Hjúkrunarkvennablaðið - 01.06.1937, Blaðsíða 8

6
HJOKRUNARKVENNABi. AÐIÐ
að liaí’a fengið einkenni af því tjóni, sem
Syfilis-sóttkveikjan (Spirochæta pallida)
hefir valdið. Þó ber það við, og það jafnvel
nokkuð oft, að menn virðast liafa góða
heilsu með positivan Wassermann. Það
er ótrúlegur fjöldi af Syfilis-sýklum, sem
hreiðast út á liverri mínútu og gera líkam-
anuin tjón, jafnvel þó að sjúklingurinn
liði ekki þjáningar i liili. Gagngerð rann-
sókn leiðir í ljós vanheilsu, sem ekki er
sjáanleg í fljótu liragði. Við vitum mn
fjölmörg tilfelli af lijartahilun og skemd
í lifur, af króniskum Syfilis, einnig arteria
sclerosis, mörg tilfelli af heilalinun og lo-
comotor ataxia, og er lítill möguleiki á
að nokkur maður komist hjá heilsuleysi,
fái hann ekki fullkomna meðferð.
Það þarf ekki að skýra frá hinni sorg-
legu revnslu kvenna, sem smitast af Go-
norrhoe. Komast mætti hjá mörgum kvið-
ar-operationum á konum, ef þær hefðu
í bvrjiin veikinnar fengið nægilega með-
ferð.
Asetningur minn er þó ekki að ræða um
liættu kynsjúkdóma gagnvart sjúklingun-
um sjálfum, heldur hættuna gagnvart al-
menningi. Smitunarhættan af Gonorrhoe
og Syfilis er gagnólík, og verður þvi að
ræða nm sjúkdómana hvorn fyrir sig.
Gonorrhoe.
Gonorrhoe er altaf smitandi þangað til
sjúklingurinn er læknaður. Þess vegna eru
Gonorrhoiskir sjúklingar altaf hættulegir
þeim, sem þeir umgangast, þangað til þeir
eru læknaðir að fullu. Maður með Gonorr-
hoe liefir mest smit á fyrsta mánuði, vegna
þess að úlferðin inniheldur mest af Gono-
eoecum. Á því tímahili verður til afskap-
legur fjöldi af coccum og er auðvelt að
sjá þá í smásjá. Hættulegasta timabilið
fvrir aðra er þó venjulegast þegar útferðin
hættir, vegna þess, að sjúklingurinn er
óvarkár og álítur sig læknaðan, og er því
líklegur til að vera hættulegur þeim, er
hann umgengst. í hyrjun veikinnar veit
hann að hann hefir smit og jafnframt get-
ur coitus valdið honum þjáninga og tjóni.
Seinna getur verið að hann hugsi ekki um
að hann geti smilað við coitus.
Önnur ástæða fvrir því, að sjúklingur-
inn geti verið hættulegur á því tímabili,
er útferðin hættir, er sú, að hann hætti að
ganga til læknis. Læknirinn hefir máske
ekki sagt honum, að hann geti haft smit,
þrátt fvrir negativar rannsóknir, og að
ekki sé örugt um það fvr en ákveðinn
tími sé liðinn. \ þeim tíma eigi hann að
lialda sér frá coitus. Þennan tíma ákveð
eg að minsta kosti 6 mánuði frá því að
nokkur útferð hefir verið sjáanleg.
Mér finst að brýna ætti fvrir hverjum
manni, sem fengið hefir Gonorrhoe, jafn-
vel þó hann virðist vera orðinn heilhrigður,
að ekki sé örugt um að hann stofni ekki
öðrum í hættu með smitun fyr en ö mán-
uðir eru liðnir frá því, að nokkur ein-
an sig, fyrir smitun á ný.
í þessa sex mánuði getur liann ef til
vill ekki haldið sér frá coitus. Sé hann
giftur, ælti honum að vera sagt að nota
verju, til þess að vernda konu sína fvrir
smitun. Sé hann ógiftur, ætti hann einn-
ig altaf að nota verjur, ekki aðeins til
þess að vernda aðra, heldur einnig sjálf-
an sig fyrir smitun á ný.
Hjá konum er smitunarhættan einnig
mest í hyrjun veikinnar. Margar vændis-
konur meðkroniskan Gonorrlioe eru mjög
lítið smitandi, og smita tiltölulega fáa, oft
aðeins 1 af 40. Hættuleguslu kvenmenn
með Gonorrhoe eru stúlkur á aldrinum 16
—20 ára, sem nýlega hafa smitast. Þær
eru kærulausar um það, þó þær útbreiði
sjúkdóminn, eða hugsa jafnvel sem svo,
að úr því að þær smituðust af karlmanni,
geti þær alveg eins smitað karlmann aftur.
Reglur þær, er eg gat um að gilda ættu
fvrir karlmenn, ættu að vera alveg hinar
sömu fyrir kvenmenn. Það er enginn mæli-
kvarði til, sem hægt er að fara eftir, um