Heima og erlendis - 01.10.1952, Síða 4

Asgeir vinnu vi5 iÖn sína, þar sem liana
var að fá. A þessum árum brá hann sér til
þýskalands og vann um tíma í Hamborg.
þaÖan hvarf hann aftur lil Danmerkur, sett-
ist að í Höfn og hóf nú nám viÖ Teknisk
Skole og lauk því eftir fjögra vetra dvöl.
Eftir aö hafa lokiÖ námi i teikningum, réöst
hann áriö 1910 í þjónustu járnhrautanna
dönsku, fyrst í Höfn en frá 1919—33 í Thi-
sted og árin 1933 — 47 í Holbæk. Eftir aÖ
Asgeir hafði látiö af vinnu fyrir aldurs sakir
árið 1947, iluttis hann lil Kaupmannahafnar
og hefír síöan l)úiö í Rodovre, í nágrenni
Kaupmannahafnar. A meöan hann bjó í
Höfn, á yngri árum sínum, kom hann oft
meðal Islendinga, hann var um tíma félagi
IÖnaöarmannafélags Islendinga, er starfaði
hér í nokkur ár, en mun hafa liðið undir
lok áriö 1904. A þennan hátt tókst honum
aÖ halda viÖ móðurmáli sínu, enda hefír
honum ávalt veriÖ ant um það og allt sem
íslenskt er, en land sitt hefir hann ekki séð,
síÖan hann ýtti úr vör. Asgeir er kvæntur
danskri konu, Johanne, dóttur N. C. Schur-
mann, forstjóra, Kaupmannahöf. Börn þeirra
hjóna eru: Herdís, kennari, gift Dahlmann
Olsen og hýr í Dragor; Finn, ógiftur, hýr í
Venezuela og Birthe, hjúkrunarkona, gift
Leif Lom, húsett í Kaupmannahöfn.
Á SLÓÐUM ÍSLENDINGA
í KAUPMANNAHÖFN
Islendingar á vegi minum % Höfn.
VII. þórður GuÖjohnsen. Eg haföi aldrei
séö hann fyr en eg stóö frammi fyrir hon-
um á heimili hans, Thorvaldsensvej 14 st. á
FriÖrikshergi, áriö 1914. Eg var þá starfs-
maöur viÖ Leikfélag lleykjavíkur, hafði kynnst
þar dóttur þórðar, frú þóru Möller, og er
hún heyrði að eg væri á förum til Hafnar,
baÖ hún mig aö taka fyrir sig höggul til
föður síns. Af þessu helguðust kynni mín
af þórði og konu hans Maju, en hún var
dóttir Thedórs Sveinhjörnsens, er lengi var
læknir í Silkihorg á Jótlandi, og var hún
bróðurdóttir fyrri konu þórðar.
þessi fyrstu kynni mín af þói'Öi urðu lítil,
eg dvaldi hér þaÖ skifti rúman mánuö, þar
af nærri þrjár vikur í Ríkisspítalanum, og
kom því óvíða. Eg var
auðvitað ókunnur öllu
hér í bæ og haÖ þórð
aö vísa mér á gistiliús,
er væri viö mitt hæfi
fjárhagslega. Hann vís-
aöi mér á Missionsho-
tellet í Longangsstræde
og þar bjó eg þá lau
daga áður en rúm var
handa mér í sjúkrahús-
inu og eins eftir að eg fór þaöan, og beið
feröar heim. Næturgistingin var 2 krónur.
Eg kom aftur á heimili þórðar árið 1917,
en var þar tíður gestur frá haustinu 1918
og þar til hann dó, 1926.
þórður var einn af þeim fáu mönnum, er
féllu mér í geð viÖ fyrstu sjón, og eg hafÖi
þaÖ álit á honum, að hann væri allra manna
tryggastur og allra manna ærlegastur. Og
þannig reyndist hann mér. En skoðanir
okkar á hinum ýmsu málum, áttu oftast
ekki leiÖ saman. þórður unni því mjög, aö
tala um veru sína á Húsavík, lífsstarf sitt
þar, enda var það eðlilegt, hann liaföi veriö
þar við verslun í 32 ár, frá 1870 til 1902,
var mikils rnetinn forstjóri verslunar 0rum
& Wulf og lengst af einn um hituna, eða
þar til pöntunarfélags hugmyndin og síöar
kaupfélagiÖ, fór að ryðja sér braut. En þa
var líka friöurinn úti. þaö var harátta hans
viÖ þessar nýju hugmyndir, sem hann unW
svo mjög aö segja mér frá, og talaöi þá af
miklum eldmóÖ og sannfæringarkrafti. Mer
þótti gaman aö hlusta á hann, og andmælti
honum aldrei að ráði, skaut aðeins inn orð-
um hér og þar. Mér fannst eins og þessi
nýja hugmynd, sem reis upp í þorpi hans,
eða þó öllu heldur baráttuaÖferð forgöngm
manna hennar hefði sært hann hanasári, er
altaf hlæddi en aldrei greri. þaÖ var eðh-
legt aÖ hann, kaupmaðurinn, væri andvígur
þessari nýjung, en liann sá vel, aö þessi
nýja hugmynd mundi verða gamla versl-
unarmátanum yfirsterkari, er stundir liöu'
Hann viÖurkenndi þaö, en á sinn liátt. Hon-
um fanst aÖ andstöðumenn sínir hefðu svikiö
sig í tryggÖum og borið sig röngum vopn-
um. Hann liafÖi borið marga af þessuW
mönnum uppi, lijálpaÖ þeim á erfiöum ti®'
um. Og nú börðust þeir á móti honutnj a
móti því, sem hann taldi réttast og eina veg
28