SunnudagsMogginn - 11.12.2011, Page 7

11. desember 2011 7
vígslubiskup
yrsta prestskaparár sitt, 1910,
tt árið eftir og ferma svo á sínum
t barnið í heilagt hjónaband
rt börn þess og fermt, ef til vill
grás lífsins gengið viðstöðulaust
jarðsyngja gömlu hjónin.“
g hóteleigandi
ramkvæmda, kjagsar ekki að
gur í viðskiptum og meinlega erf-
nngjarnari en hann raunverulega
gir mönnum meiningu sína gjör-
gi smáborgaralegrar kurteisi.“
g hann beðinn upplýsinga um,
lífi. Sá hafði verið vínhneigður
tinn fyrir nokkrum árum. „Og
ður, hvar hann muni nú niður
nn í deilum og fylgir fast eftir og
eti gosið heilt helvíti“, en þá
dúr „eins og hressandi steypi-
og þar er hann allur og heill með
a, að verk hans séu ekki aðgengi-
ragði, mörgum finnast sum tón-
hrossleggja, öskutunnuhlemma
vill á það að vera þannig!“
á landi. Þá var numið staðar og
m. Anna fór afsíðis, laut niður að
sá til hennar nema Jónas Jóns-
“ sagði gamli maðurinn, „sko,
..“
glum
kingu þarf til, en það gera nokkrir
málverk og frímerki þau verðmæti
það var áður en vextir urðu jákvæðir í
um 1980. En þeir eru það náttúrlega
spegla“, nærmyndir af þekktum
samtímamönnum, kornungur blaðamaður á Vikunni. Þetta eru
skemmtilegir pistlar, skrifaðir af þroskuðum stílista með yfirgripsmikla
þekkingu á mannlífinu af ungum manni að vera!
„Það var aldrei talað við mennina sjálfa, heldur voru þetta upplýsingar
sem maður gróf upp hér og þar. Ég hafði yfirleitt þann háttinn á að finna
einhvern einn sem þekkti viðkomandi mjög vel, gat sagt mér frá honum og
spann svo út frá því. Það gerði ég í og með til að spara tíma, því ég hafði
kannski ekki nema tvo daga til verksins.“
– Þó talarðu um það þegar þú heimsækir Guðmund Guðmundsson,
stofnanda Trésmiðjunnar Víðis, sem var blindur en sá þig samt!
„Það er bara tilbúningur,“ segir Bragi ljúfmannlega. „En hann var voða-
lega reiður út af þessari grein, ekki vegna þess að honum þætti innihaldið
neitt athugavert, enda var þetta jákvæð grein ef ég man rétt, en á ljósmynd
sem sýnd var af honum í blaðinu sást að á aðra höndina vantaði þumalfing-
urinn. Þetta hafði komið fyrir þegar hann var ungur maður að saga í vél og
það fór svo illa að hann sagaði af sér einn fingur. Hann vildi ekki að þetta
sæist, því hann var stoltur maður, og hann var fúll út af því, blessaður karl-
inn.“
– Þú hefur snemma náð tökum á stílvopninu.
„Er það? Ég hef ekki hugmynd um það.“
– Blundaði ekkert í þér að verða rithöfundur?
„Nei, aldrei nokkurn tíma. Nú eru ekkert nema rithöfundar allt í kring-
um mig, Jökull var rithöfundur, Jóhanna systir mín var og er rithöfundur,
krakkarnir þeirra eru rithöfundar, synir mínir Ari Gísli og Valgarður gáfu
út bækur og Nína Björk var náttúrlega skáld, en ég hef aldrei nokkurn tíma
fundið þörf hjá mér fyrir að gera slíkt – mér hefur alltaf þótt nóg af bókum.
En ég hef lesið mikið af fagurbókmenntum um dagana og verið ágætis vin-
ur margra, eins og til dæmis Guðbergs, Þorsteins frá Hamri og Ara Jós-
efssonar, ég hef kynnst tugum og hundruðum rithöfunda; það gerist þegar
maður er giftur konu sem er að glingra við þetta, að maður kynnist fleirum
af þeim heimi.“
– Þú hefur líka skrifað reglulega um pólitík, kannski fyrst og fremst í
Morgunblaðið. Og þú hikar ekki við að skjóta á pólitíkusa – hefur frekar
gaman af smávegis kýtingum?
„Já, er það já?“ Hann veltir vöngum. „Ég hef yfirleitt eitthvert tilefni til
að skrifa þessa pistla og þá kemur það svona út. Ég veit ekkert hvað verður
til þess. Já, já. Það er ekki af því að ég sé …“
Hann hikar.
„Ég er í rauninni mjög friðsamur maður – þannig. En hef bara mínar
skoðanir á hlutunum og ligg ekkert á þeim, þó að þær komi kannski við
einhver kaun. Þá verður bara að hafa það.“
– Hvað kom til að þú féllst á að vera með stuttar frásagnir í Kiljunni?
