Gaflari - 13.11.2014, Side 6

6 - gafl ari.is
Yngstur til að frumsýna mynd
í fullri lengd
Anton Sigurðsson er ungur og upprennandi leikstjóri sem á dögunum frumsýndi sína fyrstu
mynd í fullri lengd, hrollvekjuna Grafir og bein. Anton er fæddur í Keflavík en flutti ungur til
Hafnarfjarðar og ólst upp í Setbergshverfinu. Helga Kristín Gilsdóttir skellti sér í bíó og hitti
svo leikstjórann og handritshöfundinn unga og fór yfir málin með honum.
Meðan ég bíð eftir að Anton klári
símtal úti í bíl hitti ég fyrrverandi
bæjarstjóra okkar Hafnfirðinga og
fyrrum kennara Antons. Sá fyrrver-
andi hefur brennandi áhuga á öllu
sem gerist í hafnfirsku bæjarlífi og
spyr mig frétta, ég segi honum að ég
sé að fara að taka viðtal við Anton
Sigurðsson, leikstjóra og hann spyr
um hæl, „Anton okkar?“. Já svara ég
og skýri út hvers vegna, „já ég vissi
alltaf að það yrði eitthvað úr honum.“
Og svo kemur Anton og þeir heilsast
eins og gamlir vinir gera og sá fyrrver-
andi finnur út að hann þurfi að skella
sér í bíó hið fyrsta og sjá hrollvekjuna
Grafir & bein, sem fyrrum nemandi
hans leikstýrir. Það er nefnilega ekki
á hverjum degi sem maður fer í bíó,
fær sér popp og kók og þekkir þann
sem skrifaði handritið og leikstýrði
myndinni, hvað þá að lesa allan
kreditlistann í lok myndarinnar og
þekkja meirahluta þess fólks sem á
honum er.
Þrátt fyrir að Grafir & bein hafi
verið frumsýnd fyrir tveimur vikum
er langur tími liðinn síðan gerð henn-
ar lauk eða tvö ár og segir Anton að
ef hann ætti að gera myndina í dag
myndi hann gera hana allt öðruvísi
enda er hann stöðugt að læra. „Upp-
haflega átti Grafir & bein ekkert
endilega að vera sú hrollvekja sem
hún er en málin þróuðust svona og
miðað við kostnað við gerð myndar-
innar er ég ánægður með hana. Að
búa til bíómynd kostar um 200 millj-
ónir en ég gerði Grafir & bein fyrir
19 milljónir. Ég lít fyrst og fremst á
Grafir & bein sem miða fyrir mig inn
í heim íslenskrar kvikmyndagerðar
og ég held að myndin sé góð sem
slík. Myndin hefur fengið misjafna
gagnrýni í fjölmiðlum en þegar upp
er staðið þá held ég að það séu ekki
margir sem hefðu getað gert þessa
mynd fyrir þennan pening.“
Gerði samning um að þegja í viku
Anton segir að hann hafi snemma
verið farinn að segja sögur og á heim-
ili hans var mikið lesið og móðir hans
hefur alltaf hvatt hann til lestrar. „Ég
sá t.d. um að segja draugasögur í
skíðaferðum og á fótboltamótum og
ég man að á tímabili gerði kennarinn
minn í Setbergsskóla, Hrönn Berg-
þórsdóttir, samning við mig að ef ég
myndi þegja í viku mætti ég fá einn
dag til að segja bekknum sögur. Og
svona gekk þetta ég reyndi að tala
sem allra minnst fram á föstudag og
fékk svo minn dag.“
Og eitthvað hafa þeir sem starfa
við gerð íslenskrar kvikmyndagerð-
ar séð við handritið því Anton fékk
til liðs við sig nokkra af frambæri-
legstu leikurum landsins sem fara
með aðalhlutverkin í myndinni ,m.a.
þau Nínu Dögg Filippusdóttir og
Björn Hlyn Haraldsson sem leika
hjón sem hafa þurft að þola tímana
tvenna. Það sama má segja um Anton
sjálfan sem sannarlega hefur mátt
reyna ýmislegt í lífinu. „Eflaust eru
einhverjir sem kannast við senurnar
í Grafir & bein enda óhjákvæmilegt
annað en að sækja sögur úr sínum
eigin reynsluheimi og því má segja
að myndin sé nokkurs konar uppgjör
við ákveðið tímabil í lífi mínu“ segir
Anton.
