Stormur - 15.11.1942, Blaðsíða 3

s T 0 R M U R
3
UNDRALOND ASÍU
Framhald.
Hér á eftir verður reynt að gefa lesandanum dálitla
hugmynd um indvérska smáþorpið og kjör og lifnaðarhætti
þjóðarinnar. Járnbrautarstöðin er miðstöð hvers þorps, og
hver járnbrautarstöð hefir sinn brunn eða öllu fremur tvo,
því að Múhameðstrúarmenn og Hindúar leggja ekki vatn
úr sama brunninum sér til munns. Þ.egar lestin nemur stað-
ar, þyrpast farþegarnir að brunnunum og skola munninn
og tennurnar úr brunnvatninu. Tannbursta hafa þeir enga
nú, en vísifingurinn kemur í hans stað. (Hindúar myndu
telja tannbursta úr dýrahári ,,óhreinan“. Yfirleitt gera
þeir mjög lítið að því, að bera hluti upp í sig, og margir
rétttrúaðir Hindúar fást ekki til þess að væta frímerki með
tungunni.)
Þorpsbúar safnast að lestinni. Öllu ægir þar saman:
veikum bömum, betlurum, gamalmennum með stéttamerki
á enninu, mæðrum, sem kemba dætrum sínum, unglingum,
sem gæta nautpeningsins, konum með demantshringi í
nefinu og soltnum hundum. Skamt þaðan hnipra Parianur
-— hrökin — sig við sinn brunn, sem er á afviknum stað.
Húsin eru byggð úr leðju, veggirnir eru gluggalausir,
svo að þjófar og illir andar komist ekki inn. Innan veggj-
anna er opinn ferhyrningur, því að þökin eru aðeins hálf-
þök. Þau eru úr tígulsteini, ef tekjur bóndans nema 250—
300 kr. á ári. Öðrumegin í þessum garði býr heimilisfólk-
ið í klefum eða básum. 1 einum þeirra eru heimilis- eða
fjölskyldu-guðirnir. Engir útlendingar fá að koma í eld-
hpsið, því að þá mundi maturinn saurgast eða verða
„óhreinn“. Hinumegin í garðinum er nautpeningurinn.
sem í raun og veru telst til fjölskyldunnar. Hornin á naut-
gripunum eru máluð rauð á kúnum, en blá á nautunum.
Búnaðarverkfæri mjög óbrotin og úrelt liggja í hrúgu ein-
hversstaðar í garðinum.
Eg staldraði við í þorpinu Vaja Mangala skamt frá My-
sore stund úr degi. Börnin þyrptust að okkur með miklum
fagnaðarlátum og buðu okkur sítrónur og blómvendi. Er
þau voru orðin þreytt á okkur, fóru þau aftur til vinnu
sinnar, en hún var sú, að klína kúamykju á veggina til þess
að þurka hana. Mykjan er einkum höfð til eldsneytis, en
til margra annara hluta er hún líka Indverjum gagnleg.
Þeir þvo tröppurnar úr mykjublöndu á hverjum degi, og
þó einkennilegt megi virðast er þetta hið hreinlegasta
þvottaefni. Sauðatað er ekki í eins miklum metum og mykj-
an. Hæns hafa Hindúar ekki, því að Brahmarnir telja þau
„óhrein“.
Timburmaðurinn og smiðurinn njóta mestrar virðingar í
þorpinu. Timburmaðurinn í Vajamangala var kosinn bæj-
arstjóri til þriggja ára. Skattheimtumaðurinn er einnig
mikilsvirtur og embætti hans gengur að erfðum, frá föður
til sonar, eins og böðulsstarfið í Frakklandi. íbúar þorps-
ins voru 1400, f jórir lögregluþjónar, óvopnaðir, héldu uppi
lögum og reglu. Búðirnar voru við aðalgötuna og var þar
á boðstólum kokoshnetur, vindlingar — engan mann sá eg
við köldum kræklum Einars. En hvað gerir maður ekki fyrir
föðurlandið? Hver veit nema gamli maðurinn fórni mann-
orði sínu og blygðun fyrir það. — Hermann þarf hvorugu
að fónia.
Þinn einl.
Jeremías.
