Ljóðormur - 01.06.1990, Síða 60

58 Þórður Helgason
Maður á bleikum bíl
Nákvæmlcga man ég ekki
en fyrir löngu
lagði hann bílnum sínum fyrir aftan mig
við fjölfarna götu
En nú er ég alltaf
að sjá honum bregða fyrir
í ferðinni dregur höfundur upp fjölda skemmtilegra mannlífsmynda
en bak við skemmtilegheitin felur sig jafnan alvarlegur undirtónn í
samhljómi við efni bókarinnar í heild.
Sá þáttur vcrksins sem að sönnu má kalla þungamiðju þess er
áningin heima — þcgar skarkalinn er að baki og maðurinn á bleika
bílnum víðs farri — hinar eiginlegu heimaslóðir:
Ódáinsvellir
Hingað er aðeins fært
á stærstu fjallabílum.
Stórgrýttur vegarslóðinn
liggur um brattar skriður
og fúin mýrarsund.
Fljótin eru óbrúuð
Nei
hingað getur hann ekki clt mig
á bílnum stnum bleika.
En hverju skilar hún ferðalangnum heimsóknin á heimaslóðimar?
Kannski þeirri fullvissu að græni reiturinn ( sálinni er innsta kvika
hans, sú sem hann á einn og getur aldrei deilt með neinum.
Kannski ftnnur hann það að sú tilfinning að eiga ekki samleið með
neinum er ekki einungis bundin við malbik og mengun og hrað-
brautarveröld. Maðurinn er einn í samtímanum með einstæða
reynslu í faneskinu, grænan reit sem aldrci sölnar. Því má auðveld-
lega líta á síðustu ljóðin sem cins konar sættargjörð:
Langferðastef
Nei, það eru ekki lík okkar
sem liggja hér hlið við hlið.
Enn fer ég ástföngnum höndum
um jarðneskar leifar þínar
og þú um mínar.
Þetta ljóð staðfestir að það er líf þrátt fyrir allt, Iíf fyrir dauðann.
Hvað sem líður hörmungum lífsins, ömurleikanum og tilgangsleys-
inu sem við blasir — þá erum við lifandi og getum glaðst og elskast
— og geymt reitinn græna.
Þessi ljóð minna á Ijóöin í Vatnaskilum, sem út kom fyrir þremur
árum, í því að þau bera öll merki uppgjörs. í báðum þessum bókum
gengur höfundurinn á hólm við líf sitt og örlög — líf og örlög allra