Feykir - 22.12.1993, Blaðsíða 4

4FEYKIR 45/1993
„Hlýleikinn var ósvikinn, alltaf hreinn og tær"
Segja vígslubiskupshjónin, Sigurður og Aðalbjörg, af veru sinni með Skagfirðingum
í nýútkominni bók eftir Braga Guðmundsson menntaskólakennara
Þau Bragi, Sigurður og Aðalbjörg árituðu bók sína í Bókabúð Brynjars í síðustu viku. Aðalbjörgu á vinstri hönd eru
fyrrum skólastjórahjón á Króknum, Alda Ellertsdóttir og Friðrik Margeirsson.
Skagfiröingar tóku okkur ákaf-
lega vel. Viömót þeirra einkennd-
ist af innileika, hlýju og hjálpsemi
allt frá byrjun. Þaó fundum viö
skýrt þegar fariö var aö oröa
hugsanlegan flutning okkar til
Hóla. Auövitað voru þeir ekki
bara að fagna tveimur einstakling-
um, heldur voru þeir aö gleðjast
yfír endurreisn Hólastaðar sem
biskupsseturs. Þess vegna má
gera ráð fyrir að litlu hefði skipt
hvert fólkió var, móttökumar
hefðu orðið hinar sömu. Samt
fundum við aldrei til yfírborös-
mennsku. Hlýleikinn var ósvik-
inn, stundum dálítiö óheflaöur en
alltaf hreinn og tær.
Við gerðum það, sem okkur var eðli-
legast, til að kynnast fólkinu á nýjum
stað. Aðalbjörg gekk í kirkjukórinn og ég
fór í Karlakórinn Heimi. Það er sama
hvar maður er, söngurinn tengir fólk sam-
an á áreynslulausan hátt og sönggleðin er
hreint ekki minni í Skagafirði en annars
staðar. Gott ef héraðsbúar syngja ekki af
enn meiri innlifun en flestir aðrir. í þess-
um kafla segjum við lítillega M kynnum
okkar af Skagfirðingum þau fimm ár sem
við bjuggum á Hólum. Fyrst litumst við
um á Hólastað og í næsta nágrenni hans,
síðan er sjálfsagt að staldra dálítið við
Karlakórinn, því hann reyndist ómetan-
legur tengiliður við félagslífið í Skaga-
firói.
Af bæjarhlaði
Prestssetrið á Hólum, eigum viö frem-
ur að segja biskupssetrið, er besta hús
sem við höfum átt heimili í um ævina.
Þetta er tveggja hæða hús, nýuppgert þeg-
ar við fluttum og hentaði oldcur piýðilega
á allan hátt. Það stendur nokkuð frá hús-
um Bændaskólans en er samt aðeins
steinsnar M kirkjunni. Þar vorum við því
algjörlega út af fýrir okkur, en þó skammt
frá öðrum á staðnum. Það var dæmigert
fyrir Hólamenn að viö vorum vart kom-
in í hlað meó búslóðina á flutningsdaginn,
er þeir þyrptust að til að hjálpa okkur við
aó bera inn. Þar fór fremstur Jón Bjama-
son skólastjóri og um kvöldið buðu þau
hjónin okkar í mat til sín. Við áttum
margsinnis eftir að finna hve hugsunar-
samir Hólamenn eru um staðinn og alla
sem þar búa.
Jón skólastjóri er ættaður M Bjamar-
höfh á Snæfellsnesi og hefur stýrt Hóla-
skóla frá 1981. Hann tók við staðnum í
niðumíðslu, en hefur unnið þrekvirki við
að byggja hann upp og hefja skólann til
vegs á nýjan leik. Jón heldur fast á sínu,
hefur mikinn metnað og er ófeiminn við
að berjast fyrir hagsmunum Bændaskól-
ans. Það er trúlega eina leiðin til að ná
fram málum eins og samfélaginu er hátt-
að. Kona Jóns er Ingibjörg Kolka, dóttur-
dóttir Páls Kolka, hins kunna héraðslækn-
is Húnvetninga, og eiga þau hjónin sex
böm. Ingibjörg er dugnaðarkona eins og
hún á kyn til. Þau hjónin gengu stundum
til okkar á kvöldin þegar yngstu bömin
vom komin í ró og spjölluðu um heima
og geima. - Valgeir bróðir Jóns skóla-
stjóra er yfirkennari við skólann, indæll
maður, sem oft leit inn á biskupssetrið,
ævinlega boðinn og búinn að gera okkur
greiða.
Oðm heimilisfólki kynntumst við ó-
trúlega fljótt. Engin leið er að nefna nema
fáein nöfn, þótt með því sé gert upp á
milli manna. Trausti Pálsson hefúr þegar
komið við sögu en kona hans er Alda
Konráðsdóttir. Trausti var fjósameistari
þegar viö fluttum en er nú umsjónarmað-
ur skólans og verklegra framkvæmda.
Jafhframt hefur hann verið kjörinn odd-
viti sveitarinnar. Hann var óþreytandi að
snúast í kringum okkur. Sem dæmi um
hugsunarsemi Trausta má nefna heim-
sókn hans til okkar að kvöldi annars jóla-
dags í afleitu veöri, aðeins til að athuga
hvort nokkuð amaði að. Einnig gerði
hann við gamlan vefstól sem Aðalbjörg
átti. Stólinn notaði hún síðan þar til böm-
in gáfu henni nýjan á sjötugsafmælinu.