„Egill kom eftir að ég hafði skrifað hnitmiðaða grein í Moggann og
spurði: „Viltu ekki bara koma í Kiljuna og segja frá bókum?“ Ég sagði jú, jú,
mér fyndist það allt í lagi. Sjáðu til, Pétur, þetta er bara það sem ég geri á
hverjum degi þegar ég er með hýrri há, ég hef náttúrlega ekki verið það í
heilt ár. Egill kemur bara í búðina og ég hef valið einhver efni, yfirleitt þarf
ég ekkert að undirbúa það mikið, því vitneskjan liggur bara í hausnum á
mér. En ég hef orðið var við að fólki finnst gaman að þessu. Ég er ekkert að
reyna að vera fyndinn, en mér er sagt að ég sé skemmtilegur stundum. Ég
tek ekkert eftir því. Það er þá bara óviljandi.“
– Lífið hefur alltaf verið í föstum skorðum hjá þér, ósjaldan hittumst
við í sundlauginni á Nesinu eldsnemma á morgnana og svo aftur á Kaffi-
vagninum þar sem þú færð þér aldrei sæti, heldur stendur við gluggann
með bolla, jólakökusneið og dagblað.
„Ekkert annað en Moggann, bara Moggann! Ekki Fréttablaðið nei takk.
Maður er í rauninni íhald af gamla skólanum. Ég er mikill íhaldsmaður, en
samt er dálítil vinstri slagsíða á mér í pólitíkinni út af umhverfismálunum,
það er eiginlega eina málefnið sem ég hef áhyggjur af. Ég er vinstri grænn í
umhverfismálum en kýs alltaf íhaldið.“
– Þú lýsir því í bókinni er Jónas E. Svafár „dró dularfullar myndir, sem
kannski þykja góðar þegar hann verður dauður“. Þar varstu sannspár!
„Já, hann var yndislegur maður og kvæðin hans mörg eru svo dásam-
leg. Hugsaðu þér bara kvæðið Sjálfsgagnrýni. Það er fjórar línur, fimm orð:
„Afleiðingarnar leita orsakanna meðal tækifæranna.“
Hann Jónas gerði virkilega flotta hluti. Þú hefur náttúrlega lesið kvæðin
hans, er það ekki? Mér finnst nú eiginlega eitt kvæði eftir hann mjög gott,
það nefnist Glæsibragur og er til í handriti eftir Jónas sem gert var í tíu ein-
tökum í kringum 1950. Ég held að Það blæðir úr morgunsárinu hafi komið
út 1952.“
Þögn á meðan hann leitar.
„Hvar er Glæsibragur?“ segir hann upphátt við sjálfan sig.
– Það er leitun að Glæsibrag nú til dags, skýtur blaðamaður inn í.
En Bragi er of upptekinn til að hlusta. Skyndilega hefst lesturinn:
meðan þið genguð glæstu sniði
um gullna sali
sem ljómuðu litavali
og lékuð í fornum friði
að flaðrandi þjónaliði
sem hagræddi hringjum og snéri
hunangi og sméri
og klæddi silki yðar set
sat móðir þrælsins við ruggu og réri
í rökkrinu og grét.
Og þetta er maður sem var sproksettur sem fábjáni og atómskáld og allt
það!“
– Vont að heyra um bakið – ég heyrði að þú værir þríhryggbrotinn?
„Já, einn hryggjarliðurinn er brotinn í þrennt. Ég var að flytja og steig út
úr háum sendibíl, en missti fótanna og náði ekki að stíga í tröppuna, þann-
ig að ég datt á hliðina, svo á bakið og braut mig svona skemmtilega. Já, já,
þetta lagast ef ég er nógu djöfull harður við mig og fer og syndi. Ég er ný-
byrjaður á því aftur. Ég var hjá okkar mesta sérfræðingi í bakmeiðslum um
daginn, Halldóri Jónssyni frá Ísafirði, sem er sonur Jóns Páls Halldórs-
sonar, sem þú kannast ekki við af því að þú ert svo ungur. Hann var lengi
aðalútgerðarmaðurinn hjá Norðurtanganum.“
– Nú fer þér að bregða fyrir aftur á Kaffivagninum?
„Já, já, það kemur aftur, Pétur. Heldurðu að þú getir notað eitthvað af
þessu?“
– Engin hætta á öðru.
„Ef þú getur notað eitthvað af þessu, sem mér þykir ótrúlegt, þá bara
verði þér að góðu. En láttu mig vita ef þig vantar eitthvert kjaftæði í viðbót.
Þá reyni ég að verða við því.“
Svo kveður hann.
„Olræt vinur. Bless.“
ausnum á mér