Morgunblaðið - 12.07.2016, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚLÍ 2016
hjartaða og hlýja manni, munu
að endingu bera áhrif hans með
sér til nýrrar kynslóðar og með
svona mann sem fyrirmynd er
ekki annað hægt en að brosa.
Afi Jón er langt frá því að
vera horfinn.
Þorvarður A. Ágústsson og
Fabiola Prince.
Aldinn heiðursmaður er lát-
inn. Þegar ég hugsa til afa koma
í hugann margar og góðar minn-
ingar um ljúfan afa, fulltrúa
þeirrar kynslóðar sem lifði mikl-
ar breytingar í þjóðlífinu sem
áttu síðan eftir að marka djúp
spor til að leiða þjóðfélagið inn í
nútímastjórnunarhætti. Hann
starfaði árum saman hjá Land-
helgisgæslunni og talaði ávallt
um stofnunina af virðingu sem
hefur skilað sér til afkomend-
anna því hann taldi mikilvægt að
við þekktum söguna.
Afi kom því til leiðar að eitt
árið fékk bekkurinn minn að
fara í skoðunarferð um Varð-
skipið Óðin. Honum var einnig
mikið í mun að þjóðin fengi að
skoða þetta fræga skip sem ligg-
ur nú við Grandagarð almenn-
ingi til sýnis. Sonur okkar naut
þessa í eitt skipti í skoðunarferð
en þegar í tal barst að hann
væri afabarn Jóns Magnússonar
var honum boðið í skipstjór-
astólinn. Jón afi var mikill sögu-
maður, lagði áherslu á að við
legðum sögurnar á minnið og
oftar en ekki komu góðar sögur
úr lífi hans og forfeðranna.
Hann afi var maður skemmti-
legra andstæðna. Stundum mjög
formlegur en kunni líka að vera
með sprell. Jón var mikið í því
að skipuleggja en samt var ekki
alltaf allt í röð og reglu. Hann
var virðulegur lögfræðingur í
Reykjavík og afdalabóndi í
Vatnsskógum. Jón afi naut þess
að eyða sumarleyfunum með
ömmu Laufeyju, börnum, barna-
börnum og að lokum barna-
barnabörnum í Vatnsskógum við
veiðar og annað sem til féll.
Hann kunni að njóta. Ég var svo
lánsamur að fá að eyða mörgum
sumrum með afa og ömmu í
Vatnsskógum og er það góð
reynsla og minningarnar þaðan
ljóma sem og minningarnar all-
ar; ferðirnar í Kaffivagninn, um
jólaboðin þar sem afi birtist í
gervi jólasveinsins og gamlárs-
kvöldin þar sem afi endaði
kvöldið með brennu í hjólbör-
unum í garðinum á Einimelnum.
Það var fallegur dagur þegar
ég var að fagna útskrift úr Há-
skóla Íslands með nánustu fjöl-
skyldunni nú í lok júní. Jón afi
mætti að sjálfsögðu með Lauf-
eyju ömmu og fagnaði innilega
með okkur, en hann var jafn-
framt alltaf afar stoltur af öllum
afkomendum sínum og bar hag
þeirra sannarlega fyrir brjósti.
Þegar einhverjum áfanga af-
komenda var náð fagnaði hann
sem sjálfur væri, væntumþykjan
var mikil. Þetta kvöld fór hann
með gamanmál úr góðum og
gömlum sögum, náði athygli
allra og hló innilega.
Sú stund sem við áttum sam-
an á heimili okkar var skemmti-
leg og það eru einmitt slíkar
minningar sem sitja í huganum
þegar þessi góði maður er
kvaddur. Hann stóð alltaf þétt
við bakið á Laufeyju ömmu og
það er lærdómsríkt að upplifa
þann styrkleika og gagnkvæmu
virðingu sem gilti í hjónabandi
þeirra. Það er gott gildi að hjón
séu samhent og það var í heiðri
haft á þeirra bæ.
