðstæð-
na, en að efla vissa þætti
auðvaldsframleiðslunnar á
kostnað annarra, sbr. „Is-
lenska atvinnustefnu“. Og
Þá samþykkti ráðstefnan
ákveðna meginstefnu um
starfið. Var lögð á það á-
hersla að fyrri hluti starfs
árs væri notaður til að
efla innri uppbyggingu og
starf samtakanna. Sam-
þykkt var að efna til mik-
illa aðgerða í marsmánuði,
og lögð áhersla á samstillt
átak herstöðvaandstæð-
inga um land allt í því
sambandi. Ákveðið var að
fara í stóra göngu í maí
eða júní.
Ráðstefnan lýsti stuðn-
ingi sínum við kjarabar-
áttu opinb. starfsmanna.
Hún beinir þeim tilmæl-
um til stjórnvalda, að þau
styðj i f relsisbaráttu
Grænlendinga með ráðum
og dáð. Einnig var sam-
þykkt að krefjast lokunar
Keflavíkur - útvarpsins.
Að kvöldi laugardagsins
var haldin kvöldvaka, sem
þótti takast einstaklega
vel, en þátt í henni tóku
tæplega hundrað manns.
1 lok ráðstefnunnar var
kjörin ný miðnefnd, en í
henni eiga sæti:
Árni Björnsson, Reykjavik
Árni Hjartarson, Reykjavik
Ásmundur Ásmundss., Kópav.
Friðgeir Björnsson, Reykjav
„lýðstjórn í atvinnulífi“
mun eiga að tákna það,
sem kallað hefur verið „at
vinnulýðræði“, sem Alþ,-
bandalagsmenn hafa ver-
ið að berja bumbur fyrir
og stefnir einungis að auk-
inni stéttasamvinnu en
ekki sósíalisma.
Niðurstaðan er að Al-
þýðubandalagið stefnir
ekki að afnámi stéttaþjóð-
félagsins og sósíahsma.
Það ætlar ekki að sviptíi
kapitalistana frelsi til arð-
ráns. Það ætlar ekki að
skerða alræði kapitalism-
ans, því án alræðis (bak
Guðsteinn Þengilsson, Kópav.
Gunnar Andrésson, Reykjav.
Hörður Zophaniass., Hafnarf.
Jóhann Guðjónsson, Hafnarf.
Jónas Jónsson, frá Ystafelli
Kristján Bersi Ólafsson
Reynir Sigurðsson, Keflavik
Rósa Steingrimsd., Reykjav.
Varamenn voru kjömir:
Andri ísaksson, Kópav.
Ástriður Karlsd., Garðabæ
Bergþór Kærnestetd, Keflav
Einar Jónsson, Keflavík
Elías Davíðsson, Kópavogi
Elsa Benediktsd., Reykjav.
Gils Guðmundsson, Reykjav.
Halldór Guðmundss., Reykjav.
Haukur Sigurðsson, Reykjav.
Jón Hannesson, Reykjavik
Páll Lýðsson, Árnessýslu
Soffía Sigurðard., Reykjavík
Miðnefnd hefur þegar
haldið sinn fyrsta fund og
skipt með sér verkum
á þessa leið:
Ásmundur Ásmundsson, form.
Guðsteinn Þengilsson, ritari
Jóhann Guðjónsson, gjaldkeri
Skrifstofa S H A að
Tryggvagötu 10 er opin
alla virka daga frá kl. 1-5
og stundum. lengur. Sím-
inn er 17966 og eru sjálf-
boðaliðar beðnir um að
skrá sig til starfa «em
allra fyrst.
—Fréttatilkynning.
við lýðræðishjúpinn) get-
ur kapítalisminn ekki stað
ist. Þess vegna er það ekki
sjálfráð ákvörðunn Al-
þýðubandalagsins að við-
halda (og ,,treysta“!) fjöl-
flokkakerfi í landinu.
það er dæmt til þess.
Flokkar eru í stórum
dráttum fulltrúar ólíkra
stétttahagsmuna og verða
ekki afmáðir meðan stétta
þj óðf élagið varir, nema
með einhverskonar fas-
isma, sem reyndar er í
uppsiglingu víðs vegar í
auðvaldsheiminum.
*