Hermes - 01.10.1968, Blaðsíða 14

urnar. Og með handleiðslu skugganna fann hann í
markaðshverfinu hlut af sál sinni seldan af Dökka
veginum kaupmanni Ometanlegra skartgripa. Brotið
varðveitti hann á botni kristalskistils með gulllæsing-
um.
Umsvifalaust veik hann sér að Kaupmanninum,
sem reykti úti í horni, og bauð hundrað mæliker perla
í brotið.
Kaupmaðurinn brosti að einfeldni Meistarans.
Hundrað mæliker perla? Nei, hans skartgripir voru
ómetanlegir!
Meistarinn hækkaði tilboð sitt. Kaupmenn þrauka
unz mælir þeirra fyllist. Hann vildi gefa honum
smaragða stóra sem maískorn, hundrað dagsláttur,
heilt stöðuvatn smaragða.
Kaupmaðurinn brosti að einfeldni Meistarans.
Stöðuvatn smaragða? Nei, hans skartgripir voru ómet-
anlegir!
Hann vildi gefa honum óskasteina, augu hindar til
að kalla á regnið, fjaðrir til að fljúga undan óveðri,
mariguana í tóbakið ...
Kaupmaðurinn neitaði.
Hann ætlaði að gefa honum eðalsteina til að reisa
mitt í smaragðsvatninu höll gerða úr ævintýrum!
Kaupmaðurinn neitaði. Skartgripirnir hans voru ó-
metanlegir! — hvað þýddu fleiri fortölur? — hann
ætlaði að skipta á broti sálarinnar á mansalsmarkaði
fyrir fegurstu ambáttina.
Allt kom fyrir ekki þótt meistarinn legði að honum
og byði allt í von um endurheimt sálarinnar. Kaup-
menn skortir hjarta.
Lindi tóbaksreyks skildi veruleikann frá draumin-
um, svörtu kettina frá hvím köttunum, og Kaupmann-
inn frá undarlega kaupandanum, sem við brottför sína
hristi bandaskóna á þröskuldinum. Ryk táknar bölvun.
Að ári fjögur hundruð daga — heldur þjóðsagan
áfram — hélt Kaupmaðurinn yfir hæðardrögin. Hann
kom frá löndum firðarinnar ásamt ambáttinni, greiddri
með sál Meistarans úr blóm-fugli, sem með nefinu
breytti hunangsdögginni i liljubjöllur, og ríðandi
fylgdarsveit þrjátíu þjóna.
— Veizm ekki, — sagði Kaupmaðurinn ambátt-
inni, hottandi á lestina —, þú skalt i borg búa! Hús
þitt verður höll, og allir þjónar mínir munu hlýðnast
orðum þínum, einnig ég, ef þú vilt!
— Þarna, — hélt hann áfram, annar vangi hans
laugaður í sól —, verður allt þín eign. Gimsteinn ertu,
og ég er kaupmaður ómetanlegra skartgripa! Þú ert
andvirði hluta af sál, sem ég neitaði að fórna fyrir
smaragðsvatn! ... I hengirúmi munum við horfa sam-
an á sólsetrið og ris dagsins, iðjulaus, hlustandi á
söguþul gamallar seiðkonu, sem þekkir örlög mín.
Orlög mín, segir hún, em læst í greip risastórrar hand-
ar; einnig þekkir hún örlög þín, viljir þú vita þau.
Ambáttin renndi augum yfir landslagið uppleyst í
fölbláum litum, sem fjarlægðin deyfði. Trén meðfram
stígnum ófu glettinn myndvefnað gúipils.2 Fuglarnir
virmst líða áfram sofandi, vænglausir, í lygnum
himinsins; og í granítþögninni virtist nasablásmr á-
burðardýranna á leið upp brekkuslóðann glæðast
mannlegum hljómi.
Ambáttin var nakin. Yfir brjóst hennar hékk dökkt
hárið skósítt, bundið í fléttu líktist það höggormi.
Kaupmaðurinn var skrýddur gullvefjarklæðum, en
baki hans skýldi ábreiða úr gimburull. Fölleimr og
ástfanginn; við köldusóttina bættist skjálfti hjarta
hans. Og þrjátíu ríðandi þjónarnir flökm á nethimnu
augna hans eins og svefnverur.
Ovænt döggvuðu regnsletmr götuna. Langt fjarri í
fjarlægum hlíðunum heyrðist hróp smalanna, sem
ráku saman hjarðirnar af ótta við óveðrið. Flokkurinn
2 Skokkur, ermalaus kjóll ofinn með dýramyndum eða
skrautmynstri, sem indíánakonur bera.