Margrét K. Jónsdóttir forstöðukona á
Löngumýri, setti upp vefinn og ætíð með-
an við vorum á Hólum. Hún átti margar
ferðimar til okkar og hjálpaði Aðalbjörgu
m.a. við veitingar eftir fyrstu prestsvígsl-
una á Hólum haustið 1986.
Það er skemmtilegur siður á Hólum að
fólkið velur sér sjálft jólatré í skóginum
og það er ákveðið ævintýri að sækja þau.
Fleiri fastra jólasiða minnumst við, svo
sem árvissra heimsókna einna hjóna til
okkar á aðfangadag meö jólakort.
Skagfirðingar em sérstaklega
veisluglaðir menn og kunna vel að
skemmta sér. Fyrsta stórveislan sem við
fómm í var sjötugsafmæli Sigurðar
hreppstjóra Sigurðssonar á Sleitustöðum.
Við vissum lítið við hverju ætti að búast
og sannarlega var gaman að kynnast svo
græskulausri gleði. Vel var veitt í mat og
drykk og sungið alla nóttina. Heimis-
menn vom þama fjölmargir og raddimar
brýndar svo undir tók. Samskonar
stemmningu áttum við eftir að upplifa í
fleiri veislum síðar. - Þegar koma að sjö-
tugsaMæli mínu ákvað ég að gera það á
eins skagfirskan hátt og mér var unnL Af-
mælisdaginn bar upp á annan dag páska,
ég messaði á Ríp og fékk stóra blóma-
körfu frá söfhuðinum með mér heim.
Gestkvæmt var og sungið fram undir
klukkan fimm um morguninn. Tæplega
150 manns skrifúðu í gestabók. Þó var
svo mikil ófærð að aðeins ein hjón komu
alla leið austan úr Þingeyjarsýslum. Það
voru Halla Loftsdóttir og Völundur Her-
móðsson í Alftanesi sem við höfðum
lengi haft mikil og góð samskipti við.
Völundur tók páskamessu í Neskirkju
upp á myndband áður en hann hélt vest-
ur, séra Kristján Valur talaði til okkar úr
stólnum og sendi kveðju frá Þingeying-
um.
Karlakórinn Heimir
Við höfðum ekki lengið búið á Hólum
er Þorvaldur Oskarsson á Sleitustöðum
kom að máli við mig og hvatti mig til að
ganga í Karlakórinn Heimi. Þorvaldur er
formaður kórsins og er það enn, heldur
vel utan um starfsemi hans. Það varð úr
að ég byrjaði að mæta á æfingar snemma
árs 1987 og stundaði þær eftirleiðis eftir
megni. Eg var þá eini Hólamaðurinn í
kómum, ók út aö vegamótum og sat síð-
an í bíl með Þorvaldi og Sigurði hrepp-
stjóra í Miðgarð þar sem æfingar fóru
fram. Seinni vetuma voru flefri af Hóla-
stað í kómum og skiptust menn á að aka
tvisvar í viku allan veturinn, rúmlega
fjörutíu kílómetra hvora leið.
Mér var strax vísað í fyrsta bassa.
Ýmsir þekktu manninn, en Guðmann
Tóbíasson verslunarstjóri í Varmahlíð,
spurði félaga sína hver þetta væri. Hann
fékk það svar að þama væri kominn
vígslubiskupinn á Hólum. Þá varð Guð-
manni að orði: „Nú er þetta vígslubiskup-
inn - og kemur í leðurjakka“.
Félagar í Heimi voru allt að sextíu, á
öllum aldri og víðs vegar að úr Skaga-
firði. Margir áttu um langan veg að fara,
s.s. Hjaltdælingar og Hofsósingar, elleg-
ar bændur lengst ffarnan úr Lýtingsstaða-
hreppi. Félagsandinn var góóur og gam-
an að koma í þennan glaðværa hóp.
Söngstjóri var Stefán R. Gíslason tónlist-
arkennari og organisti í Varmahlíð. Hann
er mikið ljúfmenni, glaður í bragði en þó
ákveðinn og hélt hópnum vel saman.
Stefán var fljótur að svara fyrir sig, ævin-
lega í léttum dúr en þó með myndugleika
svo að menn hlýddu honum orðalaust.
Það er nauðsynlegt til að söngstjóri geti
náð árangri með sína menn.
A hverju vori er farið í söngferóalag.
Konur kórfélaganna fara yfirleitt með
mönnum sínum og þetta verða hinar
bestu skemmtiferðir. Oftast eru þetta inn-
anlandsferðir og hefur þegar verið minnst
á þá fýrstu, sem við fórum, er ég var sett-
ur biskup Islands. Undir lok þeirrar ferð-
ar hélt Skagfirska söngsveitin norðan-
mönnum veislu í Reykjavík. Þar fýsti
marga að sjá hinn nýja biskup. Einn
veislugesta hafði engar vöflur á, heldur
gekk rakleitt að stórum og myndarlegum
Heimisfélaga, Guðmanni í Varmahlíð, og
spurði: „Ert þú biskupinn?“ Guðmann er
virðulegur maður og líklega verið bisk-
upslegastur allra.
Tvær utanlandsferðir fórum við með
Heimi, vorið 1988 og aftur snemma sum-
ars 1991. Fyrri feiðin var til Israels og Eg-
yptalands, hin síðari um Norðurlönd.
Þetta voru skemmtilegar feróir sem
ástæóa er til að segja nokkuð M.