Jóni afa er hér þökkuð sam-
fylgdin, virðing og tryggð.
Hann er nú kominn til skap-
arans sem tekur vel á móti hon-
um.
Takk fyrir allt,
Jón Steinar Magnússon
(Nafni).
Elsku afi. Nú kveðjumst við.
Ég og þú, okkur þótti svo ofur
vænt hvoru um annað. Ég var
„stór vinkona þín“. Þú varst svo
duglegur að segja það alla tíð
hvað ykkur ömmu þótti afskap-
lega vænt um okkur barnabörn-
in. Við vorum öll einstök og átt-
um hvert og eitt sérstakan stað í
hjarta ykkar. Þið umvöfðuð okk-
ur af svo mikilli hlýju, gleði og
kærleika. Við Jón Steinar,
„nafni“, vorum svo heppin að
vera fyrstu barnabörnin og fá
óskipta athygli ykkar ömmu
fyrstu árin. Sambandið á milli
ykkar nafnanna var alveg ein-
stakt, þið voruð alla tíð svo
ánægðir hvor með annan! Á
æskuárunum var hápunktur lífs-
ins að fá að gista hjá ykkur á
Einimelnum og fara með ykkur
til Vatnsskóga. Og það var alltaf
nóg að gera, vitja um netin, tína
og höggva ónýtar vegstikur í
eldinn, fara upp í fjall til að ná í
ís til að frysta fiskinn (og renna
sér nokkrar ferðir í leiðinni). En
skemmtilegast fannst þér, held
ég, að brenna rusli – og það
magn af bensíni sem fór á bálið.
Á gamlárskvöld stalstu líka til
að gera eigin brennu í garðinum
heima á Einimel. Ég held það
hafi verið uppáhaldsdagurinn
þinn á árinu! Þú elskaðir að
vera með læti og á gamlárskvöld
gat enginn stoppað þig!
Elsku afi minn, ég ætla að
leggja mig fram við að vera
„dugleg og góð kona“ eins og þú
óskaðir. Þú átt stóran þátt í því
sem vel hefur gengið hjá mér.
Alla tíð hefur þú stutt og hvatt
mig til dáða. Þú varst svo stolt-
ur af okkur barnabörnunum.
Það var alltaf hrópað hátt og
snjallt húrra í hvert skipti sem
við komum fram opinberlega,
jafnvel þó það væri sem hluti af
stórum hóp. Alltaf sköruðum við
fram úr og blómstruðum að þínu
mati. Það var sama hversu lítið
afrekið var, helst átti að birta
umfjöllun um það og mynd með
í blöðunum.
Elsku afi, þú hefur alltaf ver-
ið höfuð fjölskyldunnar og vakað
yfir okkur. Beðið fyrir okkur á
hverri nóttu og nýtt hvert tæki-
færi til að kenna okkur varkárni
og mikilvæg lífsgildi. Nú vakirðu
yfir okkur öllum á himnum.
Elsku besta amma mín, sorg-
in er mikil en minningin um frá-
bæran afa lifir.
Bergrún Tinna
Magnúsdóttir.
Elsku afi minn, ég á svo
margar góðar og yndislegar
minningar með þér og flestar
eru þær úr Vatnsskógum þar
sem þér leið alltaf best. Get talið
endalausar minningar upp en
það eru þó nokkrar sem standa
upp úr. Ég sé þig ennþá fyrir
mér í stólnum þínum fyrir fram-
an arininn og halda eldinum lif-
andi langt fram á kvöld á meðan
við krakkarnir spiluðum við
ömmu Laufeyju. Einnig stýrðir
þú bátnum eins og höfðingi og
kenndir okkur að róa á meðan
þú sást um að taka fiskana úr
netinu fyrir kvöldið. Þú sást líka
um að fanga öll þessi augnablik
á filmu á hárréttum tíma og þó
það hafi stundum verið þreyt-
andi sem krakki, þá er ég svo
þakklát fyrir það í dag að eiga
svona margar yndislegar minn-
ingar á myndum. Held að það sé
varla hægt að finna betri afa en
þig með allan þennan krakka-
skara, bæði börn og barnabörn.