Þarf þorp til að ala upp barn
Þegar Anton var að nálgast unglings-
aldur ákváðu foreldrar hans að skilja
eftir að móðir hans hafði greinst með
illviðráðanlegan sjúkdóm. Í framhaldi
skilnaðarins rataði faðir hans í óreglu
sem leiddi síðar til handöku hans og
fangelsisvistar. „Mamma og pabbi
skildu og pabbi flutti út af heimilinu,
hann fór en var samt ekki farinn. Hann
fylgdist náttúrulega vel með okkur
systkinunum og var að mörgu leyti
góður pabbi. En vandræði hans vofðu
yfir okkur og á tímabili var mikil fjöl-
miðlaumfjöllun um hans misferli og
það var erfitt.“ Á þessum tíma kom í
ljós hversu mikilvægt það er að eiga
góða vini og að vinirnir áttu foreldra
sem reyndust Antoni svo sannar-
lega betri en enginn. „Við erum stór
og þéttur vinahópur sem kynntist í
Setbergsskóla og í fótboltanum og
höfum í dag samband nánast dag-
lega. Ég var svo heppinn að tveir af
þessum vinum mínum eiga foreldra
sem hreinlega tóku mig upp á sína
arma og enn í dag get ég leitað til
þeirra eftir ráðum og dáðum.“ Og þar
með sannast að það þurfi þorp til að
ala upp barn. „Já þorpið ól mig upp, en
ég á samt mömmu sem stóð sig vel en
það hefur eflaust ekki verið auðvelt
að vera einstæð móðir og glíma við
erfið veikindi.“
Vona að íþróttafélögin passi enn
upp á svona krakka eins og mig
Og Anton reynir ekkert að fela það að
hann var erfiður sem barn og ungling-
ur. „Ég var tossi, með athyglisbrest
og lesblindur og gerði allt sem ég
gat í skóla til að breiða yfir það með
hegðun minni. Svo enginn tæki eftir
því sem raunverulega var að mér. En
ég var vinamargur og vinsæll og var
snemma búinn að marka mér sess í
skólanum. En ég var örugglega alveg
óþolandi nemandi sem fór aldrei eftir
fyrirmælum. Ég hef samt alltaf verið
fróðleiksfús og las Morgunblaðið
og Fréttablaðið af mikilli áfergju og
fylgdist vel með fréttum. Ég gat t.d.
rætt bandarísku forsetakosingarnar
við hvern sem vildi og margt fleira
sem unglingar eru kannski ekki
endilega að spá í.“ Og Anton var líka
ágætis íþróttamaður og hélt sér á
grænni grein með fótboltanum. „ Í FH
eignaðist ég aðra fjölskyldu og for-
eldrar liðsfélaga minna og þjálfarar
pössuðu vel upp á mig. Ég held t.d. að
mamma hafi aldrei verið rukkuð fyr-
ir æfingagjöldin mín og ég var alltaf
jafningi hinna strákanna. Ég veit ekki
hvernig þetta er í dag en ég ætla að
vona að það sé ennþá passað jafn vel
upp á svona krakka innan íþróttafé-
laganna eins og gert var við mig.“
Ekki mín sterka hlið að fara
eftir settum reglum
Þegar Anton var kominn á mennta-
skólaaldur byrjaði hann í Flensborg
en það kom fljótt í ljós að þar átti
hann ekki heima enda hefði hann
þurft að mæta í skólann og fara eft-
ir settum reglum sem var ekki hans
sterka hlið á þessum árum. „Þessi ár
liðu í einhverskonar móðu, ég var í og
úr vinnu, oftast hjá pabba vinar míns.
Vinur minn og hans fjölskylda hafa
verið ótrúlega þolinmóð við mig. Ég
átti það til að sofa yfir mig en þá var
ég sóttur og þannig gekk þetta þar til
ég byrjaði í Kvikmyndaskólanum.“
Það var einmitt einn vinurinn úr
þessum þétta vinahópi sem sendi
umsókn í Kvikmyndaskóla Íslands í
nafni Antons. Anton fór í viðtal og
komst inn. „Fólk hafði nú ekki mikla
trú á að ég myndi klára skólann og ég
skil það vel. En að heyra það fyllti mig
miklum eldmóði og ég var staðráðinn
í að klára skólann, sem ég gerði. Ég
hafði alltaf ætlað að verða leikari þar
til ég fattaði að það var einhver annar
sem stjórnaði öllu á bak við mynda-
vélina þá langaði mig til að verða sá
gaur.“
Yngstur til að frumsýna
mynd í fullri lengd
Og eldmóðurinn sem Anton fylltist
hefur gert það að verkum að hann er
yngsti leikstjóri á Íslandi sem frum-
sýnir mynd í fullri lengd. „Ég er e.t.v.
ágætis dæmi um krakka sem litaði
alltaf út fyrir í skóla en varð samt að
manni sem afrekar eitthvað þrátt fyr-
PI
PA
R
\T
BW
A
SÍ
A