Barnablaðið - 21.10.1938, Blaðsíða 2

2
BARNABLAÐIÐ
furðulegustu skröksögur af frændanum.
Hann sagði, að hann væri fallhlífasmiður,
og hann var svo sakleysislegur á svipinn,
að Axel varð að snúa sér undan til að
verjast hlátri, en hinir hlýddu áfjálgir á
frásögnina.
Þá var hringt, og Benedikt fór til dyra.
Að vörmu spori kom hann aftur með sím-
skeyti til Axels.
Það var á frönsku, svo að Benedikt varð
að þýða það: Til hamingju með afmælis-
daginn. Kem með áætiunarflugvélinni. Fer
úr við sumarskálann. Jean frændi.
Það varð algjör þögn eitt augnablik, svo
fór Pétur að flissa. „Hann stekkur ef til
vill út í fallhlíf,“ sagði hann háðslega.
„Hvað á hann svo við, með því að segjast
fara úr við sumarskálann?“
„Þetta segir þú í gamni,“ sagði Benedikt
hlæjandi, „en það væri eftir Jean frænda
að gera slíkt.“
Benedikt lét svo líklega, að Pétur vissi
ekki, hverju hann átti að trúa. Hann var
allt í einu kominn út úr jafnvægi.
„Heldur þú reyndar, að það geti verið,
að hann stökkvi úr flugvélinni hér uppi
yfir húsinu?"
Benedikt virtist órólegur, stóð á fætur
og sagði: „Slíkri fífldirfsku gæti ég vel
trúað á hann, en þetta kemur brátt í ljós,
því að flugvélin verður uppi yfir húsinu
eftir tíu mínútur.“
Þegar Benedikt var farinn út, varð
gríðarlegur gauragangur við borðið. Þetta
var nú meiri hvellurinn. Það var rétt svo,
að móðir Axels gat kvatt sér hljóðs. Hún
kom með gamla hátalarann þeirra og setti
hann á borðið.
„Nú er barnatími,“ sagði hún, um leið
og hún opnaði fyrir útvarpið, „ég hélt, að
ykkur þætti gaman að heyra börnin
syngja.“
Axel varð fokvondur út í móður sína.
Hvað að vera að koma með þetta nú?
Hann leit vandræðalega tií félaga sinna,
en þeir tóku þessu öllu kurteislega.
„Já, við skulum fá að hlusta dálítið,"
sagði einn þeirra, „þá líður tíminn fljót-
Hinar mjóu telpnaraddir í útvarpinu
hófu fjörugan söng; en skyndilega hætti
söngurinn og karlmannsrödd heyrðist.
„Við verðum að hætta barnatímanum,
sökum aukafrétta. Áætlunarflugvélin frá
Bruxelles skýrir svo frá, að þekktur
verkfræðingur, Jean að nafni, ætli að reyna
að stökkva út úr flugvélinni í fallhlíf, þeg-
ar hún flýgur yfir Valbæ, þrátt fyrir að-
varanir leiðsögumannsins, sem fær við
ekkert ráðið. Hann biður lögreglu og
Benedikt hafði þegar reist brunastigann.
hjúkrunarlið, sem og fólk, er býr í ná-
munda við áætlunarleið flugvélarinnar,
að vera viðbúið. Við endurtökum-----------“
Nú rak einn atburðurinn annan. Móðir
Axels lokaði dauðhrædd fyrir útvarpið, og
rétt á eftir heyrðist hreyfilhljóð flugvél-
arinnar beint yfir húsinu.
Drengirnir þustu á fætur til að komast
út og sjá, en í því heyrðust feikna dynk-
ir og dunur frá flötu þaki hússins. Sum-
ir strákanna hljóðuðu upp yfir sig, en þeg-
ar þeir komust út, sáu þeir veru í hvítum
sloppi og með hlífðargleraugu standa
uppi á þakinu og brjóta saman stóran,
hvítan líndúk með mörgum snúrum í
mestu makindum.
Benedikt hafði þegar reist brunastig-
ann.
Ókunnugi maðurinn, sem reyndar gat
gert sig skiljanlegan, hrópaði: „Halló, nú
er ég bráðum tilbúinn.“ Svo batt hann
léreftsdúkinn saman í stóran pakka, sem