Ávallt tilbúinn að hjálpa og
kenna og þú hefur svo sann-
arlega kennt mér margt, lærði
fyrst í Vatnsskógum að kasta
pílu, höggva í eldinn og þú varst
sá fyrsti að kenna mér að keyra;
ég í kjöltunni þinni, þú að kúpla
og ég að stýra, það gleymist
aldrei og síðast en ekki síst
kenndir þú mér ásamt öllum
hinum barnabörnunum að verða
góð og dugleg stúlka þegar ég
yrði eldri og því, afi minn, mun
ég reyna að fara eftir alla mína
tíð til að heiðra minningu þína.
Katinka Ýr Björnsdóttir.
Elsku afi Jón.
Það er skrýtið þegar einhver
fer frá manni sem maður hefur
þekkt alla sína ævi, en þú varst
besti afi sem nokkur gæti átt.
Að vera hjá ykkur ömmu Lauf-
eyju á Einimelnum var alltaf
uppáhalds og þið voruð meira en
boðin og búin til að gera allt fyr-
ir okkur barnabörnin. Að koma
til þín inn á kontórinn og horfa
yfir sundlaugatúnið, og jafnvel
sjá ömmu vera að gefa fugl-
unum bak við hús var alltaf viss
upplifun þó að ég gerði það ótal
sinnum, því þar var einhvern
veginn svo mikil viska svo mikil
saga og svo mikill afi Jón. Ég
man líka alltaf þegar við fórum
til Vatnsskóga að þú vildir njóta
ferðarinnar, fórst með okkur út
í fjöru að tína steina eða stopp-
aðir hjá kirkjum eða við fossa,
þú vildir ekkert vera að drífa
þig of mikið í lífinu. Það að við
frændsystkinin erum jafn náin
og við erum er að miklu leyti
ykkur ömmu að þakka því við
upplifðum stundir saman með
ykkur sem munu fylgja okkur
alltaf og ég get ekki lýst því í
orðum hve vænt mér þykir um
það og þig, elsku afi. Mér er
minnisstætt þegar ég kom heim
úr enn einum steinaleiðangrin-
um, ég hafði fundið stein inni í
bergi á Eyrunum í Vatnsskóga-
landi og var svo spennt. Til að
strákarnir myndu ekki finna
leynisteinastaðinn minn, fórum
við tvö með græjur og sögðumst
vera að skreppa á Hauga, dá-
góðum tíma kvöldsins var síðan
eytt í að ná í steininn góða.
Þannig varst þú, þú tengdist
okkur öllum á sérstakan hátt, út
frá okkar áhugamálum og varst
alltaf svo stoltur af okkur en
hélst okkur á sama tíma á tán-
um og hvattir okkur áfram. Það
sem einkenndi þig var góð-
mennskan og hlýjan sem geisl-
aði af þér og þú varst nánast
alltaf brosandi, hlaupandi um í
appelsínugula íþróttagallanum.
Þú kenndir mér svo mikið á lífið
alveg síðan ég var lítið kríli,
hlaupandi um á Einimelnum eða
uppi á lofti í Vatnsskógum og ég
mun halda áfram að lifa eftir
þeim góðu gildum. Ég sakna þín
svo mikið en ég veit að við mun-
um hittast aftur einn daginn og
kíkja í Kaffivagninn þarna uppi
og fá okkur kleinu, þangað til
ætla ég að vera svarið við
spurningunni okkar
„Hvað ætlar þú að vera þegar
þú ert orðin stór?“
„Góð og dugleg kona.“
Þín
Sara Rós.
Tíminn líður hratt.