þó reykja í Indlandi —, sex eða sjö mismunandi tegundir
af grjónum, kryddvörur, vefnaðarvörur og steinolía. Pen-
ingar sjást naumast, enda lítil þörf á þeim, því að vörur,
einkum korn, er gjaldmiðillinn og fer greiðsla fram einu-
sinni á ári.
Skamt fyrir utan bæinn bjuggu Paríarnir. Þrifalegt var
þar umhorfs, en húsin voru minni og böriiin óupplitsdjörf.
Þar heyrðist hanagal, enda neyta Paríarnir hænsnakets.
Alllangt utan þorpsins lágu akrarnir, og svo er það víð-
asthvar í Indlandi. Þeir eru ekki í námunda við húsin og
fólkið verður því að ganga langar leiðir til vinnu sinnar.
Um 90% þjóðarinnar stundar landbúnað. Um 300 milj.
af íbúunum búa í smáþorpunum, sem eru um 700 þúsund.
Þriðjungur þjóðarinnar býr í þorpum, þar sem íbúatalan
er innan við fimm hundruð. Öll velmegun Indlands er und-
ir moldinni komin.
I Norður-Indlandi eru Zemindararnir auðugir landeig-
endur, sem leigja út jarðirnar smábændum. I Suður-Ind-
landi eiga bændurnir hinsvegar jarðir sínar sjálfir, en þær
eru ákaflega litlar. Hvorutveggja greiða skatt af jörðun-
um til ríkisstjórnarinnar. Þetta afgjald nemur að jafnaði
helmingi af árstekjum bóndans. Þessi afgjaldsskylda er
ævagömul, og Englendingar verða því ekki áfeldir fyrir að
hafa komið henni á, en þeir hafa hinsvegar ekki fundið
hvöt hjá sér til þess að leysa bændurna undan þessu oki.
Kjör og ævi bændanna er hin versta. Þeir hafa ekkert
rafmagn, skortur er á rennandi vatni og því er óvíða um
virkjun að ræða. Frumburðarréttur er enginn í Indlandi,
og þegar bóndinn deyr skiftist jörðin milli sona hans.
Vegna þessa verða jarðirnar í eigu hvers einstaks bónda
oft og tíðum aðeins smáblettir. Þriðji hluti allra jarða í
Indlandi er ekki fullir fimm hektarar að stærð og margar
eru aðeins rúm dagslátta.
Fátæktin er óskapleg. Verkalaunin eru um 60 aurar á
dag. Skuldir bænda nema um 660 milj. sterlingspunda.
Búnaðarbankar eru engir, svo að bændurnir neyðast til
þess að taka lán hjá miskunnarlausum okrurum. Vextirair
eru frá 25—100% og stundum jafnvel 200%. Allur þorri
bændanna er skuldunum vafinn alla sína ævi og fara með
skuldabaggann í gröfina. í sumum fylkjunum hafa dóm-
stólárnir neitað að kveða upp dóma í skuldamálum og
sjaldan ber það við, að jarðirnar eða hinar litlu eignir
bændanna séu af þeim teknar.
Sjúkdómar og ýmiskonar hörmungar ei-u afleiðingar fá-
tæktarinnar þar eins og annarsstaðar. Sir John Megard,
forstjóri heilbrigðismálanna í Indlandi, segir í skýrslum
sínum að um 40% af þjóðinni sé vanhaldinn, og 20% blátt
áfram svelti. 50—100 milj. veikjast árlega af malaríu og
2 milj. eru berklaveikar.
Barnadauði er geysimikill í Indlandi. I Bengal-fylki einu
deyja 750 þús. börn árlega innan 15 ára aldurs. „Þon-i
bændanna í Bengal lifir á fæðu, sem rottur mundu ekki
þrífast á“, segir í opinberri skýrslu. Af hverju þúsundi
deyja 24,5 af mæðrum í Indlandi, en aðeins 4.06 í Eng-
landi og Wales. Annars er dánartalan 26.8 af þúsundi, en
11.7 í Englandi. Meðalaldurinn er 25 ár, en 55 ár í Eng-
landi.
Mikil óánægja er ríkjandi meðal bændanna og sums-
staðar hafa þeir vel skipulagðan félagsskap með sér og
hafa neitað að greiða skatta. Hefir stundum stappað nærri
því að til byltingar drægi og sósíalistarnir í Kong'ress-