Feykir - 26.04.1995, Blaðsíða 4

4FEYKIR 16/1995
Um daginn og veginn
Sæluvikan og aðdragandi byggingar Miðgarðs
Þaó líöur að Sæluviku. Hún
er eldri en elstu menn muna og
hefur staöió af sér öll veður um
árin, þótt á ýmsu hafi gengið á
stundum. Sæluvikan er einn
meiðurinn í hinu afar litskrúðuga
skemmtanalífi héraðsins, þessa
víólenda fagra héraðs með
fjallahringinn umhverfis, svo
fagurlega gerðan sem raun ber
vitni og okkur er svo tamt að
virða og lofa, eðlilega. Fjalla-
hringurinn umlykur fjörðinn,
byggðina á þrjá vegu, sem gæfu-
skeifa, með opió út til hafsins,
gullkistunnar, sem gerir okkur
kleift aö una hér við ysta haf við
auðsæld og velmegun.
Hvergi betra að vera, sagði
maðurinn. I fomöld draup smjör
af hverju strái, svo kann að vera,
bara ef við berum gæfu til að
meta landið og virða, en þar á
hefur orðið smávægilegur mis-
brestur á þessum síðustu tímum í
sambandi við ofurhugann sem
við höfum fengið á allri Evrópu-
dýrðinni. Fjarlægðin gerir fjöllin
blá....
Lengi framan af árum var
Sæluvikan eingöngu á Sauðár-
króki, þessari stórborg á skag-
firskan mælikvarða, sem við
lítum á sem höfuðborg héraðs-
ins, sem hún vissulega er.
Síðustu árin hefur þó einnig
verið Sæluvikuskemmtun í
Miðgarði á vegum karlakórsins
Heimis.
Þaö er vel til fúndið, því þrátt
fyrir allar framfarimar á Krókn-
um, hefur þeim þar á bæ ekki
ennþá tekist að byggja félags-
heimili, sem hæfir þessum stóra
stað, sem borgin er orðin. Vissu-
lega stendur það til bóta, og þar
mun rísa háreist höll, hús sem
ber af öðmm og gnæfir yfir flest
öll fjöll.
Við búum hins vegar þegar
svo vel hér fram í firðinum að
eiga hiö myndarlegasta félags-
heimili í Varmahlíð. Seylhrepp-
ingar tóku á honum stóra sínum
og byggðu það í hjáverkum í
hjarta héraðsins. Heitir það
Miðgarður eins og allir vita, og
hefur löngu slitið bamsskónum
og reynst sannur máttarstólpi í
skemmtanalífinu.
Vissulega var það ekki átaka-
laust að koma upp svo stóm félags-
heimili á sínum tíma. Mörg urðu
orðin áður en athafnir hófust.
Fundimir margir og allar ræð-
umar, því sitt sýndist hverjum,
eins og oft er, þegar mikið er í
ráðist. Margt er í minningunni,
en einkum standa í mínum huga
þrjú atriði í sambandi við að-
draganda byggingarinnar og
allar ræðumar.
Fyrst skal ífægan telja Harald
Jónasson bónda á Völlum í Hólmi
yfirvald okkar Seylhreppinga um
langa tíð. Bæði var hann hrepp-
stjóri og oddviti, að öllu öðru
ótöldu. Framsýnn maður sem fór
ekki í grafgötur með skoðanir
sínar og reyndist þessu sveitar-
félagi vel.
Byggjum skólann fyrir
gróðann
Jafnhiiða umræðunni um
félagsheimilið vom skólamálin
ofarlega á dagskrá, og höfðu um-
ræður um báðar þessar bygg-
ingar og framkvæmdir staöið
jafnvel áratugum saman áður en
framkvæmdir hófust. Haraldur á
Völlum átti mörg orð um það, að
okkur bæri fyrst að byggja
skólann, það stæði okkur nær en
félagsheimilisbygging.
Annað minnisatriðið í þessu
sambandi hljóðar svo: „Við
skulum byrja á því að byggja
félagsheimilið og byggja svo
skólann fyrir tekjumar af félags-
heimilinu'1. Nú er löngu gleymt
hver sagði þessi orð.
Þriója minnisatriðið er frá
honum Siguipáli Amasyni komið.
Hann var þá garðyrkjubóndi í
Lundi og kaupfélagið okkar hér í
framfirðinum. Honum þótti allir
vegir færir sem og var. Hann
stóð í iylkingarbrjósti þcirra sem
vildu hefja framkvæmdir og án
hans atbeina hefði e.t.v. orðið
cnnþá meiri dráttur á fram-
kvæmdum. Hann átti mörg orð í
sambandi við þessa byggingu og
sagói: „Við skulum bara byrja að
byggja. Peningarnir koma.
Aldrei hef ég átt krónu þcgar ég
hef ráóist í framkvæmdir, en
þctta hefur bjargast samt“.
Og það var hafist handa. Fyrst
var að afla teikninga. Þegar þær
lágu á borðinu hraus mörgum
hugur við stærðinni. Það varð að
skera af bákninu en hvernig?
Átti að minnka húsið, og þá
hvom endann að sneiða af? Þá
fékk einhver alveg bráðsnjalla
hugdettu. „Skemm burtu miðj-
una“, sagði hann. Og það var
gert. Miðskipið var skert um
eina 10 metra, muni ég rétt, og
þannig stendur þetta virðulega
hús í dag og mun standa um
ókornin ár, 10 metmm styttra en
það átti að vera. Salurinn því svona
myndarlega breiður og alveg
nógu langur samt, nema hvað?