Nú eru liðnir rúmir fjórir ára-
tugir frá því fundum okkar Jóns
Magnússonar bar saman með
þeim hætti að hann kom og ósk-
aði eftir aðstoð við að stofna
Loðdýr hf. Þar voru ekki fjár-
festar á ferð í þeim skilningi
sem við leggjum í það orð í dag
heldur hópur skátafélaga sem
vildu leggja sitt af mörkum til
viðgangs lands og þjóðar. Þann-
ig var gamla Ísland. Jón Magn-
ússon rak þá lögfræðiskrifstofu í
hjarta Reykjavíkur ásamt
nokkrum öðrum valinkunnum
lögmönnum.
Mörgum árum síðar tengd-
umst við og kynntust betur þeg-
ar einkadóttir okkar, Guðný
Rósa, og Ágúst Már Jónsson
gengu í hjónaband. Við höfum
síðan notið þess að geta þakkað
Jóni og Laufeyju fyrir að hafa
gefið okkur uppáhalds tengda-
soninn.
Jón Magnússon átti stóra fjöl-
skyldu sem hann hélt utan um
af mikilli festu og ástúð. Oft fór
hann á völlinn til þess að hvetja
Ágúst Má og aðra KRinga
áfram en á sumrin var löngum
dvalið á sveitasetrinu Vatns-
skógum. Við hjónin nutum mik-
illar gestrisni þeirra Jóns og
Laufeyjar þar, en betur þekkj-
um við þó staðinn af ævintýra-
legum frásögnum barnabarna
okkar sem þangað fóru sumar
hvert meðan heilsa hjónanna
leyfði.
Jón Magnússon var formfast-
ur í framgöngu og lagði ríka
áherslu á að viðhalda venjum og
siðum sem komist höfðu á í fjöl-
skyldu hans. Á brúðkaupsdegi
barna okkar fengum við senda
fánaborg mikla frá Jóni og
skyldum við flagga með henni
við hús okkar þann dag. Þegar
myndir frá deginum eru skoð-
aðar blasir við að einmitt svona
átti þetta að vera. Á meðan þau
hjónin bjuggu á Einimelnum var
jafnan flaggað á hátíðum og ára-
mótabrennan við Ægisíðu fékk
veglegt hlutverk því þar safn-
aðist stórfjölskyldan saman.
Jón Magnússon var góður
vinur vina sinna og við und-
irrituð þökkum fyrir hlýhug og
hjálpsemi sem hann sýndi okkur
þegar honum þótti tilefni til.
Laufeyju og hennar stóru fjöl-
skyldu allri vottum við samúð
okkar og látum í ljós þá von að
framtíðin megi áfram færa þeim
gott líf og heilsu.
Inga Rósa og
Þorvarður Elíasson.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Jón Magnússon fór iðulega
með þessa bæn með börnum
sínum og barnabörnum. Hann
trúði staðfastlega á handleiðslu
almættisins og mátt bænarinn-
ar.
Jón var afar stoltur af sinni
stóru fjölskyldu og dáði Lauf-
eyju konu sína. Hann átti það til
við ýmis tækifæri, að draga upp
mynd af fjölskyldunni, sýna
hverjum sem var og dásama.
Hann gat líka með sanni verið
stoltur. Laufey er einstök í hóg-
værð sinni og umhyggju og
börnin erfðu bestu eðliskosti
þeirra. Það er mikil gæfa að
hafa tengst þessu mannkosta-
fólki. Jón og Laufey tóku mér af
alúð strax við fyrstu kynni og ég
hef átt vináttu þeirra vísa síðan.
Jón var stór maður í víðustu
merkingu þess orðs. Hann var
hávaxinn og myndarlegur, höfð-
inglegur og gjafmildur, vel til
hafður og lagði mikið upp úr
vönduðum klæðaburði, það er að
segja innan bæjarmarkanna.
