Harmonikublaðið - 01.12.2012, Blaðsíða 12

Unga fólkið og harmonikan:
ÉG VIL AUKA VEG
HARMONIKUNNAR
Pétuf Bjarnason spjallar við Halldór Pétur Davíðsson
Halldór Pétur á burtfarartónleikum nú íhaustþarsem hann stóð sig með prýdi. Mynd: Ragnar Antonsson.
Halldór Pétur Davíðsson er ekki með öllu
ókunnur harmonikuunnendum, því hann
hefur spilað á skemmtifundum og lands-
mótum í þó nokkuð mörg ár. Hann er samt
ekki gamall maður, því hann fæddist í
Grafarvogi í júní 1989. Þetta ár kom
Jóhannes Páll páfi II til landsins og annar
Jóhannes opnaði Bónus í Skútuvogi. Nafni
Halldórs, Laxness, átti sjötíu ára rithöf-
undarafmæli á árinu. Halldór Pétur lét sér
fátt um þetta finnast. Hann hóf ungur
harmonikunám hjá Guðmundi Samúelssyni
í Tónlistarskóla Grafarvogs og undi hag
sínum vel og tók burtfararpróf úr skólanum
núna í haust.
En af hverju varð harmonikan fyrirvalinu?
Það var eiginlega ekkert sérstakt sem ýtti
mér út í að læra á harmoniku. Mamma
spurði mig bara einhvern tíma hvort mig
langaði að spila á harmoniku og ég sagði
já. Ég var tíu ára þegar ég byrjaði og hef
lært á harmoniku og æft harmonikuspil
sfðan. Ég byrjaði fyrst með píanóharmoniku
en skipti fljótlega yfir í hnappaharmoniku.
Ég man ekki eftir að það hafi verið neitt
erfitt á sínum tíma að skipta, enda var ég
ekki kominn langt f náminu. Mér finnst
harmonikan skemmtilegri því lengur sem
ég spila. Hún er ungt hljóðfæri í þessari
mynd, ekki síst finnst mér það eftir að
lagbassinn kom til sögunnar. Við útskriftar-
tónleikana mfna nú í haust þá voru flest
lögin spiluð með lagbassa. Það var aðeins
eitt á dagskránni með hljómbassa, sem er
það algengasta í þeirri harmonikutónlist
sem hér heyrist mest. Ég held að ég hafi
verið heppinn að fara í nám hjá Guðmundi
Samúelssyni. Hann hafði einhvern veginn
gott lag á að halda manni við efnið. Það
gekk á ýmsu hjá mér í harmonikunáminu,
ekki út af því sjálfu heldur er margt sem
getur truflað. Guðmundur hafði alltaf lag á
að koma mér á rekspöl að nýju og harmon-
ikunámið hefur gert mér mjög gott.
Ég fór svo að spila á skólatónleikum, stöku
sinnum í grunnskólanum og svo á skemmti-
12
fundum hjá Félagi harmonikuunnenda í
Reykjavík, því ég gekk ungur í það félag.
Svo hef ég spilað á landsmótum, fyrst á
ísafirði 2002, fyrir tfu árum síðan.
Spyrillinn kom að framkvæmd þess lands-
móts og man vel eftir ungliðasveit FHUR
undir stjórn Guðmundar á landsmótinu.
Sveitin spilaði ótrúlega vel, en einhverjir
höfðu á orði að prógrammið væri líklega
of þungt fyrir þessa ungu krakka. Nú gafst
tækifæri til að spyrja um þetta.
Hvað fannst ykkur sem voruð í hljómsveit-
inni?
Okkur fannst þetta mjög fínt og ég man vel
eftir mörgu sem við vorum að spila þarna.
Það var alls ekki þungt fyrir okkur enda
myndi Guðmundur aldrei láta okkur spila
eitthvað sem við vildum ekki eða hefðum
ekki gaman af. Hann er kröfuharður en við
höfum líka heilmikið frjálsræði og val um
það sem við spilum. Ég er meira hrifinn af
klassískum harmonikuleik heldur en því
sem hér heyrist mest. Ég hef líka heyrt
þessar raddir, en held að þarna komi bara
til mismunandi smekkur fólks og áhugi á
tónlistartegundum.
Þar sem við vorum að ræða um Vestfirði
komst ég að þvf að Halldór Pétur rekur ættir
sínar vestur í Tálknafjörð, þar sem ég ólst
upp og við erum sveitungar amma hans,
Guðný Davíðsdóttir, og ég. Við Halldór
Péturþekkjum þvfeinhverjarsömu þúfurnar
þar vestra.
Hvað með áhugamálin önnur en tónlist?
Tónlistin er auðvitað framarlega á áhuga-
sviðinu og hún tekur líka mest af tímanum
sem ég hef. Ég spilaði fótbolta með Fjölni
þegar ég var krakki en er löngu hættur því.
Nú fæ ég helst útrás fyrir fótboltaáhugann
með því að reyna að fylgjast með enska
boltanum. Svo les ég mikið. Ég hlusta á
ýmiss konartónlist, harmonikutónlist, aðal-
lega tuttugustu aldar tónlist, og margt
annað, m.a. Pink Floyd. Ég fór á tónleika
hjá Roger Waters þegar hann kom hingað.
En það er áratugur frá Landsmótinu á í§a-