Þykir þó bráðgaman í
Miðgarði
Ymsum var tamt að líta hýrt
til nágrannanna á þessum tíma.
Vildu þeir ekki leggja fé í púkk-
ið? Þeir vom tregir. Að lokum
komu þó Blöndhlíðingar með
myndarlegan hlut í byggingunni.
Sama gerði Ungmennafélagið
Æskan í Staðarhreppi. Eg trúi að
þessir aðilar eigi nær fimmta
hlutann í Miðgarði. Tregari urðu
Lýtingar, og fór svo að þeir
byggðu bara sitt eigiö félags-
heimili, Árgarð. Þeir eru svo
ríkir Lýtingar. Þeim þykir þó
alveg bráðgaman að skemmta
sér í Miðgarði.
Þá má ekki gleyma karla-
kómum Heimi sem tók góðan
hlut í dæminu, ásamt Umf. Fram
og Kvenfélagi Seyluhrepps,
ásamt Seyluhreppi, sem alltaf
myndi koma til með að eiga
stærstan hlutann í ævintýrinu.
Og húsið reis af grunni eins og
ekkert væri og stendur tignarlega
upp á melnum eins og allir sjá.
Síðar kom svo skólahúsið á mel-
inn, svo menntun og skemmtun
haldast í hendur cins og ham-
ingjusöm ungmenni sem eru á
sinni fyrstu ævintýragöngu
þroskaáranna.
Það hafa margir tekið sporið í
Miðgarði. Og þarf ekki Sælu-
viku til. Á jólunum er líka dans-
að. E.t.v. hefur þó verið um
afturför að ræða í þeim cfnum,
a.m.k. var oft dansað í gamla
Varmahlíðarhúsinu, Hótelinu,
fyrir daga Miðgarðs. Mér er nær
að halda að Skagfiróingar hafi
veriö meiri skemmtanafiklar hér
áður fyrr heldur en nú er. Það
þótti ekki mikið að dansa cin 4-5
kvöld á Sæluvikunni, og oftast
var húsfyllir, að vísu var Bifröst
ekki stór. Um jólin voru dans-
lcikir víóa um héraðið, svo til á
hverju kvöldi, allt frá öðmm degi
jóla og til þrettánda. Sum kvöld-
in dansað á tveimur stöðum í
einu og vel mætt á báðum, í Bif-
röst og Varmahlíð. Um nokkurt
skeið var áramótadansleikur í
Varmahlíð, boðsball, sem strák-
amir í Seyluhreppi stóðu fyrir,
og þá var nú ekki slegið af geim-
inu.
Sporlétt heim að
Löngumýri
Það var nú líka svolítið líf-
legra héma í sveitinni á þessum
mcktarámm, þcgar kvennaskól-
inn var starfræktur að Löngu-
mýri. Þangað kom á hverju
hausti flokkur fríðra meyja og
dvöldu vetrarlangt í hjarta hér-
aósins við nám og leiki. Það
vom góðir tímar. Margar þeirra
áttu ekki afturkvæmt til æsku-
stöðva. Um það sáu ungherramir
í Skagafirði. Þeim varð sporlétt
heim að Löngumýri og hvem
skyldi undra það. Og margar
þeirra litu hýrt þessa gjörvulegu
sveina og bundust þeini ævi-
tryggðum, svo að nú em þessar
glæsilegu stúlkur svo til á öómm
hvorum bæ vítt og breitt um
héraðið í bæ og byggð. Hinar
myndarlegustu húsmæður.
Allt þetta eigum við braut-
ryöjandanum að þakka, hinni
framsýnu atgerviskonu, Ingi-
björgu Jóhannsdóttur frá Löngu-
mýri. Skólastjóranum sem af
manngæsku sinni og kærleika til
samfélags og æskustöðva, stofn-
aði og starfrækti kvennaskólann
að Löngumýri um mörg ár á
óóali forfeóra sinna. Þessa er
okkur skylt að minnast og þakka
að verðleikum.
Hún gerði vel við sinn föður-
garð og héraðið okkar. Henni ber
heiður og sæmd og hafi hún alla
tíð virðingu okkar og þakklæti
fyrir vel unnin störf og hug-
sjónaeldinn, sem hún bar og ber í
hjarta sínu til framdráttar okkar
fagra héraði sem við lifum og
hrærumst í og viljum hvergi
annars staðar vera.
Gunnar Gunnarsson.
Frá Varmahlíð. Félagsheimilið Miðgarður er efst og lengst til vinstri.
Stórtónleikar í Miðgarði
Laugardaginn 29. apríl kl. 20,30.
Karlakórinn Heimir
Söngstjóri: Stefán R. Gíslason.
Undirleikarar: Thomas Higgerson, Jón St. Gíslason og Friörik Halldórsson.
Rökkurkórinn
Stjórnandi: Sveinn Árnason.
Undirleikari: Thomas Higgerson.
Stala-kórinn (Kór Landsvirkjunar)
Söngstjóri: Páll Helgason.
Undirleikari Kolbrún Sæmundsdóttir.
Samkórinn Björk
Söngstjóri: Sólveig S. Einarsdóttir.
Undirleikari: Miklos Dalmay.
Einnig koma fram meö kórnum fjölmargir söngvarar með einsöng, tvísöng
og þrísöng.
Að loknum tónleikum sér Hljómsveit Geirmundar
um fjörið í syngjandi sveiflu.