Þau Laufey áttu sér sína para-
dís í litlu koti upp til heiða, þar
er hvorki rafmagn né rennandi
vatn. Vatnsskógar heitir jörðin,
þar sköpuðu þau hjónin ævin-
týraveröld og borgarlögfræðing-
urinn breyttist í veiðimann og
bónda er klæddist slitnum lopa-
peysum með snæri í beltisstað.
Jón gat virst stoltur og stór-
lyndur en þeir sem þekktu hann
vissu að hann var afar hjálp-
samur, bóngóður, blíður og við-
kvæmur. Hann átti marga skjól-
stæðinga sem hann hjálpaði á
ýmsa lund og bar sérstaka um-
hyggju fyrir eldra fólki. Hann
var óhræddur við að tjá fjöl-
skyldu sinni tilfinningar sínar.
Við ýmis tækifæri átti fólkið
hans von á einstaklega fallega
orðuðum kveðjum og stundum
var fenginn til skrautritari til að
gera allt sem glæsilegast.
Þau hjón glöddust mjög er
fyrsta barnabarnið kom í heim-
inn, síðan þá lék afahlutverkið
stórt hlutverk. Umhyggjusamari
og skemmtilegri afi var vand-
fundinn, hvert og eitt barnabarn
átti sér sinn stað í hjarta hans
og sitt gælunafn. Þau fengu
hvatningu, hrós og aðdáun. Það
var heldur ekki slæmt að eiga
afa sem var í sérstöku sambandi
við almættið og bað fyrir velferð
þeirra. Svo uppskera menn sem
þeir sá, enda barnabörnin öll vel
af Guði gerð, eins og afi orðaði
það; dugleg, falleg og góð.
Heimili hjónanna á Einimeln-
um er í huga afkomenda sem
ævintýrahöll, Vatnsskógar æv-
intýraland þar sem allt gat
gerst. Jón var afar hugmynda-
ríkur og gat kveikt eldmóð í
hjörtum barnanna. Hann var
ættfaðir af gamla skólanum,
stundum fannst sumum nóg um
stjórnsemina og framkvæmda-
gleði en mannkostir hans voru
ótvíræðir. Jón elskaði mikið,
elskaði konu, börn og fjölskyld-
ur þeirra, landið sitt, sveitina,
fuglana og blómin.
Síðustu árin var heilsan farin
að gefa sig, þessi stóri maður
bognaði en hélt áfram af eld-
móði allt til enda. Hann lifði líf-
inu til fulls. Missir okkar er
mikill en við erum rík af minn-
ingum um sérstakan mann sem
munu geymast í huga okkar um
aldur og ævi.
Nú hverfur sól við segulskaut
og signir geisli hæð og laut,
en aftanskinið hverfur fljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason.)
Góða nótt, kæri Jón, og takk
fyrir mig,
Kristín V.Á. Sveinsdóttir.
Jón Magnússon hæstaréttar-
lögmaður hóf störf sem lögmað-
ur og fjölmiðlafulltrúi Landhelg-
isgæslu Íslands árið 1975 þegar
efnahagslögsagan var færð út í
200 sjómílur. Jón starfaði síðan
hjá Landhelgisgæslunni til árs-
ins 1995 er hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Jón var mikill
áhugamaður um sögu Landhelg-
isgæslunnar enda átti hann
sterk tengsl við stofnunina þar
sem faðir hans var skipherra á
árum áður. Jón dvaldi um tíma í
Kaupmannahöfn þar sem hann
aflaði sér gagna um sögu Land-
helgisgæslunnar, en Landhelg-
isgæslan var stofnuð árið 1926
þegar Ísland var enn hluti af
danska konungsríkinu og þar af
leiðandi nátengd danska sjó-
hernum á þeim tíma. Þau tengsl
hafa í raun haldist afar sterk
alla tíð þar sem starfsmenn
stofnunarinnar hafa hlotið
margvíslega þjálfun og skóla-
göngu hjá dönskum hernaðar-
yfirvöldum. Jóni var mjög annt
um að viðhalda þessum
tengslum og átti undirritaður af-
ar gott samstarf við hann í þeim
efnum sem og öðrum þau 20 ár
sem Jón starfaði hjá Landhelg-
isgæslunni.
