Alþýðublaðið - 14.08.1924, Blaðsíða 3

3
en fásfc ekti um hina, þótt líöi þeir nauö.
Trúa þeir aö eins á mátt sinn og megin,
misvirða og vanbrúka róttlætisveginn.
Nær mynd beirra loks fram úr myrkrinu er dregin,
manndáð er engin og samvizkan dauð.
Lög evu brotin á sórhverju sviði,
sífeldar erjur, en engum að liöi.
Samt eru allir að óska’ eftir friði,
en alt af er fjarlægðin meiri en fyr.
í’jóðirnar berjast með blóðugum sárum,
baká sér hörmung með komandi árum,
anza ekki móður nó ekkjunnar tárum,
sem andvarpa’ og stynja við kúgarans dyr.
Blóðþyrsti heimur, sem brennir og myrðir,
bænarorð nauðstaddra’ að engu sem virðir,
en daglega eigurnar aumingjans hirðir!
Ofar þér stendur, sá máttugri er.
Fláræði ekkert nó fómútur duga.
Fantabrögð engin þar dyljast í huga
Alíöður kantu’ ei með ofríki’ að buga,
því athöfn og framkomu dómarinn sér.
Ag. Jónsson.
hárin, sem litast rauð í blóði, —
lifseifínni, er fellur úr barmi kon-
unnar.
Ef honum er skipað að skjóta
niður hetju eða velgárðamann
mannkynsins, skýtur hánn án
þess að hika, þótt hann viti, að
kúlan muni tæta sundur göfug-
asta hjartað, sem nokkru sinni
hefir slegið í mannlegu brjósti.
Góður hermaður er blind, til-
finningarlaus og sáiariaus morð-
vél. — Hann er ekki maður.
Hann er ekki heldur skepna,
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinai* Opar-borgar.
undan, er þeir heyrðu urrið. Þeir litu hissa og ráða-
lausir hver á annan, Maður hafði farið inn i kofann,
og þó heyrðu þeir villidýr urra þar inni. Hverju ssetti
það? Hafði ljón eða pardusdýr komist inn i kofann? ,
Tarzan sá brátt gatið i loftið, þar sem Taglat datt
inn nm. Hann gat þess til, að annaðhvort hefði apinn
komið eða farið um gatið, og meðan Araharnir hikuðu
úti fyrir, stökk hann eins og köttur upp í opið, hóf sig
upp og rendi sór niður af kofanum að baka til.
þegar Arabarnir loksins þorðu inn eftir að hafa skotið
mörgum skotum gegnum veggina, fundu þeir ekkert. Á
meðan leitaði Tarzan að Kulk, en hann fann apann
hvergi.
Tarzan var gramur, er hann stökk yflr skiðgarðinn
og hvarf i skóginn. Kvenmanninum var stolið, pyngjan
var týnd, og fólagar hans báðir stroknir.
Hann varð að hætta við að leita að pyngjunni i svip-
inn, þvi að hættulegt var nú aö fara aftur i þorp Ar-
abanna, þegar alt var þar á öðrum endanum.
Tarzan hafði tapað spori Taglats, er hann flýði, og
fór nú stóran hring 1 skóginum til þess að leita að þvi*
Kulk hafði beðið á sinum stað, unz óp og skot Ar-
abanna skutu honum skelk i bringu, en aparnir hræðast
ekkert meir, en þrumuprikiu þeirra Tarmangananna;
hann klifraði yfir skiðgarðinn, reif klæði sin og flýði inn
i skóginn urrandi og ragnandi.
Tarzan fór hratt yfir, er hann leitaði Taglats og
konunnar. I ofurlitlu rjóðri fram undan honum laut
apinn yflr Jane Clayton meðvitundarlausa. Dýrið beit 1
böndin, sem héldu fótum hennar og höndum.
Stefnan, sem apamaðurinn hafði, lá örskot hægra
megin við þau, og þó hann gæti ekki séð þau, blós
vindurinn frá þeim, og har þef þeirra í áttina til hans.
Innan skamms gat Jane verið borgið, jafnvel þótt
Númi sjilfur, vaeri að búa sig tll stökks, en örlögin,
sem þegar voru eigi góð, urðu enn grimmari; — vind-
urinn breytti sér skyndilega nokkur augnablilc; þefur-
inn, sem leitt hefði Tarzan til konunnar, barst i öfuga
átt; Tarzan fór fram hjá fimmtíu álnir i burtu, og tæki-
færið var gengið honum úr greipum að bjarga kven-
manninum.
Tarzan-sögíirnar
fáat á Eskifirti hjá Helga Forlákssyni kaupmanúi,
Til ungra manna.
Eftir Jack London.
Hinn heimsfrægi amerískl rit-
höfundur, Jack London, sem var
olndreginn jafnaðarmaður og
byltingasinnaður í meira lagi,
bhti eitt sinn svo Iátandi ávarp
til æskuiýðs Bandaríkjanna:
Ungu menn! „
Lægsta maikmið fyrir lífi yðar
er að gerast hermenn. Gófur
hermaður reynir aldrei að gera
greiuarmun á því, hvað sé rétt
og hváð rangt. Hann hugsar
aldrei, ncytir aldrei skynsemi
sinnar. Hann hlýðir að elns.
Ef honum er sklpað að skjóta
niðnr félaga sinn, nábúa slnn eða
ættingja sfna, hlýðir hann án
þess að hika.
Ef honum er skipað að skjóta
út eftir götu, sem er full at
fátækum, er bsrjast íyrir brauði
sínu, hlýðir hanc, og hann horfir
án iðrunar og tilfinnlngar á gráu
Dðkkir litir.
Samfara mentuu og vaxandi viti
og vísindaþekking í orðum og riti,
sjáum við draga upp dökkleita liti
og dagsroðann hverfa við sjóndeiIdarhrÍBg.
Fótt sums staðar auðvitað birti’ upp á blettum
og blómgist alt fagurt í hlutföllum róttum,
ber víða samt skugga af skýflókum þóttum,
en skammdegið ógurlegt grúflr í kring.
Guðsoið er forsmáð af fégirndaræði,
friðurinn snúinn í hatur og bræiíi.
Vizkan er ðl) lögð í veraldar-gaði,
valdafíkn, pretti og fjárdráttar svik.
Launmorð og ránskapur daglega dafna.
Djöfullinn sjálfsagt á langflesta nafna,
er allir að síðustu’ í auðsýki kaina,
þá endað þeir hafa sitt lifs frægííarstrik.
Helzt skal þeim arðmestu embættin fela,
sem útfarnlr eru’ í að ljúga og stela
os huesa um að fylla sinn fóajúká bela,