Alþýðublaðið - 04.10.1924, Blaðsíða 3

■3
ur hjá. Panat honum mikiö um
íegurö landsins, en furðu-minja-
snauöar sögusveitimar. Landið
leizt honum arövsenlegt, þótt
akóglaust væri, og fátækt alþýöu
hugöi hann minni en hún er.
Komst ég aö þvi, aö hann haföi
haldið þaö kvíkfénaðar-kofa, er
mannabúataðir eru 4 austanveröu
Skólavörðuholtinu, Ekki taldi hann
mikið vandaverk aö leggja járn-
braut til Suðurlandsundirlendisins
mótB við það, sem í Noregi væri.
Um þekkingu alþýöu hér fanst
honum til og vonandi, aö hðnni
hrakaði ekki með >framförunum<,
sem víða yrði. Hann lézt ekki
vera mjög sjóveikur, en þegár röst-
ina nálgáðist, ókyröist bann uppi
við, enda var orðið dimt og kalt.
Gekk hann þá til hvíiu og ég lika
honum til samlætis, en svo leizt
mór um morguninn, er við vökn-
uðum við Vestmannaeyjar, sem
Eán heföi ekki látið jafn-mjúklega
að honum sem mér, heldur krafiö
hann óþægilegra útláta.
Mór gafst kostur á að ganga á
land í Vestmannaeyjum og hitta
tengdafólk mitt, en dvölin þar
varð styttri en ég vildi, því að
stýrimaður hafði sagt mér, að ég
mætti ekki vera lengur en til kl.
níu, en kl. sjö fór ég á land. Vit-
anlega tók ég mark á þeisu og
hafði það upp úr að hangsa úti í
skipinu í þrjá tíma, sem óg hefði
ella getað sóð mig um á eynni,
því að skipið fór ekki fyrr en kl.
tólf. Frá því var naumlegt útsýni,
því aö það lá fyrir eiðinu, en
dimt til landsins, svo að einasta
skemtunin uppi við var að horfa
á útskipun á fiski, sem einhver
Eyja-burgeisinn var að senda utan,
og uppskipun á Yörum, sem frá
Reykjavík komu til Eyja, Var þar
sjón aö sjá, sem alt of sjaldan er
veitt veröskulduð athygli bæði
vegna alraennrar blindni mann-
anna og þess, hve hún er hvers-
dagsleg. Þetta er meinlegt, því að
hið hversdagslega er oft hið merki-
legaita, og svo er um þessa
>óbreyttu< vinnu alþýðunnar, þar
sem sömu hugmyndirnar og hand-
.tökin éndurtaka sig hvað eftir I
annað, og þar á ofan oft við illa
aðstöðu og aðbúð. Er aðdáanlegt
þaö þolgæði, sem verkamenn sýna
meö því aö leggja sig alla í þján-
ingar fyrir vinnuna og alla krafta
sálar og líkama fram til að sigr-
ast á verkefninu. Hugsun og hand-
afl, gát og vilji — alt er þetta
samatilt í aleflingu að verkinu, og
ekki er siður aðdáanieg sú fórn-
fýsi að leggja sig alla fram öðr-
um til gagns og bera ekki annað
úr býtum að jafnaði en knappan
skamt til daglegs viðhalds og
gleymskuna að æfllokum. Í*ó eru
til svo heimskir menn að halda,
að menn vinni vegna kaupsins;
þess vegna er þó sannarlega ekki
ástæða til að vinna; það er ekki
að jafnaði svo mikið, að það geti
freietað manna. Menn v'inna af því,
að vinnan er lífið, en — hún er
líka metin eftir virðingu þeirri,
sem ráðámennirnir bera fyrii lífi
— annara en sjalfra sín.
Þegar viðskiftum við skipið var
Iokið, bólt uppskipunarbáturinn til
lands. Byltist hann mjög á öldunum
og hvarf með köflum, en Merkúr lét
í haf. (Frh)
Frð DanmOrko.
(Tilkynning frá sendiherra Dana.)
Forstjóri verksmiðjueftiriitsins,
Jakob Kristinn Llndberg, verður
eftir J>ví, sem >Socialdemokraten<
segir, skipaður torstjóri við E>jóð-
bankann f stað Winthers forstjóra.
í viðtali segir Lindberg, að hann
sé kjörinn í bankastjórnina sem
fulltrúi rfkisins, með örðrum orð-
öm fnlitrúi þjóðarinnar, sem á
að gæta hagsmuna h .-nnar, jafn
vel þó að þetta komi í bága
við hagamnni hluthafanna<. (Það
•r eltthvað öðruvísi en hér).
Til að undirbáa nýtt skipuiag
á fiskivelðum Dana ætlar stjórnin
að skipá nefnd, sem samkvæmt
ummælum Staunings forsætisráð-
herra, á ekki að eins að athuga
gang málsins, heldur jafnframt
að gera áætlanir um >Iudustrlali-
serlng< fiskframlelðsiunnar, þar
á meðal um pökkun, söltun og
vérkun yfirieitt. Enn íremur á
nafndin að athuga, hvar byggja
Edgar Rice Burrougha:
Taraan og glmatefnar Opc r-borgar.
„Drottinn minn!“ hrópaði hann; „þ{ð getur verið, og
ljónin ráðast á þau; — þau eru 1 biiðunum. Ég heyri
það á hnegginu i hestunum, — og ’ieyrðu! Þetta var
angistarvein deyjandi manns. Biddu tér, maður! — Ég
sæki þig slðar, Ég verð að hjálpa þeiui fyrst, “ og hann
stökk upp i tré og sveiflaöi sér inn i myrkrið oghvarf
eins og vofa á sama augnabliki.
Werper stóð augnablik þar, sem '.’arzan skildi við
hann. Ha,nn glotti. „Biða hér?“ tautaði hann. „Biða hér,
unz þii anýrð aftur og tekur þessa gimsteina af méi?
Nei; ég held nú siður, kunningi!" Albert Werper snéri
sér til austurs og hvarf mönnum — að eilifu.
XXIV. KAFLI.
Heinta
Meðau Tarzan apabróðir þaut áfram eftir trjáuum,
greindu eyru hans æ betur að hávaðann frá bardaganum,
og sannfærðist hann um, að mennirnlr væru illa
staddir.
Loksins skein varðelduriun gegnum skógarþykknið, og
Tarsan stftnzaói á grein til þess að virða fyrir sér þá
hryllilegu Bjón, er fyrir augun bar.
í einni svip, n leit hann um allar búðirnar. Augu
hans stöðvuðuít við konu, er stóð öðrum megin við
brossskrokk an ispænis fullorðnu ljóni. .
Eándýrið vai búið til stökks, er Tarzan leit þangaðl
Númi var því nær beint undir greininni, sem apamað-
urinn stóð á, rakinn og óvopnaður. Ekki kom augna-
blikshik á hin:t siðarnefnda; — það var eins og hann
hefði ekki einu sinni stöðvað ferb sina eftir trjánum;
svo snögglega sá hann, hvað til bragðs varð að taka; —
svo snögg og ákveðin var framkvæmd hans.
Jane Clayton sá sér engar undankomu auðið. Hún stóð
agndofa og beið þess, að loðinn skrokkurinn velti sór
um koll, — beið þess augnablikssársauka, sem klær
og kjaftur ljónsins myndi valda, áðu'r en yfir lyki og
þjáningum hennar yrði að eilifu lokið.
T a r 2 a n - s ðj a r a a t
fáat á Hva jimstanga hjá Sigurði Davíðssyni.