Jón var að mörgu leyti mjög
sérstakur persónuleiki sem lét
sig ýmis málefni varða. Það fór
þannig ekki framhjá samstarfs-
mönnum að ýmsir sem af ein-
hverjum ástæðum urðu undir í
lífsbaráttunni áttu sér öflugan
stuðningsmann í Jóni.
Er Jón lauk störfum stóð
hann að stofnun Öldungaráðsins
sem er félagsskapur fyrrverandi
starfsmanna Landhelgisgæsl-
unnar og varð fyrsti formaður
þess. Eftir að formennsku Jóns
lauk hélt hann áfram að vera
virkur félagi og var kosinn fyrsti
og eini heiðursfélagi Öldung-
aráðsins. Þess má og geta að til
heiðurs Jóni ganga skjalfestar
samþykktir Öldungaráðsins
undir nafninu „Jónsbók“.
Um leið og ég votta eftirlif-
andi eiginkonu Jóns og fjöl-
skyldu samúð félaga Öldung-
aráðsins þökkum við honum
samstarfið og minnumst hans
með virðingu og hlýju.
F.h. Öldungaráðsins,
Gylfi Geirsson
formaður.
Hinsta kveðja frá Bandalagi
íslenskra skáta.
Jón Magnússon er farinn
heim eins og við skátar segjum
gjarnan. Hann gekk ungur til
liðs við skátahreyfinguna og
lagði henni lið með ýmsum
hætti. Á efri árum var hann til
að mynda formaður Skátaréttar
um nokkurra ára skeið. Þá
studdi hann við starf skátafé-
lagsins Ægisbúa á meðan börn
hans voru þar félagar. Fyrir
hönd íslenskra skáta vil ég
þakka liðveisluna og góðan hug.
Aðstandendum sendi ég samúð-
arkveðjur.
Þú ert skáti horfinn heim,
himinn, jörð, ber sorgarkeim.
Vinar saknar vinafjöld,
varðar þökkin ævikvöld.
Sérhver hefur minning mál,
við munum tjöld og varðeldsbál,
bjartan hug og brosin þín,
þau bera ljósið inn til mín.
Kveðjustundin helg og hlý,
hugum okkar ríkir í.
Skátaminning, skátaspor,
skilja eftir sól og vor.
(H.Z.)
Bragi Björnsson,
skátahöfðingi
HINSTA KVEÐJA
Jón Magnússon, afi
minn, var frábær afi. Hann
kenndi öllum afkomendum
sínum að vera gott og dug-
legt fólk, sem þau eru. Ég
heiti sjálfur Jón og get ekki
verið ánægðari með að vera
skírður í höfuðið á þessum
merka manni, það er ein-
faldlega forréttindi.
Megi Vatnskógabóndinn
hvíla í friði eftir langt og
gott líf.
Jón Gunnar
Björnsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR ODDUR GUNNARSSON
frá Bjarnastöðum,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
miðvikudaginn 6. júlí. Útförin fer fram frá
Skálholtsdómkirkju föstudaginn 15. júlí klukkan 14.
Jarðsett verður í Mosfellskirkjugarði.
Fyrir hönd aðstandenda,
.
Elín Lára Sigurðardóttir.
Elskulegur fósturfaðir okkar, tengdafaðir,
afi, langafi og bróðir,
ÞÓRIR ATLI GUÐMUNDSSON,
Akri, Eyrarbakka,
lést að kvöldi 9. júlí. Jarðarförin verður
auglýst síðar.
.
Aðalsteinn Brynjólfsson, Ágústa Sigurðardóttir,
Anna Día Brynjólfsdóttir, Gísli Sæmundsson,
Agnar Bent Brynjólfsson, Kolbrún Markúsdóttir,
Sigríður Guðmundsd. McLean,
afabörn og